ნოველა - Qwelly2024-03-29T00:53:10Zhttps://www.qwelly.com/group/literature/forum/topic/listForTag?groupUrl=literature&tag=%E1%83%9C%E1%83%9D%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%90&feed=yes&xn_auth=noეშმაკეულნიtag:www.qwelly.com,2021-02-24:6506411:Topic:14828222021-02-24T15:49:03.780Zლაშაhttps://www.qwelly.com/profile/lshisa
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p>აქ მოთხრობილია,<br></br> ტყუპებმა როგორ დაღუპეს საქმის მწარმოებელი</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>I - 20 რიცხვში მომხდარი ამბავი</strong></h2>
<p> იმ დროს, როცა ხალხი ერთი სამსახურიდან მეორეში გარბი-გამორბოდა, ამხანაგი კოროტკოვი ასანთმასალმთავარცენტრ ბაზაში (ასანთის მასალათა მთავარ ცენტრალურ ბაზაში) უცვლელად მსახურობდა საქმისმწარმოებლის საშტატო თანამდებობაზე და მთელი 11 თვე იმსახურა.</p>
<p> ასანთმასალაში…</p>
</div>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p>აქ მოთხრობილია,<br/> ტყუპებმა როგორ დაღუპეს საქმის მწარმოებელი</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>I - 20 რიცხვში მომხდარი ამბავი</strong></h2>
<p> იმ დროს, როცა ხალხი ერთი სამსახურიდან მეორეში გარბი-გამორბოდა, ამხანაგი კოროტკოვი ასანთმასალმთავარცენტრ ბაზაში (ასანთის მასალათა მთავარ ცენტრალურ ბაზაში) უცვლელად მსახურობდა საქმისმწარმოებლის საშტატო თანამდებობაზე და მთელი 11 თვე იმსახურა.</p>
<p> ასანთმასალაში მოკალათებულმა, წყნარმა, ქერათმიანმა კოროტკოვმა გულიდან სამუდამოდ ამოიგდო აზრი, რომ ამქვეყნად არსებობდა ეგრეთ წოდებული ბედის უკუღმართობანი და ამის ნაცვლად რწმენა ჩაინერგა, რომ ამ ბაზაში იმსახურებდა დედამიწაზე სიცოცხლის დასრულებამდე, მაგრამ ყოველივე სხვაგვარად წარიმართა.</p>
<p> 1921 წლის 20 სექტემბერს ასანთმასალის მოლარემ საძაგელი ყურებიანი ქუდი დაიხურა. პორტფელში ზოლებიანი ასიგნობა(ასიგნობა – დოკუმენტი, რომლის მიხედვითაც ბანკი თანხას აძლევს.) ჩაიდო და წავიდა. ეს იყო ღამის 11 საათზე.</p>
<p> იგი ნაშუადღევს, ხუთის ნახევარზე, მთლად გალუმპული დაბრუნდა, ქუდი დაფერთხა, მაგიდაზე დადო, ზედ პორტფელი ჩამოდო და თქვა:</p>
<p> – ბატონებო, ზედახორას ნუ გამართავთ.</p>
<p> მერე რატომღაც მაგიდის უჯრა ამოქექა, ოთახიდან გავიდა, თხუთმეტი წუთის შემდეგ დიდი, კისერმოგრეხილი მკვდარი ქათამი მოიტანა, პორტფელზე დადო, მარჯვენა ხელი დააყრდნო და წარმოთქვა:</p>
<p> – ფული არ იქნება.</p>
<p> – ხვალ? – ერთხმად შეჰყვირეს ქალებმა.</p>
<p> – არა, – თავი გააქნია მოლარემ, – არც ხვალ იქნება და არც ზეგ. ბატონებო, ზედახორას ნუ გამართავთ, თორემ მაგიდას გადამიბრუნებთ.</p>
<p> – რაო? – შესძახა ყველამ, მათ შორის მიამიტმა კოროტკოვმაც.</p>
<p> – ამხანაგებო! – ტირილნარევი ხმით ამღერდა მოლარე და კოროტკოვი იდაყვით მოიცილა, – გთხოვთ!</p>
<p> – ეს როგორ შეიძლება? – ყვიროდნენ ყველანი და ყველაზე ხმამაღლა – კომიკოსი კოროტკოვი.</p>
<p> – აი, ნახეთ, – ჩახრინწული ხმით თქვა მოლარემ, პორტფელიდან ასიგნობა ამოიღო და კოროტკოვს აჩვენა.</p>
<p> იმ ადგილას, სადაც მოლარე ჭუჭყიან ფრჩხილს უსვამდა, წითელი მელნით ირიბად იყო წარწერილი:</p>
<p> „გაეცით. სუბოტნიკოვის ნაცვლად – სენატი“.</p>
<p> უფრო ქვემოთ იისფერი მელნით ეწერა:</p>
<p> „ფული არ არის. ივანოვის ნაცვლად – სმირნოვი“.</p>
<p> – რაო? – მარტო კოროტკოვმა შეჰყვირა, ხოლო დანარჩენები მოლარეს ხვნეშით მიესივნენ.</p>
<p> – ოჰ, ღმერთო ჩემო! – აწუწუნდა დაბნეული მოლარე, – მე რა შუაში ვარ? ღმერთო ჩემო!</p>
<p> მერე ასიგნობა პორტფელში ფაცაფუცით ჩატენა, ქუდი დაიხურა, პორტფელი იღლიაში ამოიჩარა, თავი გაიქნ-გამოიქნია და შეჰყვირა: გეთაყვა, გამატარეთო! ცოცხალი კედელი გაარღვია და კარში გაუჩინარდა.</p>
<p> მოლარეს წრიპინით გაედევნა გაფითრებული რეგისტრატორი ქალი. მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ეცვა. მარცხენა წვეტიანი ქუსლი ზედ კართან ღრაჭუნით მოსძვრა. ქალი შეტორტმანდა, ფეხი ასწია და ფეხსაცმელი გაიძრო.</p>
<p> ცალ ფეხზე ფეხსაცმელგაძრობილი ქალიც და დანარჩენებიც, მათ შორის კოროტკოვი, ოთახში დარჩნენ.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>II - წარმოების პროდუქტები</strong></h2>
<p> ზემოაღწერილი ამბიდან სამი დღის შემდეგ იმ ოთახის კარი, სადაც კოროტკოვი საქმიანობდა, ქალმა შემოაღო, ნამტირალევი სახე გამოაჩინა და ბრაზიანად თქვა:</p>
<p> – ამხანაგო კოროტკოვო, წადით, ხელფასი მიიღეთ.</p>
<p> – რა? – შესძახა გახარებულმა კოროტკოვმა და „კარმენის“ უვერტიურის სტვენით გაიქცა იმ ოთახისკენ, რომლის კარზე ეწერა: „სალარო“. მოლარის მაგიდასთან შეჩერდა და პირი ფართოდ გააღო. ყვითელი შეკვრების ორი მსხვილი სვეტი ჭერამდე აზიდულიყო. პასუხი რომ არ გაეცა შეკითხვებზე, გაოფლილსა და აღელვებულ მოლარეს ასიგნობა კედელზე ქინძისთავით მიემაგრებინა. ასიგნობაზე ახლა მესამე, მწვანე მელნით წარწერილი სიტყვები მოჩანდა:</p>
<p> „გაიცეს წარმოების პროდუქტებით.</p>
<p> ამხ. ბოგოიავლენნის ნაცვლად – პრეობრაჟენსკი.</p>
<p> მეც ასე მიმაჩნია – კშესინსკი“.</p>
<p> მოლარის ოთახიდან გამოსული კოროტკოვი სულელურად იღიმებოდა. ხელებში ოთხი დიდი, ყვითელი, ხუთი პატარა, მწვანე შეკვრა ეჭირა, ხოლო ჯიბეში ასანთის ცამეტი ლურჯი კოლოფი ედო. თავის ოთახში დაბრუნებული გაოცების გამომხატველ ხმათა გუგუნს უსმენდა, კანცელარიიდან რომ მოისმოდა, თანაც ასანთის კოლოფებს დღევანდელი გაზეთის ორ უზარმაზარ ფურცელში ფუთავდა. მერე სამსახურიდან შინ ისე წავიდა, არავისთვის არაფერი უთქვამს. ასანთმასალის სადარბაზო შესასვლელის წინ კინაღამ ავტომობილს ჩაუვარდა, რომლითაც ვიღაც მოვიდა, მაგრამ სახელდობრ ვინ, კოროტკოვმა თვალი ვერ მოჰკრა.</p>
<p> შინ როცა მივიდა, ასანთები მაგიდაზე დაალაგა, განზე გადგა და აათვალიერ-ჩაათვალიერა. სახიდან სულელური ღიმილი არ სცილდებოდა. მერე ქერა თმა აიჩეჩა და საკუთარ თავს უთხრა:</p>
<p> – გული არ უნდა გავიტეხოთ. ახლა გაყიდვას უნდა შევეცადოთ.</p>
<p> მერე მეზობელს, გუბღვინსაწყობის მოსამსახურეს, ალექსანდრა ფიოდოროვნას მიუკაკუნა.</p>
<p> – შემოდით, – ყრუდ მოისმა ხმა ოთახიდან.</p>
<p> კოროტკოვი შევიდა და განცვიფრდა. სამსახურიდან ადრე დაბრუნებული ალექსანდრა ფიოდოროვნა იატაკზე ჩაცუცქულიყო. პალტო არ გაეხადა და ქუდიც ისევ ეხურა. წინ მწკრივად ეწყო გაზეთის ქაღალდით პირდაცობილი, მუქწითელი სითხით სავსე ბოთლები. სახე ნამტირალევი ჰქონდა.</p>
<p> – 46, – თქვა მან და კოროტკოვისკენ მოტრიალდა.</p>
<p> – მელანია?.. გამარჯობა, ალექსანდრა ფიოდოროვნა, – მიესალმა განცვიფრებული კოროტკოვი.</p>
<p> – საეკლესიო ღვინოა, – სლუკუნით უპასუხა მეზობელმა.</p>
<p> – რაო, თქვენც ასე გადაგიხადეს? – ამოიოხრა კოროტკოვმა.</p>
<p> – თქვენც საეკლესიო ღვინო მოგცეს? – გაუკვირდა ალექსანდრა ფიოდოროვნას.</p>
<p> – ჩვენ – ასანთი, – მილეული ხმით უპასუხა კოროტკოვმა და პიჯაკის ღილის ტრიალი დაიწყო.</p>
<p> – ეგ ასანთი ხომ არ ინთება! – შესძახა ალექსანდრა ფიოდოროვნამ, წამოდგა და კაბა ჩამოიფერთხა.</p>
<p> – როგორ თუ არ ინთება? – შეშინდა კოროტკოვი და თავისი ოთახისკენ გაექანა. იქ ერთი წუთიც არ დაუკარგავს, კოლოფს ხელი დასტაცა, გახსნა და ასანთი გაჰკრა. ასანთმა გაიშიშინა, მომწვანო ალი დააკვესა, გადატყდა და ჩაქრა. გოგირდის მწვანე სუნით სულშეხუთულმა კოროტკოვმა ავადმყოფურად დაახველა და მეორე ასანთს გაჰკრა. ასანთმა გაიტკაცუნა და ორი ნაპერწკალი გატყორცნა. ერთი ნაპერწკალი ფანჯრის მინას დაეჯახა, მეორე კი ამხანაგ კოროტკოვს თვალში ეცა.</p>
<p> – ა-აჰ! – შეჰყვირა კოროტკოვმა და კოლოფი ხელიდან გაუვარდა.</p>
<p> იგი რამდენიმე წამს ფეხებს ფიცხი ცხენივით აბაკუნებდა და თვალზე ხელისგულს იჭერდა. მერე წვერის საპარს სარკეში შიშით ჩაიხედა, დარწმუნებული იყო, რომ თვალი აღარ ჰქონდა, მაგრამ თვალი თავის ალაგას აღმოჩნდა. თუმცა ჩასწითლებოდა და ცრემლები სდიოდა.</p>
<p> – ოჰ, ღმერთო ჩემო! – თქვა გამწარებულმა კოროტკოვმა, კამოდიდან დაუყოვნებლივ ამოიღო ამერიკული ინდივიდუალური პაკეტი(1920 წლის დასაწყისში მოქმედებდა „დამშეულთა დახმარების ამერიკული ადმინისტრაცია“, რომელიც საბჭოთა რუსეთს სურსათსა და მედიკამენტებს აწვდიდა.), გახსნა, თავის მარცხენა მხარე შეიხვია და ბრძოლაში დაჭრილს დაემგვანა.</p>
<p> კოროტკოვს მთელი ღამე შუქი არ ჩაუქრია, იწვა და ასანთს ატკაცუნებდა. ამგვარად სამი კოლოფი დააცარიელა, თანაც, 63 ასანთის ანთება შეძლო.</p>
<p> – მიჰქარავს ის სულელი, – ბუზღუნებდა კოროტკოვი, – მშვენიერი ასანთია.</p>
<p> დილა როცა მოახლოვდა, ოთახი სულის შემხუთავი გოგირდის სუნით გაივსო. გამთენიისას კოროტკოვმა დაიძინა და სულელური, საშინელი სიზმარი ნახა: თითქოს მწვანე მდელოზე მის წინაშე უზარმაზარი, ცოცხალი, ფეხებიანი ბილიარდის ბურთი გაჩნდა. ეს ისეთი საძაგელი რამ იყო, რომ კოროტკოვმა შეჰყვირა და გაიღვიძა. მღვრიე წყვდიადში ხუთიოდე წამს კიდევ ეჩვენებოდა, რომ ბურთი იქვე, საწოლის გვერდით იყო და გოგირდის ძალიან ძლიერი სუნი იდგა. მაგრამ მერე ყველაფერმა გაიარა; კოროტკოვმა გვერდი იცვალა, დაიძინა და დილამდე აღარ გაღვიძებია.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>III - მელოტი გამოჩნდა</strong></h2>
<p> მეორე დილას კოროტკოვმა სახვევი გადაიწია და დარწმუნდა, რომ თვალი თითქმის მორჩენოდა, მაგრამ ზედმეტად ფრთხილი გახლდათ და გადაწყვიტა, სახვევი ჯერჯერობით არ მოეხსნა.</p>
<p> სამსახურში ძალზე დაგვიანებით მისული ეშმაკი კოროტკოვი პირდაპირ თავის ოთახში შევიდა, რათა დაბალი ჩინის მოსამსახურეებში მითქმა-მოთქმა არ გამოეწვია. მაგიდაზე ქაღალდი დახვდა, სადაც დაკომპლექტების ქვეგანყოფილების გამგე ბაზის გამგეს ეკითხებოდა, მანქანაზე მბეჭდავ ქალებს ფორმის ტანსაცმელი დაურიგდებათ თუ არაო. კოროტკოვმა ქაღალდი მარჯვენა თვალით წაიკითხა, ხელში აიღო და ბაზის გამგის, ამხ. ჩეკუშინის კაბინეტისკენ დერეფანს გაუყვა.</p>
<p> კაბინეტის კართან უცხო კაცს შეეფეთა, ვისმა გარეგნობამაც განაცვიფრა. ისეთი ტანდაბალი იყო, მაღალ კოროტკოვს წელამდე ძლივს სწვდებოდა. სამაგიეროდ, უჩვეულოდ მხარბეჭიანი გახლდათ. კვადრატული სხეული მოკვანტილ ფეხებს ეყრდნობოდა, თანაც მარცხენა ფეხით კოჭლობდა. ყველაზე თვალში საცემი კი თავი ჰქონდა, კვერცხის ზუსტ, კისერზე ჰორიზონტალურად დადგმულ, გიგანტურ მოდელს რომ წარმოადგენდა. წვეტიანი მხარე წინ მიექცია, კვერცხივით იყო მოტვლეპილი და ისე ლაპლაპებდა, კეფაზე ელექტრული ნათურები ჩაუქრობლად ენთო. ერთი ბეწო სახე ისე სუფთად გაეპარსა, სილურჯე გადაჰკრავდა. პაწაწკინა, ქინძისთავის მსგავსი, მწვანე თვალები ბუდეებში ღრმად ეჯდა. ნაცრისფერი სასაბნე ქსოვილისგან შეკერილი, ღილებჩახსნილი ფრენჩი ეცვა, რომლის შიგნითაც უკრაინული ნაქარგი პერანგი მოუჩანდა. იმავე ქსოვილის შარვალი ალექსანდრე II-ის დროინდელ დაბალყელიან ჰუსარულ ჩექმებში ჰქონდა ჩატანებული.</p>
<p> „რა ტიპია“, – გაიფიქრა კოროტკოვმა და ჩეკუშინის კარისკენ გაექანა, თან შეეცადა, თავმოტვლეპილი კაცისთვის გვერდი აექცია, მაგრამ ეს კაცი მოულოდნელად წინ გადაეღობა.</p>
<p> – რა გინდათ? – ისეთი ხმით ჰკითხა კოროტკოვს თავმოტვლეპილმა, რომ ნერვიული საქმისმწარმოებელი შეკრთა. ეს ხმა სპილენძის ტაშტის ხმას ზედმიწევნით წააგავდა და ისეთი ტემბრი ჰქონდა, მსმენელს ყოველი სიტყვის გაგონებაზე ეჩვენებოდა, ხერხემლის გასწვრივ ხორკლიანი მავთული ჩამისრიალესო. ამას გარდა, კოროტკოვს ისიც მოეჩვენა, უცნობის სიტყვებს ასანთის სუნი უდისო.</p>
<p> წინდაუხედავმა კოროტკოვმა ყოველივე ამას ყურადღება არ მიაქცია და ის ქნა, რაც არაფრის დიდებით არ უნდა ექნა, – განაწყენდა.</p>
<p> – ჰმ... საკმაოდ უცნაურია. ქაღალდი მიმაქვს... იქნებ მითხრათ, თქვენ ვინ ბრძან...</p>
<p> – ვერ ხედავთ, კარზე რა წერია?</p>
<p> კოროტკოვმა კარს შეხედა და დიდი ხნის ნაცნობი წარწერა დაინახა: „მოუხსენებლად ნუ შემოხვალთ“.</p>
<p> – სწორედაც მოხსენებით შევდივარ, – სულელურად უპასუხა კოროტკოვმა და თავის ქაღალდზე მიუთითა.</p>
<p> თავმოტვლეპილი, კვადრატული კაცი მოულოდნელად განრისხდა, თვალებიდან მოყვითალო ნაპერწკლები დააკვესა.</p>
<p> – ამხანაგო, – ქვაბისებური ხმით გააყრუა კოროტკოვი, – თქვენ ისეთი განუვითარებელი ხართ, რომ ყველაზე უბრალო სამსახურებრივი წარწერის მნიშვნელობა ვერ გაგიგიათ. მიკვირს, აქამდე როგორ მსახურობდით. საერთოდაც, თქვენთან ბევრი რამ არის საინტერესო. მაგალითად, ყოველ ნაბიჯზე თვალახვეულები მხვდებიან, მაგრამ არა უშავს. ყველაფერს მოვაწესრიგებთ („ჰო-ო!“ – გულში შესძახა კოროტკოვმა), მომეცით!</p>
<p> თქვა ეს უცნობმა, კოროტკოვს ქაღალდი ხელიდან გამოსტაცა, სწრაფად წაიკითხა, შარვლის ჯიბიდან ქიმიური ფანქარი ამოიღო, ქაღალდი კედელზე მიატყეპა და რამდენიმე სიტყვა ირიბად წააწერა.</p>
<p> – წადით! – დაიგრგვინა მან და კოროტკოვს ქაღალდი ისე შეაჩეჩა, კინაღამ საღი თვალიც გამოსთხარა. კაბინეტის კარმა დაიწივლა და უცნობი შთანთქა, ხოლო კოროტკოვი ერთ ადგილას გაშეშდა, – ჩეკუშინი კაბინეტში არ იყო.</p>
<p> დაფეთებული კოროტკოვი გონს ნახევარი წუთის შემდეგ მოეგო, როცა ამხ. ჩეკუშინის პირად მდივანს ლიდოჩკა დე რუნის გადააწყდა.</p>
<p> – ო-ოხ! – ამოიხვნეშა ამხ. კოროტკოვმა. ლიდოჩკას თვალი ზუსტად ისეთივე ინდივიდუალური მასალით ჰქონდა შეხვეული, იმ განსხვავებით, რომ ბინტს ბოლოები კოპწიად ჰქონდა გამონასკვული.</p>
<p> – რა დაგემართათ?</p>
<p> – წყეული ასანთის ბრალია! – უპასუხა გაღიზიანებულმა ლიდოჩკამ.</p>
<p> – კაბინეტში ვინ არის? – ჩურჩულით ჰკითხა გულმოსულმა კოროტკოვმა.</p>
<p> – ნუთუ არ იცით? – აჩურჩულდა ლიდოჩკა, – ახალია.</p>
<p> – რაო? – დაიწრიპინა კოროტკოვმა, – ჩეკუშინი რა იქნა?</p>
<p> – გუშინ გააგდეს, – ბრაზიანად უპასუხა ლიდოჩკამ, თითი კაბინეტისკენ გაიშვირა და დაუმატა, – ეს კი კარგი ვინმეა. ასეთი საძაგელი ვიღაცა ჩემს სიცოცხლეში არ მინახავს. ღრიალებს! გაგრეკავთო! ეს ნიფხავგამოხეული! – დაუმატა მოულოდნელად.</p>
<p> – რა გვარ...</p>
<p> შეკითხვა ვერ დაამთავრა თვალებდაჭყეტილმა კოროტკოვმა, რადგან კაბინეტიდან შემზარავი ხმა მოისმა: „კურიერო!“ საქმისმწარმოებელი და მდივანი ქალი აქეთ-იქით გაცვივდნენ. თავის ოთახში შევარდნილი კოროტკოვი მაგიდას მიუჯდა და თავისთვის ალაპარაკდა:</p>
<p> – ვაი, ვაი... კოროტკოვო, თავი რა დღეში ჩაიგდე. ეს საქმე უნდა გამოვასწოროთ... „განუვითარებელი“.. ჰმ... თავხედი... კარგი! განახვებ, კოროტკოვი როგორი განუვითარებელია.</p>
<p> საქმისმწარმოებელმა მელოტის ნაწერი ცალი თვალით წაიკითხა. ქაღალდზე ირიბად ჩამწკრივებულიყო სიტყვები: „ყველა მემანქანეს და საერთოდ ყველა ქალს დროულად დაურიგდება ჯარისკაცური კალსონები“.</p>
<p> – კარგი რამეა! – შესძახა აღფრთოვანებულმა კოროტკოვმა და ნეტარებით შეთრთოლდა. როცა ჯარისკაცის ნიფხვიანი ლიდოჩკა თვალწინ დაუდგა. სუფთა ფურცელი ამოიღო და სამ წუთში შეთხზა:</p>
<p> „ტელეფონოგრამა.</p>
<p> დაკომპლექტების ქვეგანყოფილების გამგეს წერტილი თქვენი 19 რიცხვში გამოგზავნილი №0,15015/ბ მიწერილობის პასუხად მთავასანთმასალა გაცნობებთ მძიმე რომ ყველა მემანქანეს და საერთოდ ქალებს ჯარისკაცის კალსონები დროულად დაურიგდებათ წერტილი გამგე ტირე ხელმოწერა. საქმისმწარმოებელი ტირე ვარფოლომეი კოროტკოვი წერტილი“.</p>
<p> დარეკა და შემოსულ კურიერს, პანტელეიმონს უთხრა:</p>
<p> – გამგეს შეუტანე ხელმოსაწერად.</p>
<p> პანტელეიმონმა ტუჩები გაღეჭა, ქაღალდი გამოართვა და გავიდა.</p>
<p> კოროტკოვი ამის შემდეგ ოთხ საათს თავის ოთახში ყურგაფაციცებული იჯდა იმ ვარაუდით, თუ ახალი გამგე შენობას ჩამოივლის, უსათუოდ საქმეში ჩაფლული დავხვდეო. მაგრამ შემზარავი კაბინეტიდან ჩქამიც არ მოისმოდა. მხოლოდ ერთხელ გაისმა ბუნდოვანი თუჯისებური ხმა, ვიღაცას თითქოს სამსახურიდან დათხოვნით რომ ემუქრებოდა; ოღონდ ვის, კოროტკოვმა ვერ გაიგონა, თუმცა ყური გასაღების ჭუჭრუტანაზე ჰქონდა მიდებული. ნაშუადღევის ოთხის ნახევარზე კანცელარიის კედლის იქით პანტელეიმონის ხმა დაირხა:</p>
<p> – მანქანით წავიდა...</p>
<p> კანცელარია უმალ აჩოჩქოლდა. ყველანი გაიქც-გამოიქცნენ. ამხ. კოროტკოვი შინისაკენ ყველაზე ბოლოს მარტოდმარტო წავიდა.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>IV - პირველი პარაგრაფი – კოროტკოვი გაისტუმრეს</strong></h2>
<p> მეორე დილას გახარებული კოროტკოვი დარწმუნდა, რომ მის თვალს სახვევით მკურნალობა აღარ სჭირდებოდა, ამიტომ დამშვიდებულმა ბინტი მოიხსნა და უმალ შეიცვალა, უკეთესი შესახედავი შეიქნა. ჩაი ხელდახელ დალია, პრიმუსი ჩააქრო და სამსახურისკენ გაეშურა; ცდილობდა, არ დაეგვიანა, მაგრამ 50 წუთით დაიგვიანა იმის გამო, რომ ტრამვაი მეექვსე მარშრუტის ნაცვლად წრეზე წავიდა მეშვიდე მარშრუტით, შორეულ ქუჩებში გავიდა, სადაც პატარა სახლები იდგა და იქ გაფუჭდა. კოროტკოვმა სამი ვერსი ფეხით გაიარა და კანცელარიაში ქოშინით სწორედ მაშინ შეირბინა, როცა „ალპური ვარდის“ სამზარეულოს საათმა თერთმეტჯერ დარეკა. კანცელარიაში დილის თერთმეტი საათისთვის შეუფერებელი სანახაობა ელოდა. ლიდოჩკა დე რუნი, მილოჩკა ლიტოვცევა, ანა ევგრაფოვნა, უფროსი ბუღალტერი დროზდი, ინსტრუქტორი გიმტისი, ნომერაცკი, ივანოვი, მუშკა, რეგისტრატორი, მოლარე – მოკლედ, მთელი კანცელარია – ყოფილი რესტორნის, „ალპური ვარდის“ სამზარეულოს მაგიდებთან თავ-თავიანთ ადგილებზე კი არ ისხდნენ, არამედ მჭიდროდ შეჯგუფებულნი იდგნენ კედელთან, სადაც ლურსმნით იყო მიმაგრებული ფურცლის მეოთხედი. კოროტკოვის შესვლისთანავე უეცრად სიჩუმე ჩამოვარდა და ყველამ თავი დახარა.</p>
<p> – გამარჯობათ, ბატონებო, ეგ რა არის? – იკითხა განცვიფრებულმა კოროტკოვმა.</p>
<p> ჯგუფი შუაზე გაიპო და კოროტკოვი ფურცელთან მივიდა.</p>
<p> პირველი სტრიქონები კოროტკოვს გარკვევით, გამართულად შეაცქერდა, ბოლო სტრიქონები კი ცრემლნარევ, გამაოგნებელ ბურუსში გამოჩნდა.</p>
<p> ბრძანება №1</p>
<p> 1. თავისი მოვალეობისადმი უკიდურესად დაუდევარი დამოკიდებულების გამო, რამაც მნიშვნელოვან სამსახურებრივ ქაღალდებში აღმაშფოთებელი არევ-დარევა გამოიწვია, აგრეთვე იმის გამო, რომ სახე, ალბათ, ჩხუბში დაისახიჩრა, ამხანაგი კოროტკოვი ამ თვის 26 რიცხვიდან გათავისუფლებულია. ტრამვაის ფული გადაეხადოს 25 რიცხვის ჩათვლით.</p>
<p> პირველი პარაგრაფი ამასთანავე უკანასკნელიც გახლდათ, ხოლო პარაგრაფის ქვემოთ მოჩანდა მსხვილი ასოები ხელმოწერისა:</p>
<p> „გამგე კალსონიერი...“</p>
<p> „ალპური ვარდის“ ბროლის მტვრიან დარბაზში ოც წამს იდეალური სიჩუმე გამეფდა. ყველაზე უკეთ, ღრმად, მკვდარივით დუმდა სახეგამწვანებული კოროტკოვი. ოცდამეერთე წამზე მდუმარება დაირღვა.</p>
<p> – რა? რა? – ორჯერ დაიწივლა კოროტკოვმა, როგორც ქუსლგატეხილმა „ალპური ვარდის“ ბოკალმა, – მისი გვარი კალსონიერია?</p>
<p> საზარელი სიტყვის გაგონებაზე კანცელარიის თანამშრომლები აქეთ-იქით გაცვივდნენ და თვალის დახამხამებაში მაგიდებთან ჩამწკრივდნენ, როგორც ყვავები ტელეგრაფის მავთულებზე. კოროტკოვის სახეზე მწვანე ობისფერს მეწამული ლაქები შეენაცვლა.</p>
<p> – ვაი, ვაი, ვაი, – დავთრიდან თავი აიღო და დაიგუგუნა მოშორებით მჯდარმა სკვორეცმა, – ჩემო კარგო, ეგ როგორ შეგეშალათ? ჰა?</p>
<p> – რ-რა ვ-ვი-ცი! – ჩაიბლუკუნა კოროტკოვმა, – „კალსონიერის“ ნაცვლად „კალსონები“ წავიკითხე. გვარს პატარა ასოთი წერს!</p>
<p> – მე ნიფხავს არ ჩავიცვამ, მშვიდად იყოს! – ბროლივით ჩააწკრიალა ლიდოჩკამ.</p>
<p> – სს! – გველივით ჩაისისინა სკვორეცმა, – რას ამბობთ? – იგი მთავარი ბუღალტრის ოთახში შეიმალა და ფურცელი აიფარა.</p>
<p> – სახის თაობაზე კი ნება არა აქვს! – წამოიყვირა კოროტკოვმა და მეწამულის ნაცვლად მიტკლისფერი დაედო, – მე ხომ თვალი ჩვენი საძაგელი ასანთით გამოვიწვი, როგორც ამხანაგმა დე რუნიმ.</p>
<p> – ჩუმად! – დაიწრიპინა გაფითრებულმა გიტისმა, – რას ამბობთ? გამგემ ასანთი გუშინ შეამოწმა და საუცხოოდ მიიჩნია.</p>
<p> დ-რ-რ-რ-რ-რ-რრრ, – უეცრად აჟღრიალდა ელექტროზარი კარს ზემოთ... იმავე წამს პანტელეიმონის მძიმე სხეული ტაბურეტიდან გადმოემხო და დერეფანში გაშლიგინდა.</p>
<p> – არა! განმარტებას მოვთხოვ! განმარტებას მოვთხოვ! – წვრილი ხმით წამოიყვირა კოროტკოვმა, ჯერ მარცხნივ გაქანდა, მერე მარჯვნივ, ადგილზე ფეხები ააბაკუნა, „ალპური ვარდის“ მტვრიან სარკეში მრუდედ აირეკლა, დერეფანში გასხლტა და მქრქალი ნათურების შუქისკენ გაიქცა, რომელიც ანათებდა წარწერას – „განცალკევებული კაბინეტები“, შემზარავი კარის წინ ქოშინით შეჩერდა და გონს მაშინ მოეგო, როცა პანტელეიმონის მკლავებში მოექცა.</p>
<p> – ამხანაგო პანტელეიმონ, – წამოიწყო აფორიაქებულმა კოროტკოვმა, – შემიშვი, გეთაყვა, გამგეს დაუყოვნებლივ უნდა ველაპარაკო...</p>
<p> – არ შეიძლება, არ შეიძლება, ნაბრძანები მაქვს, არავინ შევუშვა, – ახრიალდა პანტელეიმონი და კოროტკოვის მოწადინება ხახვის საშინელი სუნით ჩაახშო, – არ შეიძლება. ბატონო კოროტკოვო, წადით, თორემ თქვენ გამო მეც დავისჯები...</p>
<p> – პანტელეიმონ, შესვლა მჭირდება, – სთხოვა ჩანავლებულმა კოროტკოვმა, – ძვირფასო პანტელეიმონ, ჩემზე ბრძანებაა, შემიშვი, საყვარელო პანტელეიმონ.</p>
<p> – რას ამბობ, ბატონო... – დაფეთებული პანტელეიმონი კარისკენ შეტრიალდა და ისევ აჩურჩულდა, – ხომ გითხარით, რომ არ შეიძლება. არ შეიძლება, ამხანაგო!</p>
<p> კარს იქით, კაბინეტში, ტელეფონი აჟღრიალდა და მკაცრი, სპილენძისებური ბუბუნი გაისმა.</p>
<p> – მოვდივარ! ახლავე!</p>
<p> პანტელეიმონი და კოროტკოვი აქეთ-იქით გადგნენ; კარი გაიღო და ქუდიანი, იღლიაში პორტფელამოჩრილი კალსონიერი დერეფანს სწრაფი ნაბიჯით გაუყვა. პანტელეიმონი ძუნძულით გაედევნა, კოროტკოვი ცოტა ხანს შეყოყმანდა და პანტელეიმონს სირბილით მიჰყვა. დერეფნის მოსახვევში გადაფითრებული და აღელვებული კოროტკოვი პანტელეიმონს ხელებქვეშ გაუძვრა, კალსონიერს წამოეწია, მერე გაასწრო, პირი შემოაბრუნა და სირბილით წინ გაუძღვა.</p>
<p> – ამხანაგო კალსონიერო, – აბურტყუნდა იგი ნაწყვეტ-ნაწყვეტი ხმით, – ნება მიბოძეთ, ერთ წუთს დაგელაპარაკოთ... ბრძანების გამო მინდა გითხრათ...</p>
<p> – ამხანაგო! – დაიგრგვინა სწრაფად მიმავალმა, შეშფოთებულმა კალსონიერმა და კოროტკოვი გზიდან ჩამოიცილა, – ხომ ხედავთ, რომ არ მცალია? მივდივარ! მივდივარ!...</p>
<p> – ბრძანების გამო გეუბნებით...</p>
<p> – ვერ ხედავთ, რომ არ მცალია? ამხანაგო! საქმისმწარმოებელს მიმართეთ.</p>
<p> კალსონიერი ვესტიბიულში გავარდა, სადაც „ალპური ვარდის“ უპატრონოდ მიტოვებული უზარმაზარი ორგანი იყო მოთავსებული.</p>
<p> – საქმისმწარმოებელი ხომ მე ვარ! – დაიწრიპინა შეძრწუნებულმა, ოფლში გაღვრილმა კოროტკოვმა, – მისმინეთ, ამხანაგო კალსონიერო!</p>
<p> – ამხანაგო! – საყვირივით დაიგრგვინა კალსონიერმა, კოროტკოვს ყური არ უგდო, პანტელეიმონს შეუჩერებლად მიუტრიალდა და დაუყვირა, – ზომები მიიღეთ, რომ არ დამაყოვნონ!</p>
<p> – ამხანაგო! – დაიხრიალა შეშინებულმა პანტელეიმონმა, – რატომ აყოვნებთ?</p>
<p> არ იცოდა, რა ზომები მიეღო და ამგვარად მოიქცა: კოროტკოვს წელზე ხელები შემოხვია და საყვარელი ქალივით მსუბუქად მიიკრა. ამ ქმედებამ გაჭრა, – კალსონიერი გასხლტა, კიბეზე თითქოს გორგოლაჭებით გაექანა და სადარბაზო შესასვლელიდან გავარდა.</p>
<p> – დრ! დრ! – მინებს იქით დაიტრახტრახა მოტოციკლეტმა, ხუთჯერ გამოაბოლქვა, ფანჯარა კვამლში გაახვია და გაუჩინარდა. პანტელეიმონმა კოროტკოვს ხელი ახლაღა გაუშვა, ოფლი მოიწმინდა და ამოიგმინა:</p>
<p> – რა უბედურებაა!</p>
<p> – პანტელეიმონ, სად წავიდა? – ხმის კანკალით ჰკითხა კოროტკოვმა, – მალე მითხარი, უკვე სხვა...</p>
<p> – მგონი, ცენტრმომარაგებაში.</p>
<p> კოროტკოვმა კიბეზე ისარივით ჩაიქროლა, გასახდელში შევარდა, პალტოსა და ქუდს ხელი წამოავლო და ქუჩაში გაიჭრა.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>V - სატანური ფოკუსი</strong></h2>
<p> კოროტკოვს გაუმართლა. ტრამვაი „ალპურ ვარდებს“ იმავე წუთს გაუსწორდა. კოროტკოვი ტრამვაის მარჯვედ შეახტა და წინ გასწია; ხან სამუხრუჭე ბორბალს ეხლებოდა, ხან ვიღაცათა ზურგზე წამოკიდებულ ტომრებს. გულში იმედი უღვიოდა. მოტოციკლეტი რატომღაც დაბრკოლდა და ახლა ტრამვაის წინ მიტრახტრახებდა. ლურჯ კვამლში გახვეული ზურგი კოროტკოვს ხან ეკარგებოდა თვალთაგან, ხან ისევ გამოჩნდებოდა. კოროტკოვი ტრამვაის ბაქანზე ხუთიოდე წუთს აქეთ-იქით ეხეთქებოდა და იჭყლიტებოდა. ბოლოს მოტოციკლეტი ცენტრმომარაგების რუხი შენობის წინ გაჩერდა. კვადრატული სხეული გამვლელებს მიეფარა და გაქრა. კოროტკოვი მიმავალი ტრამვაიდან გადახტა, დაბზრიალდა, წაიქცა, მუხლი იტკინა, დავარდნილ ქუდს მისწვდა, ავტომობილის ცხვირწინ გასხლტა და ვესტიბიულისკენ გაეშურა.</p>
<p> კოროტკოვს ათეულობით ადამიანი ხვდებოდა, ბევრნი წამოეწეოდნენ და გაასწრებდნენ ხოლმე. ყველანი იატაკზე სველ ლაქებს ტოვებდნენ. კვადრატული ზურგი კიბის მეორე მარშზე გაკრთა. სულშეხუთული კოროტკოვი უმალ გამოედევნა. კალსონიერი კიბეზე საშინელი, არაბუნებრივი სიჩქარით არბოდა და კოროტკოვს გული უკრთოდა, თვალთაგან არ დამეკარგოსო. მართლაც ასე მოხდა. მეხუთე ბაქანზე, როცა საქმისმწარმოებელს ძალა მთლად გამოელია, ზურგი სახეთა, ქუდთა და პორტფელთა ზღვაში გაუჩინარდა. კოროტკოვი ბაქანზე ისარივით აიჭრა და ერთ წამს შეყოყმანდა იმ კარის წინ, რომელზეც მოჩანდა წარწერა: „მომარაგების საქმეთა სამმართველოს კანცელარიის უფროსი.“ კოროტკოვმა ალალბედზე ეს კარი შეაღო და მინის უზარმაზარი გალიები დაინახა, რომელთა შორის უამრავი ქერათმიანი ქალი გარბი-გამორბოდა. მინის პირველი ტიხარი როცა გამოაღო, შიგნით ვიღაც ნაცრისფერკოსტიუმიანი კაცი დაინახა, მაგიდაზე რომ გადაწოლილიყო და ტელეფონში მხიარულად იცინოდა. მეორე განყოფილებაში მაგიდაზე შელერ-მიხაილოვის თხზულებათა სრული კრებული მოჩანდა, რომლის გვერდით თავშალმოხვეული უცნობი ხნიერი ქალი სასწორზე ხმელ, აყროლებულ თევზს წონიდა. მესამე განყოფილებაში განუწყვეტელი კაკუნ-წკარუნი გაისმოდა – იქ ექვს მანქანაზე ექვსი ქერა წვრილკბილა ქალი ბეჭდავდა და იცინოდა. ბოლო ტიხარს მიღმა მსხვილსვეტებიანი დიდი სივრცე გადაშლილიყო. ჰაერში მანქანების აუტანელი ჭახანი იდგა, ქალებისა და კაცების უამრავი თავი მოჩანდა, მაგრამ მათ შორის კალსონიერის თავი არ ერია. აფორიაქებულმა და დაბნეულმა კოროტკოვმა პირველივე ქალი გააჩერა, რომელმაც გვერდით ჩაურბინა და ხელში პატარა სარკე ეჭირა.</p>
<p> – კალსონიერი ხომ არ გინახავთ?</p>
<p> კოროტკოვს გული სიხარულისგან გაუჩერდა, როცა ქალმა თვალები დაჭყიტა და უპასუხა:</p>
<p> – ვნახე, მაგრამ უკვე მიდის. დაეწიეთ.</p>
<p> კოროტკოვი სვეტებიან დარბაზში იქით გაიქცა, საითაც წითელფრჩხილებიანი თეთრი ხელი უთითებდა. დარბაზი როცა გადაირბინა, ვიწრო, ჩაბნელებულ ბაქანზე აღმოჩნდა, სადაც განათებული ლიფტის დაღებული ხახა დაინახა. კოროტკოვს გული ფეხებისკენ დაუქანდა, – დაეწია... ლიფტის ხახა სასაბნე ქსოვილით შემოსილ კვადრატულ ზურგსა და შავად მოელვარე პორტფელს ნთქავდა.</p>
<p> – ამხანაგო კალსონიერო, – შეჰყვირა კოროტკოვმა და გაშეშდა. ბაქანზე უამრავი მწვანე წრე ათამაშდა. მინის კარი ბადემ დაფარა, ლიფტი დაიძრა, კვადრატული ზურგი შეტრიალდა და გოლიათურ მკერდად იქცა. კოროტკოვმა ყველაფერი იცნო: ნაცრისფერი ფრენჩიც, კეპიც, პორტფელიც, წვრილი თვალებიც. ეს კალსონიერი გახლდათ, მაგრამ გრძელი, ასირიული, მკერდამდე ჩამოშვებული გოფრირებული წვერით დამშვენებული კალსონიერი. კოროტკოვის ტვინში დაუყოვნებლივ დაიბადა აზრი: „სანამ მოტოციკლეტით გარბოდა და კიბეზე ადიოდა, წვერი წამოეზარდა, – ეს რა ამბავია?“ შემდეგ მეორე აზრიც: „წვერი ყალბია – ეს რა ამბავია?“</p>
<p> კალსონიერი ამასობაში ბადით დაფარულ უფსკრულში ჩაეშვა. ჯერ ფეხები გაუჩინარდა, მერე მუცელი, წვერი, ბოლოს თვალები და პირი. მერე კოროტკოვმა გაიგონა, ამ პირმა ნაზი ტენორით როგორ წამოიყვირა:</p>
<p> – გვიანაა, ამხანაგო, პარასკევს.</p>
<p> „ხმაც შეიცვალა“, – გაუწკარუნდა კოროტკოვის გონებაში. სამ წამს თავი მტანჯველად უხურდა, მაგრამ მერე გაახსენდა, ვერანაირმა ჯადოქრობამ ვერ უნდა შემაჩეროს, დაყოვნება დამღუპავსო, და ლიფტისკენ გაქანდა. ბადეში ბაგირზე ჩამოკიდებული სახურავი გამოჩნდა, მილს იქიდან მიბნედილი ლამაზი ქალი გამოვიდა, თმაში მოელვარე თვლები რომ უბრწყინავდა. კოროტკოვს ხელზე ნაზად შეეხო და შეეკითხა:</p>
<p> – ამხანაგო, გულის მანკი გჭირთ?</p>
<p> – არა, ოჰ, არა, ამხანაგო, – წამოიძახა გაოგნებულმა კოროტკოვმა და ბადისკენ ნაბიჯი გადადგა, – ნუ მაყოვნებთ.</p>
<p> – მაშინ, ამხანაგო, ივან ფინოგენოვიჩთან წადით, – სევდიანად უთხრა კოროტკოვს ლამაზმა ქალმა და ლიფტისკენ გზა გადაუღობა.</p>
<p> – არ მინდა! – წამოიტირა კოროტკოვმა, – ამხანაგო! მეჩქარება, თავი გამანებეთ!</p>
<p> მაგრამ სევდიანი ქალი არ შედრკა.</p>
<p> – არაფერი შემიძლია, თავადაც იცით, – უთხრა კოროტკოვს და ხელზე ხელი მაგრად ჩასჭიდა. ლიფტი შეჩერდა, პორტფელიანი კაცი გამოტყორცნა, ბადე ჩამოიფარა და კვლავ ქვემოთ გაემართა.</p>
<p> – გამიშვით! – წამოიკივლა კოროტკოვმა, ქალს ხელი გამოსტაცა და კიბეზე წყევლა-კრულვით დაექანა. მარმარილოს ექვსი მარში ჩაათავა, მაღალი, თავსაბურავიანი დედაბერი კინაღამ საიქიოს გაამგზავრა, ქვემოთ უზარმაზარ, მინის ახალ კედელთან აღმოჩნდა, სადაც მაღლა, ლურჯ ფონზე მოჩანდა ვერცხლისფერი წარწერა: „მაღალი კლასის მორიგე ქალბატონები“, ხოლო ქვემოთ ქაღალდზე კალმით წაწერილი: „საცნობარო“. კოროტკოვს მრუმე შიში დაეუფლა. კედლის იქით აშკარად გაკრთა კალსონიერი. სილურჯემდე სუფთად წვერგაპარსული, ადრინდელი და საშინელი კალსონიერი. მან კოროტკოვს სულ ახლოს ჩაუარა, მისგან მხოლოდ მინის თხელი ფენა ჰყოფდა. კოროტკოვი შეეცადა, არაფერზე ეფიქრა, სპილენძის ელვარე სახელურისკენ გაექანა და შეანჯღრია, მაგრამ სახელური არ დაემორჩილა.</p>
<p> კოროტკოვმა მოელვარე სპილენძი ერთხელ შეანჯღრია და სასოწარკვეთილმა ახლაღა შეამჩნია ნამცეცა წარწერა: „მე-6 სადარბაზოდან შემოუარეთ“.</p>
<p> კალსონიერმა გაიელვა და მინის იქით შავ ნიშაში გაუჩინარდა.</p>
<p> – მეექვსე სად არის? მეექვსე სად არის? – სუსტი ხმით გასძახა კოროტკოვმა ვიღაცას. გამვლელები გაფრთხნენ. გვერდითა პატარა კარი გაიღო და იქიდან ლუსტრინისპიჯაკიანი, ლურჯსათვალიანი ბერიკაცი შემოვიდა, ხელში უზარმაზარი სია ეჭირა, კოროტკოვს სათვალის ზემოდან გადმოხედა, გაიღიმა და ტუჩები გაღეჭა.</p>
<p> – რაო? სულ აქ დაიარებით? – აჩიფჩიფდა იგი, – ღმერთმანი, ამაოდ. გამიგონეთ ბერიკაცს, მოეშვით აქ სიარულს. სულერთია, უკვე ამოგშალეთ. ხი-ხი.</p>
<p> – საიდან ამომშალეთ? – გაშეშდა კოროტკოვი.</p>
<p> – ჰი. საიდან და სიიდან. ფანქრით – ჩხიკ და მორჩა – ჰი, ჰი, – ბერიკაცმა გულიანად გაიცინა.</p>
<p> – უკაც... რავად... მაგრამ საიდან მიცნობთ?</p>
<p> – ჰი. რა ხუმარა ხართ, ვასილ პავლოვიჩ.</p>
<p> – მე ვარფოლომეი ვარ, – უთხრა კოროტკოვმა და ცივ, გალიპულ შუბლზე ხელი მოისვა, – პეტროვიჩი.</p>
<p> შემზარავ ბერიკაცს სახეზე ღიმილი წუთით გაუქრა.</p>
<p> იგი ფურცელს ჩააჩერდა და გრძელფრჩხილიანი ხმელი თითი სტრიქონებს ჩააყოლა.</p>
<p> – რატომ მაბნევთ? აგერ – კოლობკოვი, ვ. პ.</p>
<p> – მე კოროტკოვი ვარ, – მოუთმენლად შეჰყვირა კოროტკოვმა.</p>
<p> – მეც ხომ ეგა ვთქვი: კოლობკოვი, – განაწყენდა ბერიკაცი, – აი კალსონიერიც. ორივე ერთად ხართ გადაყვანილი. კალსონიერის ნაცვლად ჩეკუშინია.</p>
<p> – რაო? – შეჰყვირა სიხარულისგან გადარეულმა კოროტკოვმა, – კალსონიერი გააგდეს?</p>
<p> – დიახ. ერთ დღეს იუფროსა და გააძუნძულეს.</p>
<p> – ღმერთო ჩემო! – შესძახა აღფრთოვანებულმა კოროტკოვმა, – გადავრჩი! გადავრჩი! – მან ბერიკაცს ხეშეშა ხელზე ხელი თავდავიწყებით მოუჭირა. ბერიკაცმა გაიღიმა. კოროტკოვის სიხარული წამით გაფერმკრთალდა. ბერიკაცის თვალთა ლურჯ ხვრელებში უცნაური, ავისმომასწავებელი რაღაც გაკრთა. უცნაური გახლდათ მისი ღიმილიც, რამაც მოლურჯო ღრძილები გააშიშვლა, მაგრამ კოროტკოვმა უსიამოვნო გრძნობა უმალ მოიცილა და დაფაცურდა.</p>
<p> – მაშ ახლა ასანთმასალებში უნდა გავიქცე?</p>
<p> – აუცილებლად, – დაუდასტურა ბერიკაცმა, – აქ ნათქვამია, ასანთმასალებშიო. ოღონდ თქვენი წიგნაკი მიბოძეთ, შიგ ფანქრით აღნიშვნას გავაკეთებ.</p>
<p> კოროტკოვმა ხელი უმალ ჯიბეში ჩაიყო, გაფითრდა, მეორე ჯიბეც მოიქექა, უარესად გაფითრდა, შარვლის ჯიბეები მოისინჯა, ყრუ ხმით წამოიკივლა და კიბეს სირბილით აუყვა, თან ფეხებქვეშ იყურებოდა, გზად ვიღაცებს ეჯახებოდა. სასოწარკვეთილმა კიბე თავამდე აირბინა, უნდოდა, თვლებით თმაშემკობილი, ლამაზი ქალი დაენახა და მისთვის რაღაც ეკითხა, მაგრამ ნახა, რომ ლამაზი ქალი, მახინჯ, ცინგლიან ბიჭად გადაქცეულიყო.</p>
<p> – ჩემო კარგო, – მისკენ გაექანა კოროტკოვი, – ჩემი საფულე, ყვითელი...</p>
<p> – ტყუილია, – ბრაზიანად უპასუხა ბიჭმა, – მე არ ამიღია, ტყუილი უთქვამთ.</p>
<p> – არა, ჩემო კარგო, ამას არ ვამბობ... შენ არა... საბუთები.</p>
<p> ბიჭმა ალმაცერად შემოხედა და უცებ ბოხი ხმით აბღავლდა.</p>
<p> – ოჰ, ღმერთო ჩემო! – შეჰყვირა სასოწარკვეთილმა კოროტკოვმა და ქვემოთ, ბერიკაცისკენ გაექანა, მაგრამ ქვემოთ როცა ჩაირბინა, ბერიკაცი იქ აღარ დახვდა. გაუჩინარებულიყო. კოროტკოვი პატარა კარს ეცა, სახელურს დაეჯაჯგურა. კარი დაკეტილი აღმოჩნდა. ბინდბუნდში გოგირდის ოდნავი სუნი იდგა.</p>
<p> კოროტკოვს თავში ფიქრები ქარიშხალივით დაუტრიალდა და ახალი აზრი ამოუხტა: „ტრამვაი!“ უცებ ცხადად გაახსენდა, ბაქანზე ორმა ახალგაზრდა კაცმა შუაში როგორ მოიქცია და მოჭეჭყა. ერთი მათგანი გამხდარი იყო, შავი, თითქოს მიწებებული ულვაში ჰქონდა.</p>
<p> – აი, ეს არის უბედურება, – ბუტბუტებდა კოროტკოვი, – ყველაზე დიდი უბედურება.</p>
<p> იგი ქუჩაში გავარდა, ბოლომდე ჩაირბინა, შესახვევში გაუხვია და უშნოდ ნაგები პატარა შენობის სადარბაზო შესასვლელთან აღმოჩნდა.</p>
<p> – სად მიძვრები? – ჰკითხა კოროტკოვს ელამმა და პირქუშმა, ულაზათო კაცმა, მისკენ კი არა, სადღაც გვერდზე რომ იცქირებოდა:</p>
<p> – მე, ამხანაგო, ვ. პ. კოროტკოვი ვარ. ეს-ესაა, საბუთები მომპარეს... მთლიანად... შეუძლიათ, დამიჭირონ...</p>
<p> – სულ იოლად, – დაუდასტურა პარმაღზე მდგარმა კაცმა.</p>
<p> – ჰოდა, ნება მიბოძეთ...</p>
<p> – პირადად კოროტკოვი მოვიდეს.</p>
<p> – კოროტკოვი თავად მე გახლავართ.</p>
<p> – მოწმობა მომეცი.</p>
<p> – მოწმობა ახლახან მომპარეს, – ამოიგმინა კოროტკოვმა, – მომპარეს, ამხანაგო... ულვაშიანმა ახალგაზრდა კაცმა მომპარა.</p>
<p> – ულვაშიანმა? მაშ კოლობკოვი იქნებოდა. უეჭველად. ჩვენს რაიონში ის არის ამისი სპეციალისტი. იმას ახლა სადმე საჩაიეში თუ იპოვი.</p>
<p> – ამხანაგო, არ შემიძლია, – ატირდა კოროტკოვი, – ასანთმასალებში უნდა მივიდე, კალსონიერთან. შემიშვით.</p>
<p> – მოწმობა მომეცი, რომ მოგპარეს.</p>
<p> – მოწმობა ვინ უნდა მომცეს?</p>
<p> – სახლმმართველმა.</p>
<p> კოროტკოვი პარმაღს მოსწყდა და ქუჩაში გავარდა.</p>
<p> „ასანთმასალებში წავიდე თუ სახლმმართველთან? – გაიფიქრა მან, – სახლმმართველს მიღება დილიდან აქვს; მაშ ასანთმასალებში უნდა წავიდე“.</p>
<p> ამ დროს მოშორებით, მოწითალო კოშკზე საათმა ოთხჯერ დარეკა და იმავე წუთს ყველა კარიდან პორტფელიანი ხალხი გამოიშალა. დაბინდდა და ციდან თხლად იწყო ცვივნა თოვლის სველმა ფანტელებმა.</p>
<p> „გვიანაა, – გაიფიქრა კოროტკოვმა, – შინ წასვლა სჯობია“.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>VI - პირველი ღამე</strong></h2>
<p> ბოქლომის ყურში თეთრი ბარათი იყო გაჩრილი. კოროტკოვმა ბინდბუნდში წაიკითხა.</p>
<p> „ძვირფასო მეგობარო!</p>
<p> მე ზვენიგოროდში დედასთან მივემგზავრები. საჩუქრად ღვინოს გიტოვებთ. სვით, რამდენიც გენებოთ, – არავინ ყიდულობს. კუთხეში აწყვია.</p>
<p> თქვენი ა. პაიკოვა“.</p>
<p> კოროტკოვმა ალმაცერად გაიღიმა, ბოქლომი ააჩხაკუნა, დერეფნის კუთხეში ჩამწკრივებული ბოთლები თავის ოთახში ოც გზობაზე გადაზიდა, ლამპა აანთო და საწოლზე ქუდიანი და პალტოიანი მიეგდო. კრომველის სურათს ნახევარი საათი მონუსხულივით უცქეროდა, სანამ იგი შედედებულ ბინდბუნდში არ ჩაიკარგა, მერე წამოხტა და გამძვინვარდა. კეპი მოიძრო და კუთხეში მიაგდო, ასანთის კოლოფები ხელის ერთი მოსმით იატაკზე ჩამოყარა, ფეხით შესდგა და გათელვა დაუწყო.</p>
<p> – ეგეც შენ! ეგეც შენ! ეგეც შენ! – ღმუოდა კოროტკოვი და წყეულ კოლოფებს ლეწავდა, თან ელანდებოდა, კალსონიერის თავს ვთქერავო.</p>
<p> კვერცხისნაირი თავის გახსენებამ უეცრად ხან გაპარსული, ხანაც წვერიანი სახე გაახსენა და უმალ შეჩერდა.</p>
<p> – უკაცრავად... მაგრამ ეს რა ამბავია? – ჩაიჩურჩულა და თვალებზე ხელი მოისვა, – ეს რანაირი რამეა? რას ვდგავარ და რას ვსულელობ, როცა ყოველივე ასე შემზარავია? მართლა გაორმაგებული ხომ არ იქნება?</p>
<p> ჩაშავებული ფანჯრებიდან შიში ოთახში შემობობღდა. კოროტკოვი ცდილობდა, ფანჯრებისთვის თვალი მოერიდებინა, თან ფარდებს აფარებდა, მაგრამ არც ამან უშველა. ხან წვერმოშვებული, ხან გაპარსული, გაორმაგებული სახე დროდადრო კუთხეებიდან ამოტივტივდებოდა და მომწვანო თვალებს აელვარებდა. კოროტკოვმა ბოლოს ვეღარ გაუძლო; გრძნობდა, რომ ტვინი დაძაბულობისგან უსკდებოდა და ხმადაბლა ატირდა.</p>
<p> როცა ტირილით გული იჯერა და შვება იგრძნო, გუშინდელი ცივი კარტოფილი შეჭამა, მერე წყეულ გამოცანას მიუბრუნდა და ცოტა ხანს კიდევ წაუტირა.</p>
<p> – უკაცრავად... – ჩაიჩურჩულა უცებ, – რა მატირებს, როცა ღვინო მაქვს?</p>
<p> ნახევარი ჩაის ჭიქა ერთბაშად გადაჰკრა. ტკბილმა სითხემ ხუთი წუთის შემდეგ იმოქმედა, – მარცხენა საფეთქელი საშინლად ასტკივდა და ცხარედ, აუტანლად მოსწყურდა.</p>
<p> სამი ჭიქა წყალი დალია, საფეთქლის ტკივილმა კალსონიერი მთლად გადაავიწყა, ტანსაცმელი კვნესით გაიძრო და საწოლზე თვალებგადმოკარკლული გაიშოტა. „პირამიდონი მაინც მქონდეს...“ – ჩურჩულებდა დიდხანს, სანამ ძილ-ბურანი თავს წაართმევდა.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>VII - ორგანი და კატა</strong></h2>
<p> მეორე დღეს, დილის ათ საათზე, კოროტკოვმა ჩაი სახელდახელოდ აადუღა, მეოთხედი ჭიქა უხალისოდ დალია, გრძნობდა, რომ ძნელი, ფორიაქი დღე ელოდა. ოთახიდან გავიდა და ნისლში სველი, მოასფალტებული ეზო გადაირბინა. ფლიგელის კარზე ეწერა: „სახლმმართველი“. კოროტკოვმა ხელი უკვე ღილაკისკენ წაიღო, მაგრამ თვალი მოჰკრა წარწერას: „სიკვდილის გამო მოწმობები არ გაიცემა“.</p>
<p> – ოჰ, ღმერთო ჩემო, – სინანულით შესძახა კოროტკოვმა, – ყოველ ფეხის ნაბიჯზე მარცხი გაგონილა? – მერე დაუმატა, – რახან ასეა, საბუთების საქმე მერე მოვაგვაროთ, ახლა კი ასანთმასალებისკენ გავწიოთ. უნდა შევიტყოთ, იქ რა ხდება. იქნებ ჩეკუშინი უკვე დაბრუნდა.</p>
<p> რადგან ფული სულ მოჰპარეს, კოროტკოვი ასანთმასალებამდე ფეხით მივიდა, ვესტიბიული გაიარა და პირდაპირ კანცელარიისკენ გაემართა. კანცელარიის ზღურბლზე შეჩერდა და პირი დააღო. ბროლის დარბაზში ვერც ერთი ნაცნობი სახე ვერ დაინახა. არც დროზდი, არც ანა ევგრაფოვნა, მოკლედ, არავინ ჩანდა. მაგიდებთან სამი მთლად ერთნაირი, წვერგაპარსული კაცი იჯდა. მავთულზე ჩამწკრივებულ ყვავებს კი არა, ალექსეი მიხაილოვიჩის სამ შევარდენს ჰგავდნენ. ღია ნაცრისფერი კუბოკრული კოსტიუმები ეცვათ. იქვე იყო ერთი ახალგაზრდა ქალი, მეოცნებე თვალები რომ ჰქონდა და ბრილიანტის საყურე ეკეთა. ახალგაზრდა კაცებს კოროტკოვისთვის ოდნავი ყურადღებაც არ მიუქცევიათ, დავთრებში კალმების წრიპინი არ შეუწყვეტიათ, ხოლო ქალმა თვალები მოჭუტა და ისე შეხედა. როცა დაბნეულმა კოროტკოვმა პასუხად გაუღიმა, ქალმა მედიდურად გაიღიმა და პირი მიიბრუნა. „უცნაურია“, – გაიფიქრა კოროტკოვმა, ზღურბლზე წაიბორძიკა და კანცელარიიდან გავიდა.</p>
<p> თავისი ოთახის კართან შეყოყმანდა, ოხვრით შეხედა იმ ადგილს, სადაც მოჩანდა ძველი, საამური წარწერა: „საქმისმწარმოებელი“, კარი შეაღო და შევიდა. უმალ თვალთ დაუბნელდა და ფეხქვეშ იატაკი ოდნავ შეერყა. კოროტკოვის მაგიდას თვით კალსონიერი უჯდა, იდაყვები გაეფარჩხა და კალამს გააფთრებით აწრიპინებდა, მკერდს გოფრირებული, მბზინვარე წვერი უფარავდა. კოროტკოვი მწვანე მაუდისკენ დახრილ პრიალა მელოტ თავს სულშეგუბებული დააცქერდა. მდუმარება კალსონიერმა დაარღვია.</p>
<p> – ამხანაგო, რა გნებავთ? – ფალცეტით თავაზიანად ჩაიღუღუნა მან.</p>
<p> კოროტკოვმა ტუჩები ცახცახით გაილოკა, ვიწრო მკერდში ჰაერი ბლომად ჩაიგუბა და ძლივსგასაგონი ხმით თქვა:</p>
<p> – ჰმ... მე, ამხანაგო, აქაური საქმისმწარმოებელი ვარ... ესე იგი... ბრძანება თუ გახსოვთ...</p>
<p> კალსონიერს სახის ზედა ნაწილი განცვიფრებამ შეუცვალა. ქერა წარბები აეზიდა და შუბლი გარმონივით ჩაეკეცა.</p>
<p> – უკაცრავად, – ზრდილობიანად უპასუხა მან, – აქაური საქმისმწარმოებელი მე გახლავართ.</p>
<p> კოროტკოვი დროებით დამუნჯდა. სიმუნჯემ როცა გაუარა, მერე წარმოთქვა:</p>
<p> – რანაირად? გუშინ ხომ... ოჰ, დიახ. ბოდიში, გეთაყვა, მგონი, შემეშალა. ბოდიში.</p>
<p> იგი ოთახიდან უკუსვლით გავიდა და დერეფანში საკუთარ თავს ჩახლეჩილი ხმით უთხრა, – კოროტკოვო, გაიხსენე, დღეს რა რიცხვია?</p>
<p> მერე თავადვე უპასუხა:</p>
<p> – სამშაბათი, ანუ პარასკევი, ათას ცხრაასი...</p>
<p> კოროტკოვი შეტრიალდა. იმავე წამს ადამიანის სპილოსძვლისებურ სფეროზე დერეფნის ორმა ნათურამ გაიბრწყინა და მთელი ქვეყნიერება კალსონიერის გაპარსულმა სახემ დაფარა.</p>
<p> – კარგი! – დაიგრგვინა ტაშტმა და კოროტკოვს კრუნჩხვა დაეუფლა, – მე გელით. დიდებულია. მოხარული ვარ, რომ გაგიცანით.</p>
<p> ეს თქვა, კოროტკოვს მიუახლოვდა, ხელი ჩამოართვა და ისე მოუჭირა, რომ იგი ცალ ფეხზე წამოიჭიმა სახურავზე მდგარ ყანჩასავით.</p>
<p> – შტატი გავანაწილე, – სწრაფად, მჭახედ, მედიდურად წამოიწყო კალსონიერმა, – სამნი იქ არიან, – მიუთითა კანცელარიის კარისკენ, – რა თქმა უნდა, მანეჩკაც. თქვენ ჩემი თანაშემწე ხართ. კალსონიერი საქმისმწარმოებელია. ძველები ყველანი გავრეკე. იდიოტი პანტელეიმონიც. შევიტყვე, რომ „ალპურ ვარდში“ ლაქიად ნამყოფია. მე ახლა განყოფილებაში გავიქცევი, ამასობაში კი თქვენ და კალსონიერმა მიმართვები დაწერეთ ყველას თაობაზე; განსაკუთრებით იმაზე, რა ჰქვია... კოროტკოვზე. ჰო, მართლა, ცოტათი იმ არამზადას ჰგავხართ, ოღონდ იმას თვალი აქვს ჩალურჯებული.</p>
<p> – მე, არა, – თქვა დაბარბაცებულმა, ყბაჩამოვარდნილმა კოროტკოვმა, – არამზადა არ ვარ. ყველა საბუთი მომპარეს. უკლებლივ.</p>
<p> – ყველა? – წამოიყვირა კალსონიერმა, – ეგ არაფერი. უმჯობესიცაა.</p>
<p> იგი სულშეხუთულ კოროტკოვს მკლავში ჩააფრინდა, დერეფანი ჩაარბენინა, სანუკვარ კაბინეტში შეათრია, ტყავის ფუმფულა სკამზე მიაგდო და თავად მაგიდას მიუჯდა. კოროტკოვი ფეხქვეშ იატაკის უცნაურ რყევას კიდევ გრძნობდა, მოიბღუნძა, თვალები დახუჭა და აბუტბუტდა: „ოცში ორშაბათი იყო, მაშასადამე, სამშაბათს ოცდაერთია. არა. რას ვამბობთ? ოცდაერთი წელია. გასული ნომერი 0.15, ხელის მოწერის ადგილი ტირე ვარფოლომეი კოროტკოვი. მაშასადამე – მე. სამშაბათი, ოთხშაბათი, ხუთშაბათი, პარასკევი, შაბათი, კვირა, ორშაბათი. ორშაბათი ოთხშაბათივით „ო“-თი იწყება. პარასკევი... პარას... სამშაბათივით „ს“ ურევია.</p>
<p> კალსონიერმა ქაღალდზე კალამი სწრაფად ჩააფხაჭუნა, ბეჭედი დაჰკრა და ქაღალდი კოროტკოვს შეაჩეჩა. იმავე წამს ტელეფონი გაშმაგებით აღრიალდა. კალსონიერმა ყურმილს ხელი დასტაცა და შიგ ჩაჰყვირა:</p>
<p> – დიახ! ასე. ასე. ამწუთას მოვდივარ.</p>
<p> იგი საკიდისკენ გაექანა, ქუდი ჩამოგლიჯა, მელოტ თავზე ჩამოიფხატა, კარს მიღმა გაუჩინარდა და კოროტკოვს გამოსძახა:</p>
<p> – კალსონიერთან მომიცადეთ.</p>
<p> კოროტკოვმა როცა შტამპიან ქაღალდზე ნაწერი წაიკითხა, თვალებზე ბინდი გადაეფარა.</p>
<p> „ამის წარმომდგენი ნამდვილად გახლავთ ჩემი თანაშემწე ამხ. ვასილი პავლოვიჩ კოლობკოვი, რაც ნამდვილად სწორია. კალსონიერი“.</p>
<p> – ო-ო! – ამოიგმინა კოროტკოვმა, ქაღალდი და ქუდი იატაკზე დაუცვივდა, – ეს რა ამბავია?</p>
<p> იმავე წუთს კარი აჭრიალდა და კალსონიერი წვეროსანი დაბრუნდა.</p>
<p> – კალსონიერი უკვე გავარდა? – წვრილი ხმით ალერსიანად ჰკითხა მან კოროტკოვს.</p>
<p> ირგვლივ შუქი ჩაინისლა.</p>
<p> – ა-ა-ა-ა-ა... – ტანჯვას ვეღარ გაუძლო და ამოიბღავლა კოროტკოვმა, კალსონიერს გადარეული მიეჭრა და კბილები გააელვა. კალსონიერს სახეზე ძრწოლა აღებეჭდა, ერთბაშად გაყვითლდა. კარს ზურგით მიაწვა, ბრაგუნით გააღო, დერეფანში გავარდა, თავი ვეღარ შეიკავა და ჩაცუცქდა, მაგრამ უმალ წამოხტა და ყვირილით გაიქცა:</p>
<p> – შიკრიკო! შიკრიკო! მიშველეთ!</p>
<p> – გაჩერდით. გაჩერდით. გთხოვთ, ამხანაგო... – აყვირდა გონს მოსული კოროტკოვი და გაქცეულს გაეკიდა.</p>
<p> კანცელარიაში რაღაც აგრიალდა. შევარდნები გამალებულნი წამოიშალნენ. მანქანასთან მჯდარ ქალს მეოცნებე თვალები აუბრიალდა.</p>
<p> – ტყვიას დაგახლი! ტყვიას დაგახლი! – გაისმა მისი ისტერიკული კივილი.</p>
<p> კალსონიერი პირველი გაიჭრა ვესტიბიულში, სადაც ორგანი იდგა, წამით შეჩერდა, ფიქრობდა, საით გაქცეულიყო, მერე ადგილს მოსწყდა, კუთხე მოჭრა და ორგანის მიღმა გაუჩინარდა. კოროტკოვი გამოედევნა, ფეხი დაუსხლტა და მოაჯირზე თავს გაიტეხდა, ორგანის ყვითელი ფერდიდან გამოჩრილი უზარმაზარი, მოხრილი, შავი სახელური რომ არ დახვედროდა. სახელურმა კოროტკოვის პალტოს კალთა ჩაიხვია, გაწყალებული შევიოტი ხმადაბალი წრიპინით ჩაიფხრიწა და კოროტკოვი ცივ იატაკზე რბილად დაჯდა. ორგანს იქით გვერდითა გასასვლელის კარი ზრიალით გაჯახუნდა და კალსონიერი შთანთქა.</p>
<p> – ღმერთო ჩემო... – წამოიწყო კოროტკოვმა, მაგრამ აღარ დაუმთავრებია.</p>
<p> სპილენძისმილებიან, უზარმაზარ, ჩამტვრეულ ყუთში უცნაური ხმა გაისმა, თითქოს ჭიქა გატყდაო, რასაც თითქოს მუცლიდან ამომავალი ბუყბუყი, უცნაური წრიპინი და ზარების რეკვა მოჰყვა. მერე მაჟორული აკორდი აჟღერდა, მძლავრი ჭავლი დაიძრა, ორგანის შიგანში ჩაგუბებულ ბგერათა საბადო შეირხა და ყვითელი, სამიარუსიანი ყუთი ერთიანად ამღერდა.</p>
<p> მოსკოვს ძალუმი ხანძარი ნთქავდა...</p>
<p> კარის შავ კვადრატში უეცრად პანტელეიმონის ფერმკრთალი სახე გამოჩნდა. წამიც და მას მეტამორფოზა დაემართა. თვალები გამარჯვების ელვარებით გაუბრწყინდა, გაიჯგიმა, მარჯვენა ხელი მარცხენისკენ ისე გადაიქნია, თითქოს უხილავი ხელსახოცი გადაიკიდაო, ადგილს მოსწყდა და კიბეზე გვერდულად, ეტლის განაპირა ცხენივით ირიბად დაექანა, თან ხელები ისე მოამრგვალა, თითქოს ფინჯნებიანი ლანგარი მიაქვსო.</p>
<p> მდინარის პირას წვებოდა კვამლი...</p>
<p> – ეს რა ჩავიდინე? – შეძრწუნდა კოროტკოვი.</p>
<p> მანქანამ პირველი შეგუბებული ტალღები დაატრიალა, თანაბრად დაიძრა და ასანთმასალების უკაცრიელი დარბაზები ათასობით ლომის ღრიალითა და ზრიალით გაავსო.</p>
<p> და იგი კრემლის შემურულ კართან...</p>
<p> ღრიალ-გრიალი და ზარების რეკვა ავტომობილის სიგნალმა გაკვეთა და უმალ მთავარი შემოსასვლელიდან კალსონიერი დაბრუნდა, – წვერგაპარსული, შურისმგებელი და მრისხანე კალსონიერი. იგი კიბეზე თანაბარი ნაბიჯით მოემართებოდა ავისმომასწავებელ მოლურჯო ნათებაში. თმააყალყული კოროტკოვი გაფრთხიალდა, ორგანის იქით, გვერდითა კარიდან გასხლტა, მრუდე კიბეს ჩაუყვა, მოხრეშილ ეზოში გავარდა, შემდეგ კი ქუჩაში გაიჭრა. ისარივით მიქროდა და ყურში ჩაესმოდა, მის უკან „ალპური ვარდის“ შენობა ყრუდ როგორ გუგუნებდა.</p>
<p> მოჩანდა რუხი სერთუკით მდგარი...(ლექსი ნაპოლეონისადმია მიძღვნილი.)</p>
<p> კუთხეში მეეტლე მათრახს იქნევდა და გააფთრებით ცდილობდა, ჯაგლაგი ცხენი ადგილიდან დაეძრა!</p>
<p> – ღმერთო ჩემო! ღმერთო ჩემო! – გულამოსკვნით აქვითინდა კოროტკოვი, – ისევ ის არის. რა ამბავია?</p>
<p> ეტლის გვერდით ქვაფენილზე წვეროსანი კალსონიერი გაჩნდა, ეტლში შეხტა, მეეტლეს ზურგში მუშტები დაუშინა და თან წვრილი ხმით შეუძახა:</p>
<p> – გარეკე! გარეკე, შე არამზადა!</p>
<p> ჯაგლაგი დაიძრა, წიხლები აიქნია, მერე მათრახით ფერდებამწვარი გაიქცა და ქუჩა ბორბლების ხრიგინით გააყრუა. თვალცრემლიანმა კოროტკოვმა დაინახა, მეეტლეს გალაქული შლაპა როგორ მოსძვრა და დაგრეხილი ფულები აქეთ-იქით გაეფანტა. ბიჭები ფულებს სტვენით გაედევნენ. მეეტლე შემოტრიალდა, სადავეები გამწარებით მოზიდა, მაგრამ კალსონიერმა ზურგში მუშტები გააფთრებით დასცხო და ყვირილიც დააყოლა:</p>
<p> – გასწი! გასწი! მე გადაგიხდი!</p>
<p> მეეტლემ სასოწარკვეთით შეჰყვირა:</p>
<p> – ეჰ, ბატონო, თავი უნდა დავიღუპო? – ჯაგლაგი გააჭენა და ეტლი კუთხეს მიეფარა.</p>
<p> კოროტკოვმა თავს ზემოთ სწრაფად მქროლ ნაცრისფერ ცას ქვითინით ახედა, დაბარბაცდა და გამწარებით შეჰყვირა:</p>
<p> – კმარა! ამ ამბავს არ მოვეშვები! ამ კაცის ასავალ-დასავალს გამოვარკვევ, – იგი ახტა და ტრამვაის რკალს ჩამოეკიდა. რკალმა ხუთ წუთს აჯანჯღარა და ცხრასართულიან მწვანე სახლთან ჩამოაგდო. კოროტკოვმა ვესტიბიულში შეირბინა, ფიცრის ზღუდის ოთხკუთხა ხვრელში თავი შერგო და უზარმაზარ ლურჯ ჩაიდანს ჰკითხა:</p>
<p> – ამხანაგო, პრეტენზიების ბიურო სად არის?</p>
<p> – მე-8 სართული, მე-9 დერეფანი, 41-ე ბინა, ოთახი 302, – ქალის ხმით უპასუხა ჩაიდანმა.</p>
<p> – მე-8, მე-9, 41-ე, სამას... სამას... რამდენი... 302, – ფართო კიბეზე არბოდა და ბუტბუტებდა კოროტკოვი, – მე-8, მე-9, მე-8, სტოპ, 40... არა 42... არა, 302, – ღმუოდა იგი, – ოჰ, ღმერთო ჩემო, დამავიწყდა... ჰო მე-40, მე-40...</p>
<p> მე-8 სართულზე სამ კარს ჩაუარა, მეოთხეზე შავი ციფრი „40“ დაინახა და უშველებელ, ორფეროვან, სვეტებიან დარბაზში შევიდა. დარბაზის კუთხეებში ქაღალდის რულონის კოჭები ეწყო და მთელი იატაკი ნაწერი ქაღალდის ნაგლეჯებით იყო მოფენილი. შორს მოჩანდა მაგიდა, რომელზეც საბეჭდი მანქანა იდგა. მაგიდასთან მჯდარი, მუშტზე ლოყადაყრდნობილი ქალი ხმადაბლა ღიღინებდა. კოროტკოვმა დაბნეულად მიმოიხედა და დაინახა, რომ სვეტების მიღმა აღმართული ესტრადიდან მძიმე ნაბიჯებით ჩამოვიდა თეთრკუნტუშიანი კაცი. მარმარილოსებურ სახეზე ჩამოგრძელებული ჭაღარა ულვაში მოუჩანდა. არაჩვეულებრივად თავაზიანი, ოღონდ უსიცოცხლო, ცივი ღიმილი ეფინა. კოროტკოვს მიუახლოვდა, ხელი ნაზად ჩამოართვა, ქუსლი ქუსლს მიარტყა და უთხრა:</p>
<p> – იან სობესკი( აქ გათამაშებულია დამთხვევა პოლონელი მხედართმთავრის, იან სომესკის (1629-1696) გვარისა და რუსული აბრევიატურისა „Собес“ (Социальное Обеспечение) – სოცუზრუნველყოფა.).</p>
<p> – შეუძლებელია... – უპასუხა განცვიფრებულმა კოროტკოვმა.</p>
<p> კაცმა სასიამოვნოდ გაიღიმა.</p>
<p> – რომ იცოდეთ, ბევრს უკვირს, – თქვა მან ენის ბორძიკით, – მაგრამ არ იფიქროთ, ამხანაგო, რომ იმ ბანდიტთან რაიმე საერთო მაქვს. ოჰ, არა. სამწუხარო დამთხვევაა და მეტი არაფერი. უკვე შევიტანე განცხადება, რომ ახალი გვარი – სოცვოსსკი(გვარი ნაწარმოებია აბრევიატურიდან „соцвос“ (Социалистическое Воспитание) – სოციალისტური აღზრდა.) დამიმტკიცონ. ეს ბევრად ლამაზია და არც ისე სახიფათოა. თუმცა, თუ არ მოგწონთ, – კაცმა ტუჩები განაწყენებით დაბრიცა, – ძალას არ გატანთ. ხალხს ყოველთვის მოვნახავთ. ჩვენ სანთლით დაგვეძებენ.</p>
<p> – რას ბრძანებთ, – მწუხარედ შესძახა კოროტკოვმა, იგრძნო, რომ აქაც უცნაური რაღაც იწყებოდა. დაფეთებულმა მიმოიხედა, ეშინოდა, საიდანმე გაპარსული სახე და კვერცხივით მოტვლეპილი თავი არ გამოჩნდესო. მერე ენის ბორძიკით დაუმატა, – მოხარული ვარ, დიახ, დიდად მოხარული...</p>
<p> კაცს მარმარილოსებური სახე ოდნავ წამოუწითლდა. კოროტკოვს მკლავზე ხელი ნაზად მოჰკიდა, მაგიდისკენ წაიყვანა, თანაც საუბარი გაუბა:</p>
<p> – მეც დიდად მიხარია, მაგრამ ისეთ დღეში ვართ, არ ვიცი, სად დაგსვათ. ჩვენი მნიშვნელობის მიუხედავად ბაკში გვამყოფებენ (კაცმა ხელი ქაღალდის კოჭებისკენ გაიქნია). ინტრიგები... მაგრამ ჩვენ მუშაობას გავაჩაღებთ, დარდი ნუ გექნებათ... ჰმ... ახალს რას შემოგვთავაზებთ? – ალერსიანად ჰკითხა მან ფერმიხდილ კოროტკოვს, – ოჰ, უკაცრავად, ათასგზის ბოდიშს გიხდით, ნება მიბოძეთ, გაგაცნოთ, – თეთრი ხელი საბეჭდი მანქანისკენ მოხდენილად გაიწოდა, – გენრიეტა პატაპოვნა პერსიმფანსი(გვარისთვის გამოყენებულია აბრევიატურა „Персимфанс“ (Первый Симфонический Ансамбль)).</p>
<p> ქალმა კოროტკოვს ხელი უმალ ჩამოართვა ცივი ხელით და მიბნედილად შეხედა.</p>
<p> – მაშ ასე, – ტკბილად განაგრძობდა მასპინძელი, – რით გაგვახარებთ? ფელეტონით? ნარკვევით? – თეთრი თვალები გადაკარკლა და განაგრძო, – ვერ წარმოიდგენთ, როგორ გვჭირდება.</p>
<p> „ღმერთო ჩემო... რა ამბავია?“ – გაიფიქრა გონებადაბინდულმა კოროტკოვმა და მერე გამალებით ალაპარაკდა, სულს ძლივს ითქვამდა:</p>
<p> – მე... ე... საშინელება დამემართა. იგი... ვერ გამიგია. თუ ღმერთი გწამთ, არ გეგონოთ, რომ ეს ჰალუცინაციაა... ჰმ... ხა-ხა... (კოროტკოვი შეეცადა, ხელოვნურად გაეცინა, მაგრამ ვერ მოახერხა). იგი ცოცხალია. გარწმუნებთ... მაგრამ ვერაფერს მივმხვდარვარ. ხან წვერიანია, ერთი წუთის მერე კი უწვეროა. ვერაფერი გამიგია... ხმასაც იცვლის... ამას გარდა, ყველა საბუთი უკლებლივ მომპარეს. სახლმმართველი კი, თითქოს ჯიბრზე, მოკვდა. ეს კალსონიერი...</p>
<p> – ხომ ვიცოდი, – შეჰყვირა მასპინძელმა, – მაშ ვინ იქნებოდნენ?</p>
<p> – ოჰ, ღმერთო ჩემო, რა თქმა უნდა, – გამოეპასუხა ქალი, – ოჰ, ეს საშინელი კალსონიერები...</p>
<p> – იცით, რა, – შეაწყვეტინა აღელვებულმა მასპინძელმა, – იატაკზე მის გამო ვზივარ. აი, ნახეთ. ჟურნალისტიკისა რა გაეგება?.. – მასპინძელი კოროტკოვს ღილზე ჩაეჭიდა, – კეთილინებეთ და მითხარით, რა გაეგება? აქ ორ დღეს დაყო და მთლად გამაწამა. მაგრამ, წარმოიდგინეთ, ბედნიერება მეწვია. ფიოდორ ვასილიევიჩთან მივედი და როგორც იქნა, მოგვაშორა. საკითხი მწვავედ დავუსვი: ან მე, ან ის-მეთქი. სადღაც ასანთმასალებში თუ ჯანდაბაში გადაიყვანეს. ქექოს ახლა ის მყრალი ასანთები! მაგრამ ავეჯის, ავეჯის გადატანა მოასწრო იმ წყეულ ბიუროში. მთლიანად. როგორი ამბავია? მითხარით ერთი, რაღაზე ვწერო? თქვენ რაზე უნდა წეროთ? რადგან ეჭვიც არ მეპარება, ჩვენი იქნებით, ძვირფასო (მასპინძელი კოროტკოვს მოეხვია). ატლასის მშვენიერ ავეჯს იმ არამზადამ სულელურ ბიუროში უკრა თავი, თუმცაღა, იმ ბიუროს, სულერთია, ხვალ დახურავენ, ჭირსაც წაუღია.</p>
<p> – რომელ ბიუროზე ამბობთ? – ყრუ ხმით ჰკითხა კოროტკოვმა.</p>
<p> – ოჰ, პრეტენზიებისაა თუ რაღაცისა, – გულჯავრიანად თქვა მასპინძელმა.</p>
<p> – რაო? – შესძახა კოროტკოვმა, – რაო? სად არის ის ბიურო?</p>
<p> – იქ, – უპასუხა გაოცებულმა მასპინძელმა და იატაკისკენ მიუთითა.</p>
<p> კოროტკოვმა შეშლილი თვალები თეთრ კუნტუშს(მამაკაცის უკრაინული ტანსაცმელი) უკანასკნელად შეავლო და ერთი წუთის შემდეგ დერეფანში გაჩნდა. ცოტა ხანს დაფიქრდა და ქვემოთ ჩასასვლელი კიბის საძებნელად მარცხნივ გაიქცა. მიხვეულ-მოხვეულ დერეფანში ხუთ წუთს გარბოდა, ხუთი წუთის მერე კი იმავე ადგილას აღმოჩნდა, საიდანაც გაიქცა. კარი №40.</p>
<p> – ფუ, ეშმაკს! – შეჰყვირა კოროტკოვმა, ფეხები ააბაკუნა, მარჯვნივ გაიქცა და 5 წუთის შემდეგ იქვე მივიდა. №40. კარი სწრაფად შეაღო, დარბაზში შევიდა და ნახა, რომ იქაურობა დაცარიელებულიყო. მხოლოდ მაგიდაზე მდგარი საბეჭდი მანქანა თეთრი კბილებით მდუმარედ უღიმოდა. კოლონადასთან მიირბინა და მასპინძელი დაინახა. იგი კვარცხლბეკზე იდგა, აღარ იღიმებოდა, სახე განაწყენებული ჰქონდა.</p>
<p> – ბოდიში, რომ ვერ დაგემშვიდობეთ... – წამოიწყო კოროტკოვმა და გაჩუმდა..</p>
<p> მასპინძელს ყური და ცხვირი აღარ ჰქონდა, მარცხენა ხელიც მოსტეხოდა. სისხლგაყინულმა კოროტკოვმა უკან დაიხია და კვლავ დერეფანში გავარდა. უეცრად მოპირდაპირე მხარეს უჩინარი კარი გაიხსნა და იქიდან სახედანაოჭებული, ყავისფერი დედაკაცი გამოვიდა. მხრეულზე ცარიელი ვედროები ეკიდა.</p>
<p> – დედაკაცო! დედაკაცო! – შეშფოთებით შეჰყვირა კოროტკოვმა, – ბიურო სად არის?</p>
<p> – არ ვიცი, ბატონო, არ ვიცი, მწყალობელო, – უპასუხა დედაკაცმა, – ტყუილად ნუ დარბიხარ, ჩემო კარგო, მაინც ვერ იპოვი. ვერაფერს გახდები – ათი სართულია.</p>
<p> – უ-უჰ, შე სულელო, – კბილებშუა ჩაიღმუვლა კოროტკოვმა და კარს იქით შევარდა. კარი მის უკან მიჯახუნდა და კოროტკოვი ნახევრად ჩაბნელებულ სივრცეში აღმოჩნდა, რომელსაც გასასვლელი არსაით ჰქონდა. იგი შახტში მომწყვდეულივით გაქანდ-გამოქანდა, კედლებს კაწრავდა, ბოლოს თეთრ ლაქას წააწყდა, იქიდან რომელიღაც კიბეზე გავარდა და ქვემოთ ბრაგაბრუგით დაეშვა. ამ დროს ფეხის ხმა გაიგონა. ვიღაცა ქვემოდან ამოდიოდა. კოროტკოვმა მოუსვენრობა იგრძნო, გული სევდიანად შეეკუმშა და შეჩერდა. წამიც და პრიალა ქუდი, ნაცრისფერი სასაბნე ქსოვილი და გრძელი წვერი გამოჩნდა. კოროტკოვი დაბარბაცდა და მოაჯირს ჩაებღაუჭა. ქვემოდან მომავალმა და კოროტკოვმა ერთმანეთს ერთდროულად შეხედეს, ორივენი შეშინდნენ და წვრილი ხმით აყვირდნენ. კოროტკოვი უკუსვლით ზემოთკენ გაემართა, უსაშველო შიშით გათანგული კალსონიერი ქვემოთ დაეშვა.</p>
<p> – მოიცადეთ, – დაიხრიალა კოროტკოვმა, – ერთი წუთით... მხოლოდ განმიმარტეთ...</p>
<p> – მიშველეთ! – დაიღრიალა კალსონიერმა, წვრილი ხმის ნაცვლად პირვანდელი სპილენძისებური ბანი დაუბრუნდა. ფეხი დაუცდა, უკან გადავარდა და კეფით ბრაგვანი მოადინა. დაცემას ამაოდ არ ჩაუვლია. კალსონიერი ფოსფორისთვალებიან შავ კატად გადაიქცა, კიბე უკანვე აირბინა, ბაქანი ელვისებურად გადაჭრა, გორგალივით შეიკუმშა, ფანჯრის რაფაზე შეხტა და აბლაბუდით დაფარულ, ჩატეხილ მინაში გაუჩინარდა. კოროტკოვს ტვინზე თეთრი საბურველი წამით გადაეფარა, მაგრამ უმალ გადაეწმინდა და გონება არაჩვეულებრივად გაუნათდა.</p>
<p> – ახლა ყველაფერი გასაგებია, – ჩაიჩურჩულა კოროტკოვმა და წყნარად გაიცინა, – დიახ, მივხვდი. კატები! ყველაფერი გასაგებია. კატები.</p>
<p> იგი სულ უფრო და უფრო ხმამაღლა იცინოდა, სანამ კიბე მთლიანად გუგუნით არ გააყრუა.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>VIII - მეორე ღამე</strong></h2>
<p> ბაიკის საწოლზე ბინდბუნდში მჯდარმა ამხანაგმა კოროტკოვმა სამი ბოთლი ღვინო დალია, რათა ყველაფერი დაევიწყებინა და დამშვიდებულიყო. თავი ახლა ერთიანად სტკიოდა; მარჯვენა და მარცხენა საფეთქელი, კეფა და ქუთუთოებიც კი. კუჭის ფუძიდან მღვრიე ლექი დაეძრა, შიგანში ტალღებად დაუტრიალდა და ორჯერ ტაშტში აღებინა.</p>
<p> – ახლა ასე მოვიქცევი, – ხმადაბლა ჩურჩულებდა თავჩაკიდებული კოროტკოვი, – ხვალ შევეცდები, რომ მას არ შევხვდე, მაგრამ რადგანაც ყველგან ტრიალებს, ამიტომ მოვიცდი. ან შესახვევში, ან ჩიხში მოვიცდი. ის გვერდზე ჩაივლის. თუ გამომეკიდება, მაშინ გავექცევი. ჰოდა, ჩამომეხსნება, შენი გზით იარეო. აღარც ასანთმასალებში მუშაობა მინდა. ღმერთმა ხელი მოგიმართოს. თუნდ გამგე იყავი და თუნდ საქმისმწარმოებელი. აღარც ტრამვაის ფული მინდა. ისედაც გავძლებ როგორმე, ოღონდაც თავი დამანებონ. კატა ხარ თუ არა ხარ, წვერიანი ხარ თუ უწვერო, შენთვის იყავი, ხოლო მე ჩემთვის ვიქნები. სხვა ადგილს მოვძებნი და წყნარად, მშვიდად ვიმსახურებ. არავის არაფერს დავუშავებ და ნურც მე დამიშავებენ. არც ჩივილს დავიწყებ სადმე. ხვალ საბუთებს მოვიწესრიგებ და ამით დავასრულებ...</p>
<p> შორს საათის რეკვა ყრუდ გაისმა. ბამ... ბამ... „პესტუხინებთანაა“, – გაიფიქრა კოროტკოვმა და თვლას შეუდგა, – ათი... თერთმეტი... შუაღამე, 13, 14, 15... 40...</p>
<p> – საათმა ორმოცჯერ დარეკა, – მწარედ ჩაიცინა კოროტკოვმა და კვლავ ატირდა. მერე საეკლესიო ღვინო კრუნჩხვით ამოარწყია.</p>
<p> – ოჰ, რა მაგარი ღვინოა, – ამოიგმინა კოროტკოვმა და ბალიშს კვნესით მიესვენა. ორი საათი გავიდა. ჩაუქრობელი ნათურა ფერმიხდილ სახესა და ბალიშზე მიმოშლილ თმას ანათებდა.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>IX - შემზარავი მანქანები</strong></h2>
<p> შემოდგომის მქრქალი დღე კოროტკოვს უცნაურად შეხვდა. იგი კიბეზე აქეთ-იქით მფრთხალად იყურებოდა. მე-8 სართულზე ავიდა, ალალბედზე მარჯვნივ შეუხვია და გული სიხარულით აუჩქროლდა. კედელზე გამოსახული ხელი მიუთითებდა წარწერაზე – „302-349 ოთახები“. მხსნელი ხელის საჩვენებელი თითის მიმართულებას მიჰყვა და იმ კარამდე მიაღწია, რომელზეც ეწერა: „302 – პრეტენზიების ბიურო“. შიგნით ფრთხილად შეიხედა, რომ არასასურველ ვინმეს არ გადაჰყროდა, ოთახში შევიდა და საბეჭდ მანქანებთან მსხდარი ქალების წინაშე აღმოჩნდა. ცოტა ხანს შეყოყმანდა, მერე შვიდთაგან განაპირას მყოფ შავგვრემან, ფერმკრთალ ქალთან მივიდა და რაღაცის თქმა დააპირა, მაგრამ შავგვრემანმა ქალმა უეცრად შეაწყვეტინა. ყველა ქალმა მზერა კოროტკოვს მიაპყრო.</p>
<p> – დერეფანში გავიდეთ, – მკვეთრად უთხრა კოროტკოვს ფერმკრთალმა ქალმა და ათრთოლებული ხელით თმა შეისწორა.</p>
<p> „ღმერთო ჩემო, კვლავ რაღაც დაიწყო...“ – სევდიანად გაუკრთა გონებაში კოროტკოვს, მძიმედ ამოიოხრა და ქალს დაემორჩილა. ოთახში დარჩენილი ექვსი ქალი მღელვარედ აჩურჩულდა.</p>
<p> შავგვრემანმა ქალმა კოროტკოვი გარეთ გაიყვანა და ნახევრად ჩაბნელებულ დერეფანში უთხრა:</p>
<p> – საშინელი ვინმე ხართ... თქვენ გამო მთელი ღამე არ მიძინია და გადავწყვიტე. იყოს ნება თქვენი. დაგნებდებით.</p>
<p> კოროტკოვმა უზარმაზარ თვალებსა და შროშანის სუნის მფრქვეველ შავგვრემან სახეს შეხედა, ყელიდან რაღაცნაირი ხმა აღმოხდა, მაგრამ არაფერი უთქვამს. ქალმა თავი უკან გადაიქნია, კბილები გაწამებით დაკრიჭა, კოროტკოვს მკლავებში ხელები ჩასჭიდა, თავისკენ მიიზიდა და აჩურჩულდა:</p>
<p> – მაცდუნებელო, რას დუმხარ? სიმამაცით დამიმორჩილე, გრძნეულო. მაკოცე, ჩქარა მაკოცე, სანამ საკონტროლო კომისიიდან არავინ გამოჩენილა.</p>
<p> კოროტკოვს კვლავ უცნაური ბგერა აღმოხდა, დაბარბაცდა, ტუჩებზე რაღაც ტკბილი და რბილი იგრძნო, თვალთა უზარმაზარი გუგები თვალებთან აუელვარდა.</p>
<p> – დაგნებდები... – გაისმა ჩურჩული კოროტკოვის პირთან ახლოს.</p>
<p> – არ მინდა, – ჩახრინწული ხმით უპასუხა კოროტკოვმა, – მე საბუთები მომპარეს.</p>
<p> – ჰო-ო, – უეცრად გაისმა უკან.</p>
<p> კოროტკოვმა მიიხედა და ლუსტრინისპიჯაკიანი ბერიკაცი დაინახა.</p>
<p> – ო-ოჰ! – შესძახა შავგვრემანმა ქალმა, სახეზე ხელები აიფარა და ოთახში შეირბინა.</p>
<p> – ჰი, – თქვა ბერიკაცმა, – ბარაქალა. ყველგან თქვენ უნდა დამხვდეთ, ბატონო კოლობკოვო. ძალიან მარჯვე ხართ. რამდენი კოცნაც უნდა დახარჯოთ, მივლინება მაინც არ გერგებათ. მე მომცეს, ბერიკაცს, და მე წავალ, დიახ.</p>
<p> ეს თქვა და კოროტკოვს ხმელი ხელით ბრაწი აჩვენა.</p>
<p> – თქვენ თაობაზე განცხადებას კი უსათუოდ შევიტან, – ბრაზიანად განაგრძო ლუსტრინისპიჯაკიანმა, – დი-ახ. მთავარ განყოფილებაში სამი ხომ გააბახეთ. ახლა ქვეგანყოფილებასაც უწიეთ? იმათი ანგელოზები ახლა რომ ტირიან, თქვენთვის სულერთია? საბრალო გოგოები ახლა წუხან, მაგრამ გვიანღაა. ქალწულობას ვეღარ დაიბრუნებენ. ვეღარ, – ბერიკაცმა ნარინჯისფერი თაიგულებით მოჩითული დიდი ცხვირსახოცი ამოიღო, წაუტირა და ცხვირი მოიხოცა, – ბერიკაცს ნამცეცები გინდათ წაგლიჯოთ, ბატონო კოლობკოვო? კარგი... – ბერიკაცი აცახცახდა და აქვითინდა, პორტფელი ხელიდან გაუვარდა, – წაიღეთ, ჭამეთ, უპარტიო, თანამგრძნობი ბერიკაცი თუნდაც შიმშილით მოკვდეს... მერე რა. ჯანდაბამდე გზა ჰქონია ბებერ ქოფაკს, მაგრამ უწყოდეთ, ბატონო კოლობკოვო, – ბერიკაცს ხმა წინასწარმეტყველივით მრისხანე გაუხდა და ზარივით აუგუგუნდა, – ეშმაკეული ფულები არ შეგერგებათ, ყელში გაგეჩხირებათ, – თქვა ეს და მწარედ აქვითინდა.</p>
<p> კოროტკოვს ისტერიკა დაეუფლა. უეცრად, თავისთვისაც მოულოდნელად, ფეხები ააბრაგუნა.</p>
<p> – ეშმაკსაც წაუღიხართ! – გამწივანად დაიყვირა და მისი ავადმყოფური ხმა თაღებში დაირხა, – მე კოლობკოვი არა ვარ. მომწყდი თავიდან! კოლობკოვი არა ვარ – არ მივდივარ! არ მივდივარ!</p>
<p> კოროტკოვმა საყელო ჩამოიგლიჯა.</p>
<p> ბერიკაცს ცრემლი უმალ შეაშრა, შიშისგან აცახცახდა.</p>
<p> – შემდეგი! – მოისმა კარს იქიდან. კოროტკოვი გაჩუმდა, შიგნით შევარდა, მარცხნივ გაუხვია, საბეჭდი მანქანები უკან მოიტოვა და ბრგე, მოხდენილი, ლურჯკოსტიუმიანი ქერა კაცის წინაშე აღმოჩნდა. მან კოროტკოვს თავი დაუქნია და უთხრა:</p>
<p> – მოკლედ, ამხანაგო. ერთბაშად. უცბად. პოლტავა თუ ირკუტსკი?</p>
<p> – საბუთები მომპარეს, – უპასუხა გატანჯულმა კოროტკოვმა და ველურად მიმოიხედა, – კატაც დამემატა. უფლება არ აქვს. ჩემს დღეში არ მიჩხუბია, ასანთმა მიქნა. დევნის უფლება არა აქვს. მერე რა, რომ კალსონიერია. საბუთები მომპარა...</p>
<p> – ეგ სისულელეა, – უპასუხა ლურჯკოსტიუმიანმა, – ტანსაცმელს მოგცემთ, პერანგებსაც და ზეწრებსაც. თუ ირკუტსკში წახვალთ, ნახმარ ქურქსაც მიიღებთ. მოკლედ...</p>
<p> – სერგეი ნიკოლაევიჩ, გთხოვთ.</p>
<p> იფნის უჯრიდან უმალ გამოჩნდა დავარცხნილი, სელისფერთმიანი თავი და ლურჯი, მკვირცხლი თვალები, თავს მოჰყვა გველისებური, გაკლაკნილი კისერი, გატკაცუნდა გახამებული საყელო, გამოჩნდა პიჯაკი, ხელები, შარვალი და ერთი წამის შემდეგ მდივანი მთლიანად გამოსხლტა ლურჯ მაუდზე, თანაც, – დილა მშვიდობისაო, – დაიწრიპინა. ტანი წყლიდან ამოსული ძაღლივით დაიფერთხა, ძირს ჩახტა, მანჟეტები პიჯაკის მაჯებზე ღრმად ჩაიწია, ჯიბიდან პატენტიანი კალამი ამოიღო და უმალ წერას შეუდგა.</p>
<p> კოროტკოვმა უკან დაიხია, ხელი წინ გაიშვირა და ლურჯკოსტიუმიანს საწყალობლად უთხრა:</p>
<p> – ნახეთ, ნახეთ, მაგიდიდან ამოძვრა. ეს რა ამბავია?</p>
<p> – რა თქმა უნდა, ამოძვრა, – უპასუხა ლურჯკოსტიუმიანმა, – მაშ მთელ დღეს შიგ ხომ არ იქნებოდა. დროა. დრო. ქრონომეტრაჟი.</p>
<p> – როგორ? რანაირად? – დაიწივლა კოროტკოვმა.</p>
<p> – ოჰ? ღმერთო ჩემო, – აღელდა ლურჯკოსტიუმიანი, – ნუ მაყოვნებთ, ამხანაგო.</p>
<p> შავგვრემანმა ქალმა კარში თავი შემოყო და გახარებულმა აღელვებით შეჰყვირა:</p>
<p> – მაგისი საბუთები უკვე პოლტავაში გავგზავნე. მეც მაგასთან ერთად მივდივარ. პოლტავაში დეიდა მყავს განედის 43-ე გრადუსსა და გრძედის მე-5 გრადუსზე.</p>
<p> – არ მინდა! – შეჰყვირა კოროტკოვმა და თვალები დააცეცა, – ეგ დანებებას მოინდომებს, რასაც ვერ ვიტან. არ მინდა. საბუთები დამიბრუნეთ. პატიოსანი გვარი აღმიდგინეთ!</p>
<p> – ამხანაგო, ქორწინების განყოფილებას მიაკითხეთ, – აწრიპინდა მდივანი, – ჩვენ არაფერი შეგვიძლია.</p>
<p> – ოჰ, შე სულელო! – შესძახა შავგვრემანმა ქალმა და კვლავ შემოიხედა, – დათანხმდი! დათანხმდი! – ჩურჩულებდა იგი სუფლიორივით, ხან მიიმალებოდა, ხან კვლავ გამოჩნდებოდა.</p>
<p> – ამხანაგო! – აქვითინდა კოროტკოვი და სახე ცრემლებით მოერწყა, – ამხანაგო! გემუდარები, საბუთები მომეცი. ქენი სიკეთე. მთელი სულითა და გულით გთხოვ. ჰოდა, მონასტერში წავალ.</p>
<p> – ამხანაგო! ისტერიკას მოეშვით. კონკრეტულად და აბსტრაქტულად ჩამოაყალიბეთ წერილობით და ზეპირად, დროულად და საიდუმლოდ – პოლტავა თუ ირკუტსკი? მოუცლელ კაცს დროს ნუ მაკარგვინებთ! დერეფნებში არ იაროთ! არ დააფურთხოთ! არ მოსწიოთ! ფულის დახურდავება არ დააბრკოლოთ! – დაიგრგვინა მოთმინებადაკარგულმა ქერა კაცმა.</p>
<p> – ხელის ჩამორთმევა გაუქმებულია! – წამოიყივლა მდივანმა.</p>
<p> – ხვევნას გაუმარჯოს! – ვნებიანად ჩაიჩურჩულა შავგვრემანმა ქალმა, ოთახში ნიავივით ჩაიქროლა და კოროტკოვს კისერზე შროშანის სურნელება დააფრქვია.</p>
<p> – მეცამეტე მცნებაში ნათქვამია: მოყვასთან დაუკითხავად ნუ შეხვალ, – ჩაიჩიფჩიფა ლუსტრინისპიჯაკიანმა, ჰაერში გადაიფრინა და მოსასხამის კალთები გადააფრიალა... – მე არც შემოვდივარ, არც შემოვდივარ, ქაღალდებს კი მაინც ჩამოგიყრით. აი, ასე, ფრი!.. თუნდაც ერთს მოაწერ ხელს და განსასჯელის სკამზე დაჯდები, – მან განიერი შავი სახელოდან თეთრი ფურცლების დასტა გამოაგდო და ფურცლები მაგიდებს ისე მოეფინნენ, როგორც თოლიები სანაპიროს კლდეებს.</p>
<p> ოთახში ბინდი შემოიჭრა და ფანჯრები შეზანზარდა.</p>
<p> – ამხანაგო ქერათმიანო! – ტიროდა განაწამები კოროტკოვი, – აქვე დამხვრიტე, ოღონდაც რაიმე საბუთი მომეცი. ხელებს დაგიკოცნი.</p>
<p> ბინდბუნდში ქერათმიანი თანდათან იბერებოდა და იზრდებოდა, თანაც ფურცლებს ხელს განუწყვეტლივ აწერდა და მდივანს უყრიდა, ხოლო ის სიხარულის გამომხატველი დუდღუნით იჭერდა.</p>
<p> – ჭირსაც წაუღია! – დაიგრგვინა ქერათმიანმა, – ჭირსაც წაუღია. ჰეი, მემანქანეებო!</p>
<p> მან უზარმაზარი ხელი დაიქნია, კოროტკოვის თვალწინ კედელი გააპო და მაგიდებზე ჩამწკრივებულმა საბეჭდმა მანქანებმა ზარების წკარუნით ფოქსტროტი ააჟღერეს. ოცდაათი ქალი მაგიდების ირგვლივ ზარ-ზეიმით დატრიალდა; თეძოებს არხევდნენ, მხრებს ავხორცულად იქნევდნენ, კრემისფერი ფეხებით თეთრ ქაფს აქეთიქით ისროდნენ.</p>
<p> მანქანების ხახებში თეთრი ფურცლები გველებივით შესრიალდნენ და დახვევა, დაპობა, გადაკერება იწყეს. ამოსხლტნენ იისფერლამპასებიანი თეთრი შარვლები: „ამის წარმომდგენი არის ნამდვილად წარმომდგენი და არა ვიღაც ვიგინდარა“.</p>
<p> – ჩაიცვი! – ბურუსში დაიგრგვინა ქერათმიანმა.</p>
<p> – უ-უ-უ-უ, – წვრილი ხმით აყმუვლდა კოროტკოვი და ქერათმიანის მაგიდას თავის რახუნი დაუწყო. თავი ერთი წამით დაუამდა და ვიღაცის ცრემლიანი სახე თვალწინ გაუკრთა.</p>
<p> – ვალერიანი! – იყვირა ვიღაცამ ჭერზე.</p>
<p> მოსასხამი შუქს შავი ფრინველივით ჩამოეფარა და ბერიკაცი მღელვარედ აჩურჩულდა:</p>
<p> – ახლა საშველი ესღაა, – დირკინისკენ, მეხუთე განყოფილებაში. მალე! მალე!</p>
<p> ეთერის სუნი დადგა, მერე ვიღაცამ კოროტკოვს ხელი ნაზად მოჰკიდა და ნახევრად ჩაბნელებულ დერეფანში გაიყვანა. მოსასხამი გარს ეხვეოდა, წინ მიაქანებდა და თან ხითხითით ეჩურჩულებოდა:</p>
<p> – ამათ კარგი ოინი ვუყავი: მაგიდებზე ისეთი რამ დავუყარე, თითოეულს სულ ცოტა ხუთი წელი და ბრძოლის ველზე დამარცხება ერგება. მალე! მალე!</p>
<p> მოსასხამი განზე გაფრიალდა, უფსკრულში ჩამავალი ბადიდან ნესტიანმა ქარმა წამოუბერა.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>X - შემზარავი დირკინი</strong></h2>
<p> სარკეებიანი კაბინა ქვემოთ დაექანა და ორი კოროტკოვი ძირს ჩასრიალდა. პირველმა და მთავარმა კოროტკოვმა მეორე კოროტკოვი კაბინის სარკეში ჩატოვა და გრილ ვესტიბიულში მარტო გავიდა. ძალზე სქელი, ვარდისფერი, ცილინდრიანი კაცი მას ამ სიტყვებით შეხვდა:</p>
<p> – დიდებულია. ახლა დაგაპატიმრებთ.</p>
<p> – ჩემი დაპატიმრება არ შეიძლება, – უპასუხა კოროტკოვმა და სატანური ხმით გაიცინა, – იმიტომ რომ ცნობილი არ არის, ვინა ვარ. რა თქმა უნდა, ჩემი არც დაპატიმრება შეიძლება და არც დაქორწინება. არც პოლტავაში წავალ.</p>
<p> სქელი კაცი შიშისგან აცახცახდა. კოროტკოვს თვალის გუგებში ჩახედა და უკან დაიხია.</p>
<p> – აბა, დამაპატიმრე, – დაიწრიპინა კოროტკოვმა და ღიპიანს აცახცახებული, ფერდაკარგული, ვალერიანის სუნით გაჟღენთილი ენა გამოუყო, – როგორ დამაპატიმრებ, თუ საბუთების ნაცვლად ბრაწი მაქვს? იქნებ ჰოჰენცოლერნი(გერმანელ იმპერატორთა – ჰოჰენცოლერნთა საგვარეულოს ზოგიერთი წარმომადგენელი სამფლობელოების დათმობის შემდეგ განცალკევებით ცხოვრობდა.) ვარ?</p>
<p> – ღმერთო დიდებულო, – თქვა ღიპიანმა, აკანკალებული ხელით პირჯვარი გადაიწერა და ვარდისფერის მაგივრად ყვითელი ფერი დაედო.</p>
<p> – კალსონიერი არ შეგხვედრია? – მჭახედ ჰკითხა კოროტკოვმა და მიმოიხედა, – მიპასუხე, ღიპიანო.</p>
<p> – არ შემხვედრია, – უპასუხა ღიპიანმა და სახე გაუნაცრისფრდა.</p>
<p> – ახლა რა ვქნათ? ჰა?</p>
<p> – დირკინთან წასვლაა საჭირო, – ატიტინდა ღიპიანი, – ყველაფერს ეს სჯობია, მაგრამ მრისხანეა. უჰ, რა მრისხანეა! ახლოს ვერ მიეკარები. ორნი, იმასთან ნამყოფნი, ზემოდან გადმოფრინდნენ. ახლახან ტელეფონი დალეწა.</p>
<p> – კარგი, – უპასუხა კოროტკოვმა და ყოჩაღად გადააფურთხა, – ახლა ჩვენთვის სულერთია. ზემოთ წამიყვანე!</p>
<p> – ფეხი არ იტკინოთ, ამხანაგო რწმუნებულო, – ნაზად უთხრა კოროტკოვს ღიპიანმა და ლიფტში ჩასვა.</p>
<p> ზედა ბაქანზე ასულებს თექვსმეტიოდე წლის ტანმორჩილმა ყმაწვილმა შემზარავად დაუყვირა:</p>
<p> – სად მიდიხართ? გაჩერდით!</p>
<p> – არა მცემო, ბიძიკო, – უთხრა მას ღიპიანმა, მოიკუნტა და თავზე ხელები დაიფარა, – თვით დირკინთან მივდივართ.</p>
<p> – გასწით, – შეჰყვირა ტანმორჩილმა.</p>
<p> ღიპიანი აჩურჩულდა:</p>
<p> – თქვენ წადით, თქვენო ბრწყინვალებავ, მე კი აქ სკამზე მოვიცდი. ძალიან მეშინია...</p>
<p> კოროტკოვი ჯერ ბნელ წინკარში, შემდეგ კი უკაცრიელ დარბაზში შევიდა, სადაც ცისფერი, გაცვეთილი ხალიჩა ეფინა.</p>
<p> იმ კართან, რომელზეც წარწერა „დირკინი“ მოჩანდა, კოროტკოვი ოდნავ შეყოყმანდა, მაგრამ მერე შევიდა და მყუდროდ მოწყობილ კაბინეტში აღმოჩნდა, სადაც ჟოლოსფერი მაგიდა იდგა და კედელზე საათი ეკიდა. მაგიდის იქით მჯდარი ტანმორჩილი, ფუმფულა დირკინი სწრაფად წამოხტა, ულვაშები აიყალყა და დაიღ-რიალა:</p>
<p> – ჩუმად! – თუმცა კოროტკოვს ჯერ არაფერი ეთქვა.</p>
<p> იმავე წუთს კაბინეტში ფერმკრთალი, პორტფელიანი ჭაბუკი შემოვიდა. დირკინს უმალ სახეზე ღიმილი გადაეფინა.</p>
<p> – ოჰ! – შესძახა მან ტკბილი ხმით, – არტურ არტურიჩ. მოგესალმებით.</p>
<p> – მისმინე, დირკინო, – წამოიწყო ჭაბუკმა ფოლადისებური ხმით, – პუზირევს შენ მისწერე, თითქოს ემერიტურულ სალაროში(ემირატურა – (ლათ. სიტყვიდან emeritus – დამსახურებული) – რევოლუციამდელ რუსეთში ფულადი დახმარება, რასაც სამსახურიდან გადამდგარ სახელმწიფო მოხელეებს აძლევდნენ.) ერთპიროვნული დიქტატურა დავამყარე და მაისის ემერიტურული ფული მივითვისე? შენ მისწერე? მიპასუხე, შე არამზადა.</p>
<p> – მე? – აბუტბუტდა დირკინი, მრისხანე დირკინიდან ჯადოქრულად კეთილ დირკინად გადაიქცა, – მე, არტურ დიქტატურიჩ... მე, რა თქმა უნდა... თქვენ ტყუილ-უბრალოდ...</p>
<p> – ოჰ, შე არამზადა, შე არამზადა, – მჭახე ხმით უთხრა დირკინს ჭაბუკმა, თავი გააქნია და პორტფელი ყურში ლავაშივით ჩასცხო.</p>
<p> კოროტკოვმა უნებურად წამოიყვირა და გაშეშდა.</p>
<p> – შენც და ყველა არამზადასაც, ვინც ჩემს საქმეში ცხვირს ჩაყოფს, ეს დღე მოელის, – შთამბეჭდავად უთხრა ჭაბუკმა კოროტკოვს, წითელი მუშტი მუქარით მოუღერა და კაბინეტიდან გავიდა.</p>
<p> კაბინეტში ორიოდე წუთს სიჩუმემ დაისადგურა, მხოლოდ სადღაც ჩავლილი სატვირთო მანქანისგან აზანზარებული კანდელაბრის საკიდები წკარუნობდა.</p>
<p> – ხომ ნახეთ, ყმაწვილო კაცო, – უთხრა კოროტკოვს კეთილმა, დამცირებულმა დირკინმა და მწარედ ჩაიცინა, – აი, გულმოდგინების საფასური. ღამეებს მშიერ-მწყურვალი ათევ, სანაცვლოდ კი ცხვირ-პირში გირტყამენ. იქნებ თქვენც ამ განზრახვით მოხვედით? მაშ ურტყით დირკინს, ურტყით. დირკინის ცხვირ-პირი რა დასანანია. იქნებ არ გინდათ, რომ ხელი იტკინოთ? მაშ კანდელაბრი აიღეთ.</p>
<p> დირკინმა საწერი მაგიდიდან ფუმფულა ლოყები მაცდუნებლად წამოსწია. კოროტკოვი არც დაფიქრებულა, მორცხვად გაიღიმა, კანდელაბრს ფეხზე მისწვდა, სანთლებიანად მოიქნია და დირკინს თავში ჩაულაწუნა. თავდაჩეჩქვილ დირკინს ცხვირიდან სისხლი წასკდა და მაუდი გადააწითლა, მიშველეთო, – დაიყვირა, შიგნითა კარი გამოაღო და ოთახიდან გაიქცა.</p>
<p> – გუ-გუ! – დაიძახა ტყის გუგულმა და კედელზე ჩამოკიდებული ნიურნბერგული მოხატული სახლიდან გამოხტა.</p>
<p> – კუ-კლუქს-კლანი! – დაიყვირა მან და მელოტ თავად გადაიქცა, – ჩავწეროთ, თანამშრომლებს როგორ სცემთ.</p>
<p> კოროტკოვს მრისხანება დაეუფლა. კანდელაბრი მოიქნია და საათს დაჰკრა. საათმა დაიგრგვინა და ოქროსფერი ისრები მიმოფანტა. საათიდან კალსონიერი გამოხტა, თეთრ მამლად გადაიქცა და კარიდან გავარდა. ფრთებზე „გასული“ ეწერა. იმავე წამს შიგნითა კარს მიღმა დირკინის ბღავილი გაისმა: „დაიჭირეთ ეგ ყაჩაღი!“ ირგვლივ ფეხების ბრაგაბრუგი გაისმა. ხალხი ყოველი მხრიდან გამორბოდა. კოროტკოვი შეტრიალდა და გაიქცა.</p>
<p></p>
<h2 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>XI - პარფორსული* კინო და უფსკრული</strong></h2>
<p> <em>* Parforse (ფრანგ.) – სანადირო ძაღლების საყელური. პარფორსული ნადირობა – ნადირზე მწევრებით ნადირობა; აქ, კოროტკოვის დევნა, რომელიც მისი დაღუპვით დასრულდა.</em></p>
<p> ბაქანზე ღიპიანი კაბინაში შეხტა, ბადე ჩამოიფარა და ქვემოთ დაეშვა, ხოლო უზარმაზარ, დაღრღნილ კიბეზე შემდგომი რიგით დაექანნენ: პირველი – ღიპიანის შავი ცილინდრი, შემდეგ – თეთრი „გასული“ მამალი, მამლის შემდეგ – კანდელაბრი, წვეტიანი თეთრი თავის ზემოთ ერთ გოჯზე რომ მიფრინავდა, მერე კოროტკოვი, რევოლვერმომარჯვებული თექვსმეტი წლის ყმაწვილი და კიდევ ვიღაცები, ნალებიან ჩექმებს რომ მოაბრაგუნებდნენ. კიბე ბრინჯაოს ხმით აკვნესდა, ბაქნებზე კართა მშფოთვარე ჯახუნი გაისმა.</p>
<p> ვიღაც ზედა სართულიდან გადმოეკიდა და რუპორში ჩასძახა:</p>
<p> – რომელი სექცია გადადის? ცეცხლგამძლე სალარო დარჩათ!</p>
<p> – ბანდიტები! – ქვემოდან პასუხად გაისმა ქალის ხმა.</p>
<p> ქუჩაში გამავალ უზარმაზარ კართან კოროტკოვმა ცილინდრსა და კანდელაბრს გაასწრო, გარეთ გავარდა, გახურებული ჰაერის უშველებელი ულუფა შეისუნთქა და ქუჩას სირბილით გაუყვა. თეთრმა მამალმა გოგირდის სუნი დააფრქვია და მიწაში ჩაინთქა, ჰაერში შავი მოსასხამი გამოიძერწა და კოროტკოვს აედევნა, თან წვრილი ხმით გაჰკიოდა:</p>
<p> – მეარტელეებს სცემენ, ამხანაგებო!</p>
<p> ქუჩაში მიმავალნი კოროტკოვის დანახვაზე აქეთ-იქით გარბოდნენ და სახლებქვეშა თაღებში იმალებოდნენ, წამდაუწუმ სტვენა გაისმოდა, ჩაიგრიალებდა და მიწყდებოდა. ატყდა საშინელი ყიჟინი, ვიღაც ჩახლეჩილი ხმით აყვირდა: „დაიჭირეთ!“ რკინის გისოსები გრიალით ჩამოეშვა.</p>
<p> – დაიწყო! – კიოდა ტრამვაის ხაზზე მჯდარი კოჭლი კაცი.</p>
<p> კოროტკოვის უკან ნაძვის ხის ტკაცუნასავით მხიარული სროლა გახშირდა. ტყვია ხან გვერდით, ხან მაღლა გაიწივლებდა. მჭედლის საბერველივით აქშუტუნებული კოროტკოვი ისარივით მიისწრაფოდა უზარმაზარი თეთრმეტსართულიანი შენობისკენ, გვერდი ქუჩისკენ რომ ჰქონდა მოქცეული, ფასადი კი ვიწრო შესახვევისკენ. კუთხეში მიმაგრებული მინის აბრა, რომელზეც ეწერა „Restoran i pivo“ ვარსკვლავისებურად დაიბზარა, ხნიერი მეეტლე კოფოდან ქვაფენილზე გადაჯდა და სახემოთენთილი ალაპარაკდა:</p>
<p> – ყოჩაღ! რას სჩადით, ძმებო, ყველას განურჩევლად ესვრით?..</p>
<p> შესახვევიდან ვიღაც კაცი გამოვარდა, კოროტკოვის შეჩერებას შეეცადა, პიჯაკის კალთაში სწვდა, მაგრამ კალთა ხელში შერჩა. კოროტკოვმა კუთხეში შეუხვია, რამდენიმე საჟენი გაირბინა და სარკეებიან ვესტიბიულში შევარდა. ლიფტთან მდგარი სირმებიანი და ოქროსფერღილებიანი ბიჭი განზე გახტა და ატირდა.</p>
<p> – ჩაჯექი, ძია, ჩაჯექი! – აღრიალდა იგი, – ოღონდ ობოლს ნუ მცემ!</p>
<p> კოროტკოვი ლიფტის კოლოფში შეხტა, მეორე კოროტკოვის პირისპირ მწვანე დივანზე ჩამოჯდა და ქვიშაზე დაგდებული თევზივით აქოშინდა. ბიჭი სლუკუნით შეჰყვა, კარი მიხურა და თოკი ჩამოქაჩა. ლიფტი ზემოთ გაემართა. იმავე წამს ქვემოთ, ვესტიბიულში, სროლა ატყდა და მინის მრავალი კარი აქანავდა.</p>
<p> ლიფტი ზემოთ რბილად, მომაბეზრებლად მიემართებოდა. დამშვიდებული ბიჭი ერთი ხელით ცხვირს იხოცავდა, მეორე ხელით კი თოკს ექაჩებოდა.</p>
<p> – ძია, ფული მოიპარე? – ცნობისმოყვარედ შეეკითხა პიჯაკშემოხეულ კოროტკოვს.</p>
<p> – კალსონიერს... შევუტიე... – უპასუხა სულშეხუთულმა კოროტკოვმა, – მაგრამ იგი შეტევაზე თვითონ გადმოვიდა...</p>
<p> – ძია, გირჩევნია, სულ მაღლა, საბილიარდოში ახვიდე, – ურჩია კოროტკოვს ბიჭმა, – თუ მაუზერი გაქვს, სახურავზე ჩასაფრდი.</p>
<p> – ავიდეთ... – დაეთანხმა კოროტკოვი.</p>
<p> ერთი წუთის შემდეგ ლიფტი შეჩერდა, ბიჭმა კარი გააღო და კოროტკოვს ცხვირის სრუტუნით უთხრა:</p>
<p> – ძია, გადი, სახურავისკენ გასწი.</p>
<p> კოროტკოვმა ლიფტიდან ისკუპა, მიმოიხედა და ყური მიუგდო. ქვემოდან გუგუნი მოისმოდა, თანდათან რომ მატულობდა და ზემოთ მოიწევდა. გვერდიდან, მინის ტიხარს იქიდან, სადაც შეშფოთებული სახეები მოჩანდა, ძვლის ბურთების ჭახაჭუხი გამოდიოდა. ბიჭი ლიფტში შეხტა, კარი მიიკეტა და ქვემოთ დაექანა.</p>
<p> კოროტკოვმა პოზიციას არწივისებური მზერა მოავლო, ცოტა ხანს შეყოყმანდა, მერე ომახიანად შესძახა: წინ! – და საბილიარდოში შევარდა. მწვანე მოედანზე აგორებული კრიალა ბურთები და ფერმკრთალი სახეები აირ-დაირია. ქვემოთ, სულ ახლოს სროლის ხმა გაისმა, რასაც გამაყრუებელი ექო აჰყვა და სადღაც მინები წკრიალით ჩამოიმსხვრა. მოთამაშეებმა კიები ერთდროულად დაყარეს, დამწკრივდნენ და გვერდითა კარისკენ ბრაგაბრუგით გაცვივდნენ. კოროტკოვი გაქანდა, გასულთა უკან კარი გადარაზა, მერე კიბიდან საბილიარდოში შემოსასვლელი მინის კარიც გადაკეტა და ბურთებით უმალ შეიარაღდა. რამდენიმე წამი გავიდა და ლიფტის გვერდით, მინის მიღმა პირველი თავი ამოიზარდა. კოროტკოვის ნასროლმა ბურთმა მინა სტვენით გაანგრია და თავი უმალ გაქრა. მის ადგილას მკრთალმა ცეცხლმა იელვა და მეორე თავი გამოჩნდა, მერე – მესამე. ბურთები ერთმანეთს მიჰყვა და ტიხრის მინები ჩაიმსხვრა. კიბეზე ჩაგორებულ ბურთებს რაკარუკი გაჰქონდა. ამ ხმის პასუხად ზინგერის საკერავი მანქანასავით გამაყრუებლად აგრიალდა ტყვიამფრქვევი და მთელი შენობა შეზანზარდა. საბილიარდოს ზემოთა ნაწილში მინები და ჩარჩოები, თითქოს დანით შემოაჭრესო, ისე ჩამოიშალა და მთელ საბილიარდოს ჩამოცვივნული ბათქაშიდან ავარდნილი მტვრის ღრუბლები მოეფინა.</p>
<p> კოროტკოვი მიხვდა, რომ პოზიციის შენარჩუნებას ვერ შეძლებდა. თავზე ხელები დაიფარა, გაქანდა და ფეხები დასცხო მინის მესამე კედელს, რომლის იქით შენობის ბრტყელი, მოასფალტებული სახურავი იწყებოდა. კედელი გაიბზარა და ჩამოილეწა. კოროტკოვმა ბობოქარ ცეცხლში მაინც მოასწრო, სახურავზე ხუთი პირამიდა გადაეყარა და ბურთები ასფალტზე მოკვეთილი თავებივით გაგორდა. ბურთებს კოროტკოვიც მიჰყვა. დროზე მოასწრო, იმიტომ რომ ტყვიამფრქვევმა ჩარჩოს ქვედა ნაწილი ჩაჭრა.</p>
<p> – დაგვნებდი! – ყრუდ ჩაესმა ხმა.</p>
<p> კოროტკოვის ზემოთ ძალაგამოლეული მზე და ფერმიხდილი ცა გამოჩნდა. მოყინულ ასფალტზე ქარი დაქროდა. ქვემოდან და გარედან ქალაქის მღელვარე გუგუნი მოისმა. კოროტკოვი ასფალტზე ახტა-დახტა, მიმოიხედა, სამ ბურთს ხელი წამოავლო, პარაპეტთან მიირბინა, ზედ ახოხდა და ქვემოთ გადაიხედა. გული გადაუტრიალდა. ქვემოთ გამოჩნდა გაბრტყელებულ-დაპატარავებულ სახლთა სახურავები, მოედანი, სადაც ტრამვაი მიღოღავდა და ადამიანები ხოჭოებივით მიმორბოდნენ. იმავე წამს კოროტკოვმა შესახვევიდან სადარბაზო შემოსასვლელისკენ წამოსული რუხი ფიგურები შეამჩნია. მათ უკან ოქროსფრად მოელვარე თავებით დახუნძლული მძიმე სათამაშო დაიძრა...</p>
<p> – ალყაში მომაქციეს! – ამოიხვნეშა კოროტკოვმა, – მეხანძრეები არიან.</p>
<p> პარაპეტზე გადახრილმა კოროტკოვმა დაუმიზნა და სამი ბურთი ზედიზედ ისროლა. ბურთები მაღლა აიჭრნენ, წრე მოხაზეს და ქვემოთ დაექანნენ. კოროტკოვმა სამი ბურთი კიდევ აიტაცა, კიდევ ახოხდა პარაპეტზე და სამივე ბურთი გაისროლა. ბურთებმა ვერცხლისფრად გაიელვეს, ქვემოთ დაეშვნენ და გაშავდნენ, მერე ისევ იელვეს და გაქრნენ. კოროტკოვს მოეჩვენა, რომ მზის სხივებივით გაბრწყინებულ მოედანზე ხოჭოებმა შეშფოთებით იწყეს სირბილი. იგი კვლავ დაიხარა ბურთების ასაკრეფად, მაგრამ აკრეფა ვეღარ მოასწრო. საბილიარდოში მინის ნამსხვრევების განუწყვეტელი ჭახაჭუხი გაისმა და ხალხის ნაკადი გამოჩნდა. მომხვდურნი სახურავზე მუხუდოს მარცვლებივით ცვიოდნენ. მოფრიალებდა რუხი ქუდები და რუხი მაზარები, ხოლო ლუსტრინისპიჯაკიანი ბერიკაცი ზედა სარკმლიდან იატაკზე ფეხის დაუკარებლად შემოფრინდა. მერე კედელი მთლიანად ჩამოიშალა და გორგოლაჭებით მრისხანედ შემოგორდა შემზარავი, წვერგაპარსული კალსონიერი. ხელში ძველებური მუშკეტონი ეჭირა.</p>
<p> – დაგვნებდი! – გაისმა ღრიალი წინიდან, უკნიდან და ზემოდან, მერე კი ყველა ხმა დაფარა აუტანელმა, დამაყრუებელმა, ქვაბივით მოგუგუნე ბანმა.</p>
<p> – რა თქმა უნდა! – სუსტი ხმით შესძახა კოროტკოვმა, – რა თქმა უნდა. ბრძოლა წაგებულია. ტა-ტა-ტა! – ტუჩებით დაუკრა გასაყარი ნაღარა.</p>
<p> კოროტკოვს გული სასიკვდილო განწირულობის სიმამაცით აევსო. იგი პარაპეტის ბოძზე გადაბობღდა, შექანდა, მერე წამოიმართა და შეჰყვირა:</p>
<p> – სირცხვილს სიკვდილი მირჩევნია!</p>
<p> მდევრები ორ ნაბიჯზე იყვნენ. კოროტკოვი უკვე გამოწვდილ ხელებსა და კალსონიერის პირიდან გამოვარდნილ ალს ხედავდა. მზით გაბრწყინებულმა უფსკრულმა ისე მიიზიდა, რომ სული შეუგუბდა. გამარჯვების გამაყრუებელი შეძახილით შეხტა და მაღლა აიჭრა. უმალ სუნთქვა შეეკრა. ბუნდოვნად დაინახა, თითქოს აფეთქებისგან წარმოქმნილმა რაღაც ნაცრისფერმა და შავნახვრეტებიანმა გვერდზე როგორ ჩაუქროლა და ზემოთ გაემართა. შემდეგ თვალნათლივ დაინახა, რომ ის ნაცრისფერი რაღაც ქვევით დაექანა, თავად კი მაღლა გაქანდა ვიწრო შესახვევისკენ, ახლა თავს ზემოთ რომ მოჰქცეოდა. მერე სისხლისფერი მზე თავში გრიალით დაემსხვრა და მეტი აღარაფერი დაუნახავს.</p>
<p align="right"><strong>მიხაილ ბულგაკოვი</strong></p>
</div> თავდასხმაtag:www.qwelly.com,2020-11-15:6506411:Topic:14626352020-11-15T16:12:29.392Zლაშაhttps://www.qwelly.com/profile/lshisa
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> ფაფასავით ათქვეფილი, ჩაშავებული ქარბუქი ალმაცერმა, მკრთალმა ცეცხლმა გაფხრიწა და ცხენთა გრძელი, მუქი დრუნჩები ღრუბლიდან უმალ გამოიჭრა.</p>
<p> ბახ. მერე ცეცხლმა მეორედაც იჭექა. აბრამს ცხენის უფორმო დრუნჩი და საზარელი მკერდი დაეჯახა და ღრმა თოვლში გადაისროლა. გადაკოტრიალდა, მაგრამ შაშხანა ხელიდან არ გაუშვია... მერე დაბეჟილ-დალეწილი წამოდგა და მარგალიტების კორიანტელი აასვეტა.</p>
<p> სიცივე არ უგრძნია, პირიქით, მთელ სხეულში ძალზე…</p>
</div>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> ფაფასავით ათქვეფილი, ჩაშავებული ქარბუქი ალმაცერმა, მკრთალმა ცეცხლმა გაფხრიწა და ცხენთა გრძელი, მუქი დრუნჩები ღრუბლიდან უმალ გამოიჭრა.</p>
<p> ბახ. მერე ცეცხლმა მეორედაც იჭექა. აბრამს ცხენის უფორმო დრუნჩი და საზარელი მკერდი დაეჯახა და ღრმა თოვლში გადაისროლა. გადაკოტრიალდა, მაგრამ შაშხანა ხელიდან არ გაუშვია... მერე დაბეჟილ-დალეწილი წამოდგა და მარგალიტების კორიანტელი აასვეტა.</p>
<p> სიცივე არ უგრძნია, პირიქით, მთელ სხეულში ძალზე მშრალმა მხურვალებამ ჩაურბინა, მერე ფეხისგულებამდე ოფლმა დაასხა. იგრძნო, რომ სიკვდილის შიშმა აიტანა და ეს იმიტომ დაემართა.</p>
<p> ქარბუქმა და შიშის ალმურმა თვალები ამოუგლისა და რამდენიმე წამს ვეღარაფერს ხედავდა. ცივი და შავი ქარბუქი ირიბად მოქშუოდა და თვალწინ ცეცხლოვანი რგოლები აუცურდა.</p>
<p> – ერთი ისროლე... ისროლე, ძაღლის ნაშობო, – ზემოდან გაისმა ხმა და აბრამი მიხვდა, რომ ეს ხმა ცხენზე მჯდომს ეკუთვნოდა.</p>
<p> აბრამს რატომღაც შავ ღუმელში მობრიალე ცეცხლი, კედელზე ჩამოკიდებული დაუმთავრებელი აკვარელი, ზამთრის დღე, თავისი ბინა, ჩაი და სითბო გაახსენდა. მიხვდა, რომ სწორედ უაზრო და საშინელი რამ მოხდა, რაც დაფეთებულს ელანდებოდა, როცა საგუშაგოზე გაფაციცებული იდგა და ქარბუქის კორიანტელს გასცქეროდა. ისროლოს? ოჰ, არა, სროლას არც აპირებდა. აბრამმა შაშხანა თოვლზე მიაგდო და ცახცახით ამოიხვნეშა. სროლა ამაო გახლდათ, ქარბუქის შეთხელებულ სვეტებში ცხენთა დრუნჩები გამოჩხერილიყო, მოშორებით შავად მოჩანდა საგუშაგო ჯიხური და ძონძების რუხ გროვასავით იდგა ერთმანეთზე ახორხლილი ფიცრის ფარები. სულ ახლოს გაკრთა მეორე გუშაგის, სტრელცოვის მუქი, უფორმო ფიგურა და წვეტიანი ჩაბალახი, ხოლო მესამე, შჩუკინი, გამქრალიყო.</p>
<p> – რომელი პოლკიდან ხარ? – გაისმა ჩახლეჩილი ხმა.</p>
<p> აბრამმა ამოიოხრა, თვალები მაღლა აღაპყრო, ალბათ, უნდოდა, ცა ერთი წამით მაინც დაენახა, მაგრამ ზემოდან შავი და ცივი ფიფქები ცვიოდა, ქარბუქის სვეტები მაღლა ხრახნივით მიიწევდა, ხოლო ცა სრულებით არ ჩანდა.</p>
<p> – ახლავე აგალაპარაკებ! – კვლავ გაისმა მაღლა, მაგრამ ახლა მეორე მხრიდან და აბრამმა იგრძნო, დაგუბებული ბრაზი ქარბუქის ზმუილთან ერთად როგორ მიეჭრა. ხელის აფარება ვეღარ მოასწრო, სახესთან რაღაც შავმა და მაგარმა ფრინველივით გაუქროლა, შემდეგ ყბა, ტვინი და კბილები საშინელმა, მწვავე ტკივილმა გაუჩეხა და მოეჩვენა, რომ მთელი თავი ცეცხლმა გაუმსჭვალა.</p>
<p> – ა-ა-ა-ა, – ცახცახით ამოიყვირა აბრამმა, პირში ფაფად ქცეული ძვლები აუხრაშუნდა და მლაშე სისხლმა სული შეუხუთა.</p>
<p> იმავე წამს ელექტროფარნის მკრთალ, მტრედისფერ კონუსში დაფლეთილმა სტრელცოვმა გაიელვა და პირქვე გაშოტილი, ნამქერში გახვეული მესამე გუშაგი, შჩუკინიც მკაფიოდ გამოჩნდა.</p>
<p> – რომელი პოლკიდან ხარ? – შეჰკივლა ქარბუქმა.</p>
<p> აბრამმა იცოდა, რომ მეორე დარტყმა პირველზე საშინელი იქნებოდა, ამოიხვნეშა და უპასუხა:</p>
<p> – ყარაულთა პოლკიდან.</p>
<p> სტრელცოვი გაქრა, მერე ისევ განათდა.</p>
<p> ქარბუქის ხორხოშელები მოელვარე შუქის კონუსში ღმუილით მოქროდა, ხტოდა და ბზრიალებდა.</p>
<p> – ეუ! ურია გააბეს! – ფარნის უკან სიბნელე გაკვეთა ვიღაცის ხმამ, ხოლო ფარანი შემოტრიალდა. სტრელცოვი ჩააბნელა და დიდი, ამობურცული თვალი აბრამს ჩააშტერა. აბრამმა თავისი გასისხლიანებული ხელები, ცხენზე მჯდარის უზანგში შეყოფილი ფეხი და ხის ბუდიდან გამოჩრილი წვეტიანი ლულა დაინახა.</p>
<p> – ურია, ურია! – სიხარულით ჩაიბუხუნა გრიგალმა ზურგს უკან.</p>
<p> – მეორეც? – ხარბად გამოეხმაურა ბოხხმიანი.</p>
<p> აბრამს მხოლოდ მარცხენა ყურიდან ესმოდა, მარჯვენა კი, ისევე როგორც ლოყა და ტვინი, მთლად ჩაჰკვდომოდა. მან ტუჩებიდან შედედებული, სლიპინა სისხლი ხელით მოიწმინდა და ცეცხლოვანმა ტკივილმა მარცხენა ლოყიდან მკერდსა და გულში ჩაურბინა. ფარანმა აბრამი სანახევროდ ჩააბნელა, ხოლო სტრელცოვი თავით ფეხებამდე გაანათა. უნაგირიდან სტრელცოვს ხელი ჩამოსწვდა და ფაფახი მოაძრო. ქუდმომძვრალს თმის ბღუჯა აეყალყა. სტრელცოვმა თავი გადააქნია, პირი გააღო და ქარბუქის გრიალში სუსტი ხმით თქვა:</p>
<p> – უ-უ, ბანდიტებო, თქვენი სული აძაღლდეს.</p>
<p> შუქი მაღლა აიჭრა, მერე აბრამის ფეხებისკენ დაეშვა. სტრელცოვს ყრუდ ჩასცხეს. შემდეგ ცხენის დრუნჩი კვლავ წინ გამოიჭრა.</p>
<p> ორივენი – აბრამიცა და სტრელცოვიც – აჩხორილი ფარების გვერდით კვლავ ფარნის ცისფერი შუქით განათებულნი იდგნენ, მათ წინ კი ცხენებიდან ჩამოქვეითებული რუხმაზარიანები ირეოდნენ. კონუსში ხან ხელში ჩაბღუჯული შაშხანა გამოჩნდებოდა, ხან წითელფოჩიანი და სირმიანი ფაფახები, ხანაც აჩხარუნებული, გაღრღნილი, მოთეთრო ლაგამი.</p>
<p> ორი შუქი ციმციმებდა, სადგურზე – თეთრი, ცივი და მაღლა აზიდული, მეორე – დაბლა გაწოლილი, თოვლში ჩაფლული, იქითა მხარეს, ლიანდაგს გადაღმა. სულ უფრო სუსტად, სულ უფრო თხლად თოვდა, ქშუილ-გრიალი აღარ გაისმოდა, შენელებული ქარბუქის ბოლქვები შუქის კონუსში თანაბრად მოფრინავდა და ფარებთან მდგარებს სახესა და კისერში მშრალი, ცივი ხორხოშელა ეყრებოდა.</p>
<p> სტრელცოვი თითქოს სახეზე წითელ ნიღაბაფარებული იდგა, – თავხედობისათვის დიდხანს, დაუზოგავად სცემდნენ და თავი მთლად დაუფეფქვეს. იგი ცემისგან გაშმაგდა, ტკივილს სრულებით ვეღარ გრძნობდა, ერთი თვალი ჩასისხლიანებოდა, მეორით მძულვარედ იცქირებოდა, ნაღრძობი ხელებით შტაბელს ეყრდნობოდა, პირიდან თან სისხლს ანთხევდა და თან ამბობდა:</p>
<p> – უჰ, ბანდიტებო... უჰ, თქვენი დედა... ყველას ხელში ჩაგიგდებენ, ყველას დაგვხვრეტენ, ყველას...</p>
<p> დროდადრო კონუსში შავრევოლვერიანი კაცი შევარდებოდა და სტრელცოვს რევოლვერის ტარით სცემდა. სტრელცოვი სუსტდებოდა, ღმუოდა, მოდუნებული ფეხები უსხლტებოდა, შტაბელს ხელებით ებღაუჭებოდა და თავს ასეღა იმაგრებდა.</p>
<p> – ჩქარა!</p>
<p> – მალე!</p>
<p> სადგურზე მანათობელი შუქის მხარეს სროლის ხმა გაისმა, ერთმა ჯერმა მარაოსავით ჩაიგრიალა და შეწყდა.</p>
<p> – ჰა, გვესროლეთ, გვესროლეთ, ჩქარა! – ყვიროდა ხმაჩახლეწილი სტრელცოვი, – ტყუილად ნუღარ გვაწამებთ.</p>
<p> სტრელცოვი პერანგისა და დალიანდაგებული შარვლის ამარა იდგა, მაზარა და ჩექმები აღარ ეცვა, როცა ფეხები დაუსხლტებოდა, ჩამოჩაჩული ფეხსახვევები უკან დასთრევდა. აბრამს კი დაძონძილი მაზარა და თექის ჩექმები ეცვა, არავინ დახარბებულა და მარჯვენა ჩექმის გახეული ცხვირიდან ოქროსფერი ნამჯა ისევ ისე უწყინრად გამოსჩროდა.</p>
<p> აბრამს ისეთი სახე ჰქონდა, არავის არასოდეს უნახავს.</p>
<p> – ურია იცინის! – გაიოცა წყვდიადმა კონუსის უკან.</p>
<p> – გავაცინებ მაგას, – უპასუხა ბოხხმიანმა.</p>
<p> აბრამი თვალებში არც ღიტინს გრძნობდა, არც ტკივილს, ცრემლები თავისით ჩამოსდიოდა, ხოლო პირი ისე ჰქონდა ჩახეული, თითქოს რაღაცაზე გაეღიმა და ასევე გაღიმებული დარჩაო. ღილებჩახსნილი მაზარის კალთები გაშლოდა და ხელებით რატომღაც თავისი შავი შარვლის კანტს ჩასჭიდებოდა, დუმდა და ამობურცულ, დამაბრმავებელ თვალს უცქეროდა.</p>
<p> „მაშ ყველაფერი დასრულდა, – ფიქრობდა იგი, – რაც მეგონა, რომ მოხდებოდა, არ ამცდა. ვერც აკვარელს და ვერც ცეცხლს თვალით ვეღარასოდეს ვნახავ. აღარაფერი მეშველება, ნუღარაფერს ველი – ყოველივე გათავდა“.</p>
<p> – აბა, ჰე, – გამაფრთხილებლად შესძახა წყვდიადმა, კონუსი მარცხნივ გადაიწია და შავი აღსასრული სიბნელეში, გუშაგთა პირისპირ, შაშხანების ნახვრეტებში შეიმალა. აბრამს ძალ-ღონე ერთბაშად გამოელია, ფეხები ჩაეკეცა და თოვლში ჩაუცურდა. ამიტომ აღსასრულის გაელვება სრულებით არ უგრძნია.</p>
<p></p>
<p><strong>* * *</strong></p>
<p> ქარბუქი ლიანდაგს ბზრიალით გაუყვა და ერთ საათში ყველაფერი შეიცვალა. ზემოდან და აქეთ-იქიდან ხორხოშელა აღარ ცვიოდა. შორს, დათოვლილ ველებს ზემოთ ღრუბლები გაიხლიჩა, მიიფანტ-მოიფანტა და მათ შორის ოქროსფერი მთვარის კიდე დროდადრო გამოანათებდა ხოლმე. ამ დროს ველზე რძისფერი, მზაკვრული ათინათი გაწვებოდა, რელსები შორეთისკენ მიიკლაკნებოდა, ხოლო ერთმანეთზე ახორხლილი ფარები შავად და შემზარავად მოჩანდა. სადგურზე მაღლა მოციმციმე შუქი სუსტდებოდა, რელსებთან მანათობელი მოყვითალო შუქი კი უცვლელი რჩებოდა. აბრამმა თავდაპირველად ეს შუქი დაინახა, ქუთუთოები გააპო და თვალგაშტერებული ძალზე დიდხანს უცქეროდა. შუქი არ იცვლებოდა, მაგრამ აბრამს ქუთუთოები ხან ეღებოდა, ხან ეხურებოდა და ამიტომ ეჩვენებოდა, რომ ეს შუქი ციმციმებდა და ინაბებოდა.</p>
<p> აბრამს თავში უცნაური, გულდამძიმებული, აუხსნელი და დუნე აზრები უტრიალებდა. ფიქრობდა, ჭკუაზე რატომ არ შევცდი, რა სასწაული მოხდა, ყვითელი შუქი რატომ ანათებსო...</p>
<p> ფეხებს მომსხვრეულივით მიათრევდა, თოვლს იდაყვებით ჩიჩქნიდა, ტყვიით გახვრეტილ მკერდს მიაჩოჩებდა და სტრელცოვისკენ ძალიან დიდხანს მიხოხავდა. ხუთ ნაბიჯს ხუთი წუთი მოანდომა. როცა მიხოხდა, სტრელცოვს ხელი მოუთათუნა და დარწმუნდა, რომ უკვე გაყინულიყო. თოვლში ჩაფლულ გვამს მოსცილდა და განზე გაფოფხდა, თან ცდილობდა, ყვითელი შუქი თვალთაგან არ დაჰკარგოდა.</p>
<p></p>
<p><strong>* * *</strong></p>
<p> – ვინა ხარ? ღმერთო ჩემო, ვინა ხარ? – იკითხა შეშინებულმა ქალმა და კარის სახელურს დაეჯაჯგურა, – მარტო ვარ, ღმერთმანი, ბავშვი ავად მყავს. წადით აქედან, სადგურში წადით.</p>
<p> – შემომიშვი, გესმის, შემომიშვი, დაჭრილი ვარ, – დაჟინებით იმეორებდა აბრამი. ხმა გამოშრობოდა, დაწვრილებოდა და უღუღუნებდა. კარს ეჭიდებოდა, მაგრამ ხელი არ ემორჩილებოდა და უცურდებოდა. ყველაზე უფრო იმისი ეშინოდა, რომ ქალი კარს ჩაკეტავდა, – დაჭრილი ვარ, გესმით, – იმეორებდა იგი.</p>
<p> – ვაი, სახე რას გიგავს, – უთხრა ქალმა და კარი გამოაღო.</p>
<p> აბრამი წინკარში მუხლებზე ჩაჩოქილი შეჩერდა. ქალს თვალები ჩაუცვივდა. იგი ხოხვით მომავალს ჩაშტერებით უცქეროდა. აბრამი კი წინ, ყვითელი შუქისკენ იყურებოდა და ამ შუქს ახლა სულ ახლოს ხედავდა. შუქი სამხაზიან ნათურაში შიშინებდა.</p>
<p></p>
<p><strong>* * *</strong></p>
<p> ღამე საბოლოოდ გამთენიისას გაღაღანდა. გაყინული ცა ერთიანად ვარსკვლავებით მოიჭედა. თოვლში ჩაფლულ მიწას ცის უმაღლესი წერტილიდანაც და მდუმარე ტყის იქით გადაჭიმული შორეთიდან, ჰორიზონტიდანაც, ჯვრებად, ბუჩქებად, კვადრატებად მიმობნეული ბღუჯა-ბღუჯა ვარსკვლავები ჩამოსცქეროდა. ყინულოვანი ცის დასალიერთან კი ნაირფერი გვირგვინით შემობურული მთვარე ქათქათებდა.</p>
<p> ლიანდაგის გვერდით, სადარაჯო ჯიხურში, სულის შემხუთველი მხურვალება ჩაბუდებულიყო, ხოლო დაუცხრომელი ყვითელი შუქი კვლავ ძუნწად ენთო.</p>
<p> რკინიგზის დარაჯის ცოლი მაგიდასთან მიდგმულ სკამზე ძილგამკრთალი იჯდა და ყვითელი შუქის მიღმა, ღუმლისკენ იცქირებოდა, სადაც აბრამი იწვა, ზედ ძონძები ჰქონდა წაფარებული და ხიხინით სუნთქავდა.</p>
<p> მხურვალება ტვინიდან ფეხებისკენ ტალღებად მიემართებოდა, მერე მკერდში ბრუნდებოდა და გულში მოკიაფე ყინულოვანი სანთლის ჩაქრობას ლამობდა. სანთელი კი რიტმულად იკუმშებოდა და ფართოვდებოდა, წამებს თანაბრად და წყნარად ითვლიდა. აბრამს სანთლის ხმა არ ესმოდა, იგი სამხაზიან ლამპაში მოციმციმე შუქის თანაბარ შიშინს უსმენდა, თანაც ეჩვენებოდა, რომ შუქი მის თავში ენთო, ჰოდა, აბრამი ამ შუქს უყვებოდა, ქარბუქი ხრახნივით როგორ ტრიალებდა, ლოყასა და ტვინს ტკივილი როგორ უბურღავდა და თოვლით მინამქრული სტრელცოვი შტაბელთან როგორ ეგდო. აბრამს უნდოდა, სტრელცოვი ნამქრიდან ამოეთრია და ღუმელზე დაეწვინა, მაგრამ იგი მძიმე იყო და ნამქრიდან მისი გამოთრევა მიწაში ჩასობილი პალოს ამოძრობასავით ჭირდა. აბრამს უნდოდა, დამღუპველი ყვითელი ცეცხლი თავიდან ამოეგლიჯა და გადაეგდო, მაგრამ ცეცხლი შიგ ჯიუტად იჯდა და ყველაფერს ბუგავდა, რაც გავარვარებული თავის შიგნით იყო. ყინულის ისარი გულში წამების თვლას წყვეტდა და სიცოცხლის საათი უცნაურ, უკუღმა სვლას იწყებდა, მხურვალების ნაცვლად თავიდან ფეხებისკენ სიცივე მიემართებოდა, სანთელი თავში გადაინაცვლებდა, ხოლო ყვითელი ცეცხლი გულში ჩაბუდდებოდა და აბრამის დალეწილი სხეული ტერციის რიტმით, წყვეტილად, სიცოცხლის ძგერასთან შეუთავსებლად იწყებდა ცახცახს. აბრამს ცხვრის ქურქი აღარ ჰყოფნიდა და უნდოდა, დარაჯის ჯიხური ჭერამდე ქურქებით გავსებულიყო, თავად ამ ქურქების ქვეშ მოკრუნჩხულიყო და ტანქვეშაც გავარვარებული აგურები ამოეწყო.</p>
<p></p>
<p><strong>* * *</strong></p>
<p> გავიდა წლები. ჰოდა, სასიხარულო, თუმცა არაბუნებრივი რამ მოხდა: კლუბში შეშა მოიტანეს. შეშა ნედლი კი იყო, მაგრამ ცეცხლი ნედლ შეშასაც ეკიდება და ეს შეშაც აბრიალდა. ღუმლის პირას ცეცხლის მახინჯი ჭინკები ხტოდნენ, ალმური მიცურავდა და ნაძვის ხის ჩამჭკნარ ყვავილწნულებზე ცეკვავდა, პორტრეტის ლენტებს, იატაკსა და ბრონიას სახეს დასთამაშებდა. ბრონია ღუმლის პირას ჩაცუცქულიყო, მუხლებზე ხელები შემოეჭდო, ბეწვიანი ჩექმის ცხვირები ცეცხლის ჭინკებისათვის მიეფიცხებინა და ალს ჩაშტერებოდა. თავზე წაკრული წითელი თავშალი ყაყაჩოსფრად უბრიალებდა.</p>
<p> დანარჩენები ნახვრეტებიან სკამებზე ნახევარწრედ ისხდნენ და გრუზნის ორატორობას უსმენდნენ. იაკი ბოხი ხმით ჰყვებოდა იერიშების, სუსხიანი ღამეების, ცხარე ბრძოლების ამბავს. მისი ნაამბობიდან დაასკვნიდით, იაკი მამაცი და გულგაუტეხელი კაციაო. მართლაც მამაცი გახლდათ. თხრობას როცა მორჩა, წელწვრილ, ნაცრისფერ ვედროში ჩააპურჭყა, აშმორებული თამბაქოს იაფფასიანი პაპიროსი მოქაჩა და პირიდან მყრალი კვამლი გამოაბოლქვა.</p>
<p> – ახლა აბრამს ვთხოვოთ, – თქვა ბრონიამ, – აბრამი ხომ ნამდვილი პროფესორია. მასაც შეუძლია, საინტერესო რაიმე გვიამბოს. აბრამ, თქვენი ჯერია, – იგი მოკრძალებით ლაპარაკობდა, იმიტომ რომ აბრამი ცოტა ხნის წინ იყო მოსული და როგორც ახალ კაცს, თქვენობით მხოლოდ მას მიმართავდა.</p>
<p> ტანმორჩილი, ბეღურასავით გაბურძგნილი აბრამი უკანა რიგიდან გამოვიდა და ცეცხლის შუქზე წინ წამოდგა. დაბამბული ქურთუკი ეცვა, ოდესღაც ფქვილით მოვაჭრენი რომ ატარებდნენ. შარვალი ხომ მთელ მუშფაკში გამორჩეული ემოსა. ის კი არა, ეს შარვალი, შესაძლოა, მთელ მსოფლიოში ერთადერთი ყოფილიყო. ყავისფერ ტოტებზე უცნაური მწვანე ფერი გადაჰკრავდა, ზემოთ ფართო და ქვემოთ ვიწრო გახლდათ. შარვლის მარცხენა ტოტი ფეხსაცმელს რატომღაც ვერ უფარავდა, მაღლა ჰქონდა აწეული და ნაცრისფერი წინდის ზოლი მოუჩანდა.</p>
<p> შარვლის პატრონს ყურთ აკლდა, ამიტომ მორცხვ ღიმილს სახიდან არასოდეს იცილებდა, ხოლო როცა დასჭირდებოდა, მარცხენა ყურზე ხელს მიიფარებდა ხოლმე.</p>
<p> – აბრამ, თქვენი ჯერია, – ხმამაღლა უთხრა მას ბრონიამ, როგორც ყველანი ელაპარაკებოდნენ, – თქვენ, ალბათ, არ გიბრძოლიათ, ამიტომ საერთოდ მოგვიყევით რაიმე...</p>
<p> აბურძგნილმა ბეღურამ ღუმელს თვალი შეავლო და მოყოლა დაიწყო, თან ხმას იდაბლებდა, რათა უფრო ხმამაღლა არ ელაპარაკა, ვიდრე საჭირო იყო. მერე და მერე თხრობამ აიყოლია, ცეცხლსა და ბრონიას ყაყაჩოსფერ თავშალს უცქეროდა და გატაცებით ჰყვებოდა. უნდოდა, რომ მონათხრობით ყველაფერი გადმოეცა: ქარბუქის კორიანტელი, ცხენთა დრუნჩების უეცარი გამოჩენა, როგორია უფორმო, შემზარავი შიში, როცა ყოველგვარი იმედი გადაწურულია და სიკვდილი გიახლოვდება. ყარაულთა პოლკის ორ გუშაგზე მესამე პირში ლაპარაკობდა, წარბებაწეული სიბრალულით ამბობდა, ერთი მათგანი თავდამსხმელებმა ცოცხალ-მკვდარი მიატოვეს, ის კი გადარჩა და ყვითელი შუქისკენ მანამდე მიხოხავდა, სანამ რკინიგზის დარაჯის ჯიხურს არ მიაღწიაო. ისიც მოჰყვა, დარაჯის ცოლმა როგორ მოუარა, მერე კი ჰოსპიტალში ექიმი როგორ ამბობდა, ამის გადარჩენა შეუძლებელიაო. გუშაგი კი გადარჩა... აბრამს მარცხენა ხელი ქურთუკის ჯიბეში ჰქონდა ჩაყოფილი, ხოლო მარჯვენა ხელს ცეცხლისკენ ისე იშვერდა, თითქოს სურათს ცეცხლი უხატავდა. როცა მოყოლა დაასრულა, ღუმელს შეძრწუნებულმა ჩახედა და თქვა:</p>
<p> – სულ ესაა...</p>
<p> ყველანი ერთხანს დუმდნენ.</p>
<p> იაკმა აბრამს ყავისფერ შარვალზე მოწყალედ დახედა და თქვა:</p>
<p> – ასეთი რამ ხდებოდა... როგორ არა... უკრაინაში რაღა არ ხდებოდა. ეგ ამბავი ვის გადახდა?</p>
<p> ბეღურა ცოტა ხანს დუმდა, მერე მორცხვად უპასუხა:</p>
<p> – მე გადამხდა.</p>
<p> ერთხანს იყუჩა და შემდეგ დაუმატა:</p>
<p> – ბიბლიოთეკაში წავალ.</p>
<p> თქვა ეს და კარისკენ კოჭლობით გაემართა.</p>
<p> კლუბში მყოფები მისკენ მიტრიალდნენ. ყველანი დიდხანს, თვალმოუშორებლად უცქეროდნენ ყავისფერ შარვალს, სანამ აბრამი დიდ დარბაზს თავიდან ბოლომდე გადაჭრიდა და კარს მიეფარებოდა.</p>
<p align="right"><strong>მიხაილ ბულგაკოვი</strong></p>
</div> მონანიე ცოდვილიtag:www.qwelly.com,2019-05-25:6506411:Topic:13893062019-05-25T16:51:06.614Zლაშაhttps://www.qwelly.com/profile/lshisa
<p align="right">„<em>ეტყოდა იესუს: მომიჴსენე მე, უფალო, ოდეს მოხჳდე სუფევითა შენითა. ხოლო იესუ ჰრქუა მას: ამინ გეტყჳ შენ: დღეს ჩემ თანა იყო სამოთხესა</em>“ (ლუკა 23, 42-43).</p>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> ცხოვრობდა ქვეყნად კაცი 70 წელიწადს და მთელი ცხოვრება ცოდვებში განვლო. დაავადდა ეს კაცი და არ ინანიებდა. როცა სიკვდილი მიუახლოვდა, ბოლო ჟამს ატირდა და თქვა: „ღმერთო! როგორც ავაზაკს ჯვარზე გაკრულს, მეც მომიტევე!“ ძლივს მოასწრო ამის თქმა, რომ სული ამოხდა. და ცოდვილის…</p>
</div>
<p align="right">„<em>ეტყოდა იესუს: მომიჴსენე მე, უფალო, ოდეს მოხჳდე სუფევითა შენითა. ხოლო იესუ ჰრქუა მას: ამინ გეტყჳ შენ: დღეს ჩემ თანა იყო სამოთხესა</em>“ (ლუკა 23, 42-43).</p>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> ცხოვრობდა ქვეყნად კაცი 70 წელიწადს და მთელი ცხოვრება ცოდვებში განვლო. დაავადდა ეს კაცი და არ ინანიებდა. როცა სიკვდილი მიუახლოვდა, ბოლო ჟამს ატირდა და თქვა: „ღმერთო! როგორც ავაზაკს ჯვარზე გაკრულს, მეც მომიტევე!“ ძლივს მოასწრო ამის თქმა, რომ სული ამოხდა. და ცოდვილის სულს ღმერთი შეუყვარდა და მისი მოწყალებისა დაიჯერა და სამოთხის კარს მიადგა.</p>
<p> მიაკაკუნა ცოდვილმა კარზე და ზეციურ სასუფეველში შესვლა ითხოვა.</p>
<p> კარიდან ხმა შემოესმა:</p>
<p> – ვინ აკაკუნებს სამოთხის კარზე? და რა საქმეები ჩაუდენია ამ ადამიანს თავის ცხოვრებაში?</p>
<p> მას ბრალმდებლის ხმა გაეპასუხა, რომელმაც ამ კაცის ყველა ცოდვილი საქმე ჩამოთვალა და არც ერთი კეთილი საქმე არ დაუსახელებია.</p>
<p> კარიდან ხმამ მიუგო:</p>
<p> – ცოდვილებს არ შეუძლიათ ცათა სასუფეველში შესვლა. წადი აქედან.</p>
<p> მაშინ თქვა კაცმა:</p>
<p> – ღმერთო! შენი ხმა კი მესმის, მაგრამ სახეს ვერ ვხედავ და შენი სახელიც არ ვიცი.</p>
<p> ხმამ უპასუხა:</p>
<p> – მე პეტრე მოციქული ვარ.</p>
<p> მაშინ თქვა ცოდვილმა:</p>
<p> – შემიბრალე, მოციქულო პეტრე, გაიხსენე ადამიანის სისუსტე და ღვთის წყალობა. განა შენ არ იყავი ქრისტეს მოციქული, განა შენ არ მოგისმენია თვით მისი პირიდან მისი სწავლებები და</p>
<p> მისი ცხოვრების მაგალითი გინახავს საკუთარი თვალით? აბა, გაიხსენე, როცა ის წუხდა და სულით გლოვობდა და სამჯერ გთხოვა, არ ჩაგძინებოდა, არამედ გელოცა, შენ კი გეძინა, იმიტომ, რომ თვალები დაგმძიმებოდა და სამჯერვე მძინარეს მოგისწრო. ასევე ვარ მეც.</p>
<p> – კიდევ გაიხსენე, როგორ შეჰპირდი მას, რომ სიკვდილამდე არ განუდგებოდი და სამჯერ როგორ უარყავი, როცა ის კაიაფასთან მიიყვანეს. ასევე ვარ მე.</p>
<p> – და კიდევ გაიხსენე, როგორ აყივლდა მამალი და შენ იქიდან გამოვარდი და მწარედ ატირდი. ასევე ვარ მეც. შეუძლებელია, რომ არ შემიშვა.</p>
<p> სამოთხის კარს მიღმა ხმა მიჩუმდა.</p>
<p> მცირე ხანს დგომის შემდეგ ისევ მიაკაკუნა ცოდვილმა და სასუფეველში შესვლა ითხოვა.</p>
<p> კარს უკან სხვა ხმა გაისმა და თქვა:</p>
<p> – ვინ არის ეს კაცი? და როგორ ცხოვრობდა ის ქვეყანაზე?</p>
<p> მას უპასუხა ბრალმდებლის ხმამ, კვლავ გაიმეორა ცოდვილის ავი საქმეები, და არც ერთი</p>
<p> კეთილი საქმე არ დაუსახელებია.</p>
<p> კარიდან ხმა გამოეპასუხა:</p>
<p> – წადი აქედან: ასეთი ცოდვილები ვერ იცხოვრებენ სამოთხეში ჩვენთან ერთად.</p>
<p> ცოდვილმა თქვა:</p>
<p> – ღმერთო, შენი ხმა მესმის, მაგრამ შენს სახეს ვერ ვხედავ და შენი სახელიც არ ვიცი.</p>
<p> უპასუხა მას ხმამ:</p>
<p> – მე მეფე და წინასწარმეტყველი დავითი ვარ.</p>
<p> სასო არ წარუკვეთია ცოდვილს; სამოთხის კარს არ მოსცილებია და ალაპარაკდა:</p>
<p> – შემიბრალე, მეფეო დავით, და გაიხსენე ადამიანური სისუსტე და ღვთის მოწყალება. ღმერთს უყვარდი და ადამიანების წინაშე აღგამაღლა. ყველაფერი გქონდა – მეფობაც, დიდებაც, სიმდიდრეც, ცოლებიც, ბავშვებიც, არადა, ღარიბი კაცის ცოლი დაინახე და ცოდვა შეგიდგა, და</p>
<p> ურიას ცოლი წაიყვანე, თვითონ ის კი ხმლით განგმირე. შენ, მდიდარმა, ღარიბს უკანასკნელი ცხვარი წაართვი და თვით ის დაღუპე. მეც იმავეს ვაკეთებდი.</p>
<p> – კიდევ გაიხსენე, მერე როგორ მოინანიე და თქვი: „ვაღიარებ ჩემს დანაშაულს და ჩემს ცოდვას ვინანიებ“. ასე ვარ მეც. შეუძლებელია, რომ არ შემიშვა.</p>
<p> მაშინ მიჩუმდა ხმა კარს უკან.</p>
<p> მცირე ხანს დგომის შემდეგ ისევ მიაკაკუნა ცოდვილმა და სასუფეველში შესვლა ითხოვა. კარს უკან მესამე ხმა შემოესმა:</p>
<p> – ვინ არის ეს კაცი? და როგორ იცხოვრა მან ქვეყანაზე?</p>
<p> გაეპასუხა ბრალმდებლის ხმა და მესამედ ჩამოთვალა ადამიანის ავი საქმეები, არც ერთი კეთილი არ დაუსახელებია.</p>
<p> კარიდან ხმამ უთხრა:</p>
<p> – წადი აქედან: ცოდვილები ვერ შევლენ ცათა სასუფეველში.</p>
<p> ცოდვილმა უპასუხა:</p>
<p> – შენი ხმა მესმის, მაგრამ სახეს ვერ ვხედავ და შენი სახელიც არ ვიცი.</p>
<p> ხმამ მიუგო:</p>
<p> – მე იოანე ღვთისმეტყველი ვარ, ქრისტეს საყვარელი მოწაფე.</p>
<p> გაუხარდა ცოდვილს და უთხრა:</p>
<p> – ახლა კი შეუძლებელია ჩემი არშეშვება; პეტრე და დავითი იმიტომ შემომიშვებენ, რომ მათ იციან ადამიანური სისუსტეებისა და ღმერთის მოწყალების შესახებ. შენ კი იმიტომ შემომიშვებ, რომ შენში ბევრი სიყვარულია. ნუთუ შენ, იოანე ღვთისმეტყველო, არ წერდი შენს წიგნში, რომ ღმერთი სიყვარულია და რომ ვისაც არ უყვარს, მან ღმერთი არ იცის? განა შენ არ ეუბნებოდი სიბერის ჟამს ხალხს ერთ სიტყვას: „ძმებო, გიყვარდეთ ერთმანეთი!“ მაშ, ახლა როგორღა შემიძულებ და გამაძევებ მე? ან უარყავი ის, რაც თვითონ თქვი, ან შემიყვარე და ცის სასუფეველში შემომიშვი.</p>
<p> და გაიღო მაშინ სამოთხის კარი, იოანე მონანიე ცოდვილს გადაეხვია და ცათა სასუფეველში შეუშვა.</p>
<p align="right"><em><strong>ლევ ტოლსტოი</strong></em></p>
</div> დაწინაურება, პუნქტუაციის გაკვეთილები, ნამდვილი მეგობრები და პირველი იმედგაცრუებაtag:www.qwelly.com,2017-11-24:6506411:Topic:12979292017-11-24T12:37:37.439Zთამარ ხეცურიანიhttps://www.qwelly.com/profile/2fwppq2tj59rp
<h1 align="center" style="font-size: 25px; color: black;"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<p><img alt="Algernon, Daniel Keyes, IQ, flowers, flowers for Algernon, literature, qwelly, ელჯერნონი, დანიელ კიზი, ლიტერატურა, ქველი, ყვავილები ელჯერნონისთვის, ცნობილი ავტორი" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064211765?profile=original" title=""></img></p>
<h2 align="center" style="font-size: 22px; color: black;"><strong>მიღწეული შედეგების ანგარიწი N9</strong></h2>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>1 აპრილი</strong></h3>
<p> მთელი საცხობი მოვიდა რო ენახათ როგორ ვმუწაობ ახალ სამუწაოზე ცომის საზელ მანქანასთან. ესე მოხდა. ცომის საზელზე რო ოლივერი…</p>
</div>
<h1 align="center" style="font-size: 25px; color: black;"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<p><img title="" alt="Algernon, Daniel Keyes, IQ, flowers, flowers for Algernon, literature, qwelly, ელჯერნონი, დანიელ კიზი, ლიტერატურა, ქველი, ყვავილები ელჯერნონისთვის, ცნობილი ავტორი" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064211765?profile=original"/></p>
<h2 align="center" style="font-size: 22px; color: black;"><strong>მიღწეული შედეგების ანგარიწი N9</strong></h2>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>1 აპრილი</strong></h3>
<p> მთელი საცხობი მოვიდა რო ენახათ როგორ ვმუწაობ ახალ სამუწაოზე ცომის საზელ მანქანასთან. ესე მოხდა. ცომის საზელზე რო ოლივერი მუწაობდა გუშინ სამსახურიდან წავიდა. ადრე ვეხმარებოდი ხოლმე რო ფქვილის ტომრები მიეტანა საზელთან. მარა არ ვიცოდი რო ვიცოდი როგორ უნდა მემუშავა საზელზე. ძაან ძნელია ოლივერი ერთი შელი მცხობელების კურსებზე დადიოდა მცხობელის დამხმარეობა რო ესშავლა.</p>
<p> მარა ჯო კარპმა ჩემი მეგობარი როა თქვა რო ჩარლი არ გინდა ოლივერის ადგილზე ომუწაო. ყველა მოგროვდა გარშემო და <strike>იცნო</strike> იცინოდენ და ფრენკ რეილიმ თქვა ხო ჩარლი რამდენი ხანია აქ <strike>მუწა</strike> მუშაობ. მიდი ცადე. გიმპი აქ არ არი და ვერ გაიგებს რო ცადე. შემეშინდა იმიტორო გიმპი უფროსი მცხობელია და იმან მითხრა საზელს არ გაეკარო რამეს მოიწევო. ყველამ თქვა მიდიო. ფანი ბერდერის გარდა. იმან თქვა გეყოფათ დაანებეთ საშყალ კაცს თავი.</p>
<p> ფრენკ რეილიმ თქვა მოკეტე ფანი დღეს პირველი აპრილია და ჩარლიმ თუ მოკიდა ხელი საზელს შეიძლება ისემც გაახერხოს რო დღეს ვეღარც გვამუშაონ. მე ვუთხარი გახერხვა არ ვიცი როგორ უნდა მარა საზელით ვიცი როგორ უნდა ზელვა იმიტორო რაც დავბრუნდი სუ ოლივერს უყურეფ.</p>
<p> საზელი ავამუშავე და ყველას გაუკვირდა განსაკუთრებით ფრენკ რეილის. ფანი ბერდენი გახარებული იყო. იმან თქვა ოლივერი ორი შელი მოუნდა რო კარგად ზელვა ესშავლა და თან ეგ მცხობელების კურსებზეც დადიოდა. ბერნი ბეიტმა მანქანაზე რო მეხმარება ხოლმე თქვა ოლივერზე უფრო სწრაფად და კარგად გამოგივიდაო. არავინ არ იცინოდა. გიმპი რო დაბრუნდა და ფანიმ რო უთხრა. გამიჯავრდა. საზელს ხელი რატო მოკიდეო.</p>
<p> მარა ფანიმ უთხრა წეხედე უყურე როგორ აკეთებს. პირველ აპრილს ამისი გამასხარავება უნდოდათ და ამან ეგენი აქეთ გაამასხარავა. გიმპიმ მიყურა და ვიცოდი რო გაჯავრებული იყო იმიტორო არ უყვარს იმას რო არ აკეთებენ რასაც ეგ ამბობს როგორც პერფესორ ნიმურს. მარა მიყურა და მერე თავი მოიფხანა და თქვა ვხედავ მარა არ მჯერა. მერე მისტერ დონერს დაუძახა და მითხრა რო კიდე მემუშავა რო მისტერ დონერსაც ენახა.</p>
<p> შემეწინდა რო გაბრაზდებოდა და მიღრიალებდა და რო მოვჩი უთხარი შეიძლება ჩემ ადგილას დავბრუნდე. შემოსასვლელში უნდა გამოვხვეტო და სალაროს უკან მეთქი. მისტერ დონერმა უცნაურად მიყურა დიდიხანი. მერე თქვა პირველი აპრილის ამბებში მაშაყირებთ ხო. რაშია რანაირი ფოკუსია. გიმპიმ თქვა თავიდან მეც ეგრე ვიფიქრე რო რაღაცას მაიმუნობდენ. კოჭლობით წემოუარა საზელს და მისტერ დონერს უთხრა მეც ვერ გამიგია როგორ მარა ჩარლიმ იცის ამაზე მუწაობა და უნდა ვაღიარო რო ოლივერზე უკეთ გამოზდის.</p>
<p> ყველა გარშემო იყო მოგროვილი და ამაზე ლაპარაკობდენ და შემეწინდა იმიტორო უცნაურად მიყურებდენ და ჩოჩქოლებდენ. ფრენკმა თქვა ხო გეუბნებოდით ბოლოდროს ჩარლის რაღაც უცნაურობა ჭირს. ჯო კარპმა თქვა ხო ვხვდები რაზეც ამბოფ. მისტერ დონერმა ყველა სამუშაოზე დააბრუნა და მე საცხობის წინ გამიყვანა.</p>
<p> იმან მითხრა აზზე არავარ როგორ მარა მემგონი როგორც იქნა რაღაც ისწავლე. ყურადღებით იყავი და საქმე რაც შეგილია კარგად აკეთე. ახალი სამუშაო გაქ ხელფასზე ხუთი დოლარი მოგემატება.</p>
<p> მეუთხარი არ მინდა ახალი სამუშაო მომწონს დალაგება და ხვეტა და მიმტანობა და მეგობრების დახმარება. მარა მისტერ დონერმა მითხრა მეგობრებზე ნუ ღელავ მე ამ საქმისთვის მჭირდები. დაწინაურებაზე რო არ ფიქროფს ისეთ კაცს ჩემ თვალში ჩალის ფასი არააქ.</p>
<p> მე ვთქვი დაწინაურება რა არი. იმან თავი მოიფხანა და სათვალეების ზემოდან გადმომხედა. არაფერი ჩარლი. დღეიდან საზელზე იმუშავებ. აი ეგ არი დაწინაურება.</p>
<p> ასერო ეხლა წეკვრების მიტანმოტანის და უნიტაზების გაშმენდის და ნაგვის გადაყრის მაგივრათ ცომის მზილავი ვარ. ამას <i>დაწინაურება</i> ქვია. ხვალ მის კინიანს ვეტყვი. მემგონი გაუხარდება მარა არ ვიცი ჯო და ფრენკი რატო არიან ჩემზე გაბრაზებულები. ჯოს ვკითხე რა ხუმრობა წემოგიბრუნდა მეთქი და იმან წადი ტბაში დაიხჩე თავიო. მემგონი გაბრაზებულები იმიტო არიან რო საზელი მანქანა ვამუშავე მარა სამსახურიდან ერთი დღე გაპარვა რო უნდოდათ არ გამოუვიდათ. ნუთუ ეგ იმას ნიწნავს რო ვჭკვიანდები.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>3 აპრილი</strong></h3>
<p> რობინზონ კრუზო დავამთავრე. მინდა გავიგო მერე რა ხდება მაგრამ მის კინიანი ამბობს სულ ესარიო. ვერ გავიგე რატო.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>4 აპრილი</strong></h3>
<p> მის კინიანი ამბობს რომ შრაფად ვსწავლობ. ჩემი შედეგების ანალიზი წაიკითხა და რაღაც უცნაურად შემხედა. ამბობს რომ კარგი პიროვნება ვარ და მალე იმათ ყველას სეირს უჩვენებ. მე ვკითხე რატო მეთქი. იმან მითხრა რომ არაფერია უბრალოდ არ უნდა მეწყინოს თუ აღმოვაჩენ რო ყველა ადამიანი ისეთი კეთილი არ არის მე რო მეგონა. იმან თქვა ისეთი ადამიანების კვალობაზე ვისთვისაც ღმერთმა ასე ცოტა გაიმეტა უფრო მეტი გააკეთე ვიდრე იმ ხალხმა ვისაც გონება აქვს და არ იყენებსო. მე ვუთხარი ყველა ჩემი მეგობარი ჭკვიანია და კარგები არიან. იმათ მოვწონვარ და ჩემთვის არასოდეს არაფერი არ დაუშავებიათ. იმას კიდე თვალში რაღაც ჩაუვარდა და ტუალეტში გავარდა.</p>
<p> როცა სასწავლო ოთახში ვიჯექი და ველოდებოდი იმაზე ვფიქრობდი როგორი კარგი ქალია მის კინიანი როგორც დედაჩემი იყო. მემგონი დედაჩემი მეუბნებოდა სულ კარგათ მოვქცეულიყავი და ხალხს სულ მეგობრულათ მოვქცეოდი. მეუბნებოდა მუდამ ფრთხილად იყავი ზოგმა შეილება ვერ გაგიგოს და იფიქროს რომ რამეს აშავებ.</p>
<p> ამაზე მახსენდება ერთხელ დედა წასასვლელი რომ იყო და კარის მეზობელთან მისის ლეროისთან რომ დამტოვეს. დედა საავადმყოფოში წავიდა. მამამ თქვა რომ არც ავათ იყო და არც არაფერი უბრალოდ საავადმყოფოში წავიდა რომ ჩემთვის პატარა და ან ძმა მოეყვანა. (ისევ არ ვიცი მაგას როგორ შვებიან) მე ვუთხარი პატარა ძმა მინდა რო ვეთამაშო ხოლმე და არ ვიცი ძმის მაგივრათ და რატო მომიყვანეს მაგრამ თოჯინასავით ლამაზი და კარგი იყო. ერთი ის იყო სუ ტიროდა და ტიროდა.</p>
<p> იმისთვის არასოდეს არაფერი დამიშავებია.</p>
<p> თავის ოთახში პატარა საწოლში ეწვინათ და ერთხელ გავიგე მამა რო ამბობდა ნუ ღელავ ჩარლი არაფერს უშავებს.</p>
<p> ფუთასავით იყო სულ ვარდისფერი და ისე ყვიროდა ზოგჯერ ღამე ვერ ვიძინებდი ხოლმე. და როცა ვიძინებდი შუა ღამით მაღვიძებდა. ერთხელ ისინი სამზარეულოში იყვნენ მე საწოლში და ის კიდევ ტიროდა. ავდექი რო ხელში ამეყვანა და დამეწყნარებინა როგორც დედამ იცოდა ხოლმე. მაგრამ მერე დედა შემოვიდა ყვირილი დაიწყო და წამართვა. ისე გამარტყა ლოგინზე დავეცი.</p>
<p> მერე კივილი დაიწყო. ხელი არ ახლო. რაღაცას მოსწევ. თოთო ბავშვია. არ გაბედო და ხელი აღარ ახლო. მაშინ არ ვიცოდი მაგრამ მგონი ახლა ვხვდები რომ იმას ეგონა ბავშვს რამეს ვატკენდი იმიტორო სულელი ვიყავი და არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი.</p>
<p> ექიმ სტრაუსის კაბინეტში რომ მივალ უნდა მიუყვე ეს ამბავი.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>6 აპრილი</strong></h3>
<p> დღეს, <i>მძიმის</i>, დასმა, ვისწავლე, ეს, არის, მძიმე, კუდიანი, წერტილი, მის, კინიანი, ამბოფს, მნიშევნელოვანიაო, ნაწერს, აკეთილშობილებსო, თქვა, ვიღაცამ, შეიძლება, არასწორეთ, დასმული, მძიმის, გამო, ბევრი, ფული, დაკარგოსო, სამსახურიდან, და, ფონდის, მიერ, გამოყოფილი, თანხიდან, ცოტაოდენი, ფული, მაქვს, გადანახული, მაგრამ, ვერ, ვხვდები, მძიმემ იმის, დაკარგვისგან, როგორ, უნდა, დამიცვას,</p>
<p> მაგრამ, იმან, თქვა, მძიმეს, ყველა, იყენებს, და, მაშინ, მეც, გამოვიყენებ,,,</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>7 აპრილი</strong></h3>
<p> მძიმეებს არასწორად ვიყენებდი. ამას <i>პუნქტუაცია</i> ქვია. მის კინიანმა მითხრა რომ ლექსიკონში გრძელი სიტყვები მოვნახო რომ ვისწავლო როგორ იწერება. მე უთხარი რო რა მნიშვნელობა აქვს სწორეთ წერას თუ წაკითხვა ისედაც შეგიძლია. მან მითხრა ეგ შენი განათლების ნაწილია. ამიტომ ამის შემდეგ ყველა სიტყვას მოვნახავ ხოლმე რომელიც ზუსტად არ ვიცი სწორად როგორ იწერება. ასე წერას დიდხანს ვუნდები მაგრამ მემგონი მეტსა და მეტს ვიმახსოვრებ.</p>
<p> ასე ვისწავლე როგორ იწერება სწორეთ სიტყვა <i>პუნქტუაცია.</i> ლექსიკონში ასე წერია. მის კინიანი ამბობს შერტილიც პუნქტუაციის მაგალითიაო და გარდა ამისა, კიდევ უამრავი სასვენი ნიშანი არსებობსო. მე ვუთხარი მემეგონა იმას ამბობდით რომ ყველა წერტილს კუდი უნდა ქონდეს და მძიმე უნდა ერქვას მეთქი. მაგრამ იმან თქვა არაო.</p>
<p> იმან, თქვა/ ყველგან“ სხვადასხვა; სასვენი. ნიშანი( უნდაგამოიყენოო: და? ახლა“ წერის[ დროს, სულ] სხვადასხვა; სასვენ/ ნიშანს? ვიყენებ!</p>
<p> უამრავი) წესია, დასამახსოვრებელი! მაგრამ’ ყველაფერს. ვიმახსოვრებ:</p>
<p> მის“ კინიანში/ ის, მომწონს: (საქმიან-წერილებში’ ასე“ იწერება. საქმოსანი) თუ! გავხდი] გამომადგება: რომ“ -ყოველთვის’ მიხსნის: იმის! შინაარსს. რასაც/ ვეკითხები( გენიოსია! ნეტავ, მეც: ასეთი; ჭკვიანი) ვიყო“</p>
<p> პუნქტუაცია- ძალიან. სახალისოა?</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>8 აპრილი</strong></h3>
<p> რა გამოშტერებული ვარ! თურმე წარმოდგენა არ მქონდა, რაზე მელაპარაკებოდა. გუშინ ღამით გრამატიკის წიგნი წავიკითხე და ყველაფერი გასაგები გახდა. მივხვდი, რომ მის კინიანი ზუსტად იმავეს ახსნას ცდილობდა, მაგრამ ვერ გავიგე. შუაღამისას გამეღვიძა და გონებაში ყველაფერი დალაგდა.</p>
<p> მის კინიანმა თქვა, ძილის წინ და ძილში ტელევიზორს ხომ უსმენდი, ძალიან დაგეხმარაო. მითხრა, პლატოს მიაღწიეო. პლატო მთის ბრტყელი მწვერვალია.</p>
<p> პუნქტუაციის ამბავი რომ გავარკვიე, მიღწეული შედეგების ყველა ძველი ანგარიში თავიდან გადავიკითხე. რა არეულ-დარეული წერა და სასვენი ნიშნების ხმარება მცოდნია. მის კინიანს ვუთხარი, ნაწერებს უნდა გადავხედო და შეცდომები სულ ჩავასწორო - მეთქი, მაგრამ მითხრა: - არა, ჩარლი, პროფესორ ნიმურს უნდა, ანგარიშები ისე დარჩეს, როგორც არის. ამიტომ გიტოვებს ნაწერებს მას შემდეგ რაც ფოტოასლებს გადაუღებენ ხოლმე - შენს წინსვლას შენთვითონვე რომ დააკვირდე. სწრაფად პროგრესირებ ჩარლი.</p>
<p> ამან კარგ ხასიათზე დამაყენა, გაკვეთილის შემდეგ ქვევით ჩავედი და ელჯერნონს ვეთამაშე. ერთმანეთს აღარ ვეჯიბრებით.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>10 აპრილი</strong></h3>
<p> ცუდად ვარ. ავად კი არ ვარ, გულში სიცარიელეს ვგრძნობ, ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს მკერდში მუშტი ჩამარტყეს და თან შიგნით მტკივა.</p>
<p> არ მინდოდა ამის დაწერა, მაგრამ მგონი, უნდა დავწერო, იმირომ რომ მნიშვნელოვანია.</p>
<p> დღეს პირველად გავაცდინე სამსახური არასაპატიო მიზეზით.</p>
<p> გუშინ ღამით ჯო კარპმა და ფრენკ რეილიმ წვეულებაზე დამპატიჟეს. ბევრი გოგო იყო. გიმპიც იქ იყო, ერნიც. მახსოვდა, რა ცუდად გავხდი ბოლოს, ზედმეტი რომ დავლიე და ჯოს ვუთხარი, დალევა არ მინდა - მეთქი. მარტო კოკა-კოლა დამისხა. უცნაური გემო ჰქონდა, მაგრამ ვიფიქრე, ალბათ პირში ცუდი გემო მაქვს - მეთქი.</p>
<p>ბევრს ვმხიარულობდით.</p>
<p> - ელენს ეცეკვე, ილეთებს გასწავლის, - მითხრა ჯომ, მერე ელენს შეხედა და ცალი თვალი დაახამხამა თითქოს თვალში რაღაც ჩაუვარდა.</p>
<p> იმან უთხრა: - თავი გაანებე, რა.</p>
<p> ჯომ ზურგზე ხელი მომიტყაპუნა: - ეს არი ჩარლი გორდონი, ჩემი ძმა და მეგობარი. ხელწამოსაკრავი ბიჭი კი არ არი, საზელ მანქანაზე მუშაობისთვის დააწინაურეს. რამე ცუდს ხო არ გთხოვ, ეცეკვე და ცოტა გაართე - მეთქი. - ხელი მკრა და იმასთან ახლოს მიმწია. ისიც მეცეკვა. სამჯერ წავიქეცი და ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა, ჩემი და ელენის გარდა იქ არავინ ცეკვავდა. მე კიდევ სულ ვბორძიკობდი, იმიტომ რომ წამდაუწუმ ვიღაცის გამოშვერილ ფეხს ვედებოდი.</p>
<p> გარშემო ყველამ წრე შემოგვარტყა, გვიყურებდნენ და ჩვენს ილეთებზე იცინოდნენ. რომ ვეცემოდი, უფრო მაგრად იცინოდნენ და მეც ვიცინოდი, ძალიან სასაცილო იყო და იმიტომ. მაგრამ ბოლოჯერ რომ დავეცი, აღარ გამიცინია. ავდექი, მაგრამ ჯომ ისევ იატაკისკენ მიბიძგა. რომ შევხედე, ისეთი სახე ჰქონდა, მუცელში რაღაცამ დამიარა.</p>
<p> - რა ღადაობა როჟაა, - თქვა ერთ-ერთმა გოგომ. ყველა იცინოდა.</p>
<p> - მართალს ამბობდი, ფრენკ, - სულს ძლივს ითქვამდა ელენი, - ერთკაციანი ცირკია. ჩარლი, მოდი, ხილი აიღე. - ვაშლი მომაწოდა, მაგრამ რომ ჩავკბიჩე, ხელოვნური გამოდგა.</p>
<p> ფრენკმა სიცილი დაიწყო: - ხო გითხარი, შეჭამს - მეთქი. აზრზე ხარ, რა დებილი უნდა იყო ცვილის ვაშლი რომ შეჭამო.</p>
<p> - ამდენი იმის მერე აღარ მიცინია, ჰალორანის ბარში რო ვიყავით, წვიმდა თუ არა იმის შესამოწმებლად რო გავგზავნეთ და რო დავტყდით. - თქვა ჯომ.</p>
<p> მერე გონებაში სურათი ამომიტივტივდა. პატარა რომ ვიყავი უბნის ბავშვებმა მათთან თამაშის ნება დამრთეს. დამალობანას ვთამაშობდით და მე ვიხუჭებოდი. თითებზე ვითვლიდი და ვითვლიდი ათამდე. მერე მოსაძებნად წავედი. მანამ ვეძებე, სანამ არ აცივდა და დაბნელდა და შინ წასვლის დრო არ მოვიდა. ვერავინ ვერ ვიპოვე და არ ვიცოდი რატომ.</p>
<p> ეს ფრენკის სიტყვებმა გამახსენა. ყველაფერი მაშინაც ისე მოხდა, როგორც ჰაროლანის ბარში. ფრენკი, ჯო და სხვები ზუსტად ამას შვრებოდნენ. დამცინოდნენ. ის ბავშვებიც, დამალობანას რომ თამაშობდნენ, ისინიც მაპამპულავებდნენ და მასხრად მიგდებდნენ.</p>
<p> წვეულებაზე მყოფი ხალხი ერთმანეთში აზელილ სახეებად იქცა. ზევიდან დამყურებდნენ და სიცილს მაყრიდნენ.</p>
<p> - შეხედე, გაწითლდა.</p>
<p> - ლოყები შეეფაკლა. ჩარლი აღაჟრაჟდა.</p>
<p> - ეი, ელენ, რა უქენი ჩარლის? ასეთ დღეში ჯერ არ მინახავს.</p>
<p> - ბიჭოს, ეტყობა მაგარი ჩაუტარა.</p>
<p> არ ვიცოდი რა მექნა, ან საით მივტრიალებულიყავი. ელენი მეხახუნებოდა და თავს უცნაურად ვგრძნობდი. ყველა დამცინოდა და უცებ ისეთი განცდა დამეუფლა, თითქოს შიშველი ვიყავი. მინდოდა, დავმალულიყავი და ვეღარავის დავენახე. გამოვიქეცი. მრავალბინიან სახლს უამრავი დერეფანი ჰქონდა და კიბისკენ გზას ვერ ვაგნებდი. ლიფტი სულ დამავიწყდა. მერე კიბე ვიპოვე, გარეთ გამოვვარდი და ბევრი ვიარე, სანამ ჩემს ბინას მივაღწევდი. მე ხომ არ ვიცოდი, რომ ჯოს, ფრენკის და დანარჩენებს მარტო იმიტომ მოსწონდათ ჩემთან ყოფნა, რომ ჩემი გამასხარავებით ერთობოდნენ.</p>
<p> ახლა მესმის რას ნიშნავს „ჩარლი გორდონი ჩაატარა“.</p>
<p> მრცხვენია.</p>
<p> და კიდევ რაღაც : ის გოგო, ელენი დამესიზმრა. მეცეკვებოდა და მეხახუნებოდა. რომ გამეღვიძა, ზეწარი სველი და დასვრილი იყო.</p>
<p></p>
<table align="center" style="width: 100%;">
<tbody><tr><td><div style="font-size: 15px; text-align: left;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/swavla" title="მიღწეული შედეგების ანგარიში N8 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">◄ წინა ნაწილი</span></a></div>
</td>
<td><div style="font-size: 15px; text-align: right;"><a rel="follow" title="მალე განთავსდება | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">გაგრძელება ►</span></a></div>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p></p>
</div> ჭკვიანი სტუდენტები და სწავლა ძილშიtag:www.qwelly.com,2017-05-08:6506411:Topic:12627972017-05-08T12:56:55.666Zლაშაhttps://www.qwelly.com/profile/lshisa
<h1 align="center" style="font-size: 25px; color: black;"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<p align="center"><img alt="ყვავილები ელჯერნონისთვის, დანიელ კიზი, ლიტერატურა, Algernon, Daniel Keyes, IQ, literature, Qwelly" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064207955?profile=original" title="ჭკვიანი სტუდენტები და სწავლა ძილში"></img></p>
<h2 align="center" style="font-size: 22px; color: black;"><strong>მიღწეული შედეგების ანგარიში N8</strong></h2>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>15 მარტი</strong></h3>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> სავანტყოფოდან გამომწერეს მარა სამსახურში ჯერარ გავსულვარ. არაფერი არ ხდება. ბევრი ტსტი ჩამიტარეს და სხვა და…</p>
</div>
<h1 style="font-size: 25px; color: black;" align="center"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<p align="center"><img title="ჭკვიანი სტუდენტები და სწავლა ძილში" alt="ყვავილები ელჯერნონისთვის, დანიელ კიზი, ლიტერატურა, Algernon, Daniel Keyes, IQ, literature, Qwelly" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064207955?profile=original"/></p>
<h2 style="font-size: 22px; color: black;" align="center"><strong>მიღწეული შედეგების ანგარიში N8</strong></h2>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>15 მარტი</strong></h3>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> სავანტყოფოდან გამომწერეს მარა სამსახურში ჯერარ გავსულვარ. არაფერი არ ხდება. ბევრი ტსტი ჩამიტარეს და სხვა და სხვანაირი ბევრი შეჯიბრი მქონდა ელჯერნონთან. ვერვიტან მაგ თაგვს. სუ მიგეფს. პეროფესორმა ნიმურმა თქვა რო სუ უნდა გავგძელო თამაში და ტესტების კეთება.</p>
<p> ეს ლაბირინთები სისულელეა. და ის რაღაც სურათებიც. კაცების და ქალების ხატვა მომწონს მარა ხალხზე ტყუილებს არ მოვიგონეფ.</p>
<p> თავ საეხებიც არგამომდის.</p>
<p> ამდენი ფიქრისგან და სუ რაღაცის გახსენებას რო ვცდილოფ თავი მტკივა. ექიმი სტრაუსი დამპირდა დაგეხმარებიო მარა არ მეხმარება. არ მეუბნება რა უნდა ვიფიქრო და როდის გავხდები ჭკვიანი. მარტო ტახტზე მაშვენს და მალაპარაკეფს.</p>
<p> მის კინიანი უნივერსიტეტწიც მაკითხავს ხოლმე. მე უთხარი არაფერიც არხდება. როდის გავხდები ჭკვიანი. იმან მითხრა ცოტაც მოითმინე ჩარლი და ამ რაღაცეებს დრო ჭირდება. ისე ნელა გახდები ჭკვიანი რო ვერც იგრძნოფ. მითხრა რო ბერტმა უხრა რო კარგათ ვართმევ თავს ყველაფერს.</p>
<p> ისევ მგონიარო ეს შეჯიბრებები და ტესტები სისულელეა და მიღწეული შედეგების ანგარიშების შერაც.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>16 მარტი</strong></h3>
<p> ბერტთან ერთად ვივახშმე უნივერსიტეტის რესეტორანში. უამრავი გემრიელი საჭმელი აქვთ და თანაც მე არუნა გადავიხდო. მომშონს რო ვზივარ და სტუდენტ ბიჭებს და გოგოებს რო უყურეფ. ზოგჯერ მაიმუნობენ მარა ძირითადად ათას რაღაცაზე ლაპარაკობენ როგორც მცხობელები დონერის საცხობწი. ბერტმა თქვა ხელოვნებაზე და პოლიტიკაზე და რელიგიაზეო. აზზე არ ვარ ეგენი რაარი რელიგია ვიცირო ღმერთია. დედა მიყვეებოდა ხოლმე რეები გააკეთა სამყაროს რო ქმნიდა. იმან თქვა სუ უნდა გიყვარდეს ღმერთი და ილოცო ხოლმეო. არ მახსოვს როგორ უნდა ლოცვა მემგონი დედა მალოცებდა ხოლმე ხშირად პატარა რო ვიყავი რო კარგათ გავმხდარიყავი ავათ არ ვყოფილიყავი. არ მახსოვს ავათ როდის ვიყავი. მემგონი ეგ იმიტორო ჭკვიანი არვიყავი.</p>
<p> ბერტმა თქვა რო თუ ექსპეარმინტი გაამართლებს ყველაფერს გავიგეფ ის სტუდენტები რაზეც ლაპარაკობდენ და მეუთხარი როგორ ფიქროფ მაგათსავით ჭკვიანი ვიქნები და იმან გაიცინა და თქვა ეს ბავშვები არცისე ჭკვიანები არიან ამათ ისე გაასწრეფ გეგონება ერთადგილას იდგენ.</p>
<p> ბევრი სტუდენტი გამაცნო ზოგი უცნაურათ მიყურებდა თითქოს უნივერსიტეტში ჩემი ადგილი არარი. დამავიწყდა და კინაღამ უთხარი რო მალე მაგათსავით ჭკვიანი ვიქნები მარა ბერტმა წემაშყვეტინა და უთხრა რო ფსიქოლოგიის დეპარტამენტის ლაბორატორიას ვალაგეფ ხოლმე. მერე ამიხსნა რო საჯარობა არ შეიძლება. ეს ნიშნავს რო ეს საიდუმლოა.</p>
<p> ვერ ვხვდები რატო უნა შევინახო საიდუმლოთ. ბერტმა თქვა ეგ იმ წემთხვევისთვის თუ ექსპეარმინტი ჩაფლავდა პეროფესორ ნიმურს არუნდა რ ამაზე იქილიკონ განსაკუთრებიდ უელბერგის ფონდის ხალხმა ვინც პროქტისთვის ფული მიცაო. მეუთხარი არ მაღელვებს ხალხი ჩემზე თუ ცინებს მეთქი. ბევრი ხალხი იცინის ჩემზე ეგენი ყველანი ჩემი მეგობრები არიან და ვმხიარულობთ მეთქი. ბერტმა ხელი მხარზე დამადო და თქვა ჩარლი ნიმური შენგამო კი არ ღელავს. მასზე არუნდა რო იცინონ.</p>
<p> არამგონია ხალხმა პეროფესორ ნიმურზე იცინოს იმიტორო მეცნიერია უნვერსტეტში მარა ბერტმა თქვა მეცნიერები თავის კოლეგებს და კურს დამთავრებულებს გულზე არ ეხატებათ ხოლმეო. ბერტი კურს დამთავრებულია ლაბორატორის კარზე რო აწერია ფსიქოლოგია მაგის განყოფილებაზე სწავლობდა. არ ვიცოდი უნივერსტეტში რო განყოფილება ქონდათ. მემეგონა განყოფილება მარტო თიატრში იყო.</p>
<p> ასეა თუ ისეა იმედია მალე გავხდები ჭკვიანი იმიტორო მინდა რო მსოფლიოწი ყველაფერი ვისშავლო იმ სტუდენტი ბიჭებივით. ყველაფერი ხელოვნებაზე და პოლიტიკაზე და ღმერთზე.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>17 მარტი</strong></h3>
<p> დღესდილით რო გამეღვიძა მემეგონა ეგრევე ჭკვიანი ვიქნებოდი მარა არავარ. ყოველდილას მგონია რო ჭკვიანი ვიქნები მარა არაფერიცარ ხდება. იქნებ ექსპეარმინტი არგამოვიდა. იქნებ არ გავხდე ჭკვიანი და მაშინ უორენის თავშესაფარწი მომიშევს წასვლა საცხოვრებლათ. ვერვიტან ტესტებს და ლაბირინთებს და ელჯერნონს.</p>
<p> ადრე არვიცოდი რო თაგვზე სულელი ვიყავი. აღარმინდა მენდი ანგარიშების შერა. ყველაფერი მავიწყდება და რვეულში რო ვიშერ ხოლმე რაღაეებს ზოგჯერ ჩემ საკუთარ ნაშერს ვერ ვარჩევ და ძაან მიჭირს. მის კინიანი მეუბნება მოითმინეო მარა ცუდათ ვარ და დავიღალე. და სუ თავი მტკივა. საცხობში მინდა დაბრუნება აღარ მინდა <strike>მიხწე</strike> მიღწეული შედეგების ანგარიშების შერა.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>20 მარტი</strong></h3>
<p> საცხობში ვბრუნდები სამუშაოთ. ექიმა სტრაუსმა პეროფესორ იმურს უთხრა რო ჯობია სამსახურში დავბრუნდე მარა ჯერ კიდე არ შეილება ვინმეს რო უთხრა რისი ოპერაცი გავიკეთე. სამსახურის მერე ყოველ ღამე 2 საათით ლაბორატორიაში უნდა მივიდე ტესტები რო გავაკეთო და ამ სულელური ანგარიშების შერაც უნდა გავაგრძელო. ყოელ კვირას უნდა გადამიხადონ ისე ვითომ შეთავსებით სამუწაოს ვასრულეფ იმიტორო უელბერგის ფონდისგან ფული რო მიიღეს ეგრე შეუთანხმდენ. ისევ არ ვიცი ეს უელბერგი რა არი. მის კინიანმა ამიხსნ მარა მაინც ვერგავიგე. თუ ჭკვიანი ვერ გავხდი რატო მაშერინებენ ამ სულელურ რაღაცეფს. თუ გადამიხდიან დავშერ. მარა ძაან ძნელია შერა.</p>
<p> მიხარია სამსახურში რო ვბრუნდები იმიტორო ჩემი იქაური საქმე მენატრება და ყველა ჩემი იქაური მეგობარი და ერთათ გართობა.</p>
<p> ექიმა სტრაუსმა თქვა რო რვეული თან უნდა მქონდეს ჯიბეში რო რამე თუ გამახსენდება ჩავიშერო. და მიღწეული შედეგების ანგარიში ყოველ დღე არ უნდა ვშერო მარტო მაწინ როცა რაღაც მომაგონდება ან რაღაცა განსაკუთერებული მოხდება. მეუთხრი არაფერიც არ მემართება განსაკუთერებული და ეტყობა ეს ექსპეარმინტიც არგამოვიდა. იმან მითხრა ხელს ნუჩაიქნევ ჩარლი დიდი დრო ჭირდება ნელა ხდება და მაწინვე ვერ შეამჩნევ. ამიხნა როგორი ბევრი დრო დაჭირდა სანამ ელჯერნონი სამჯერ უფრო ჭკვიანი გახთებოდა ვიდრე ადრე იყო.</p>
<p> ამიტოა სუ რო მიგებს ელჯერნონი ლაბირინთის ეჯიბრებებში იმიტორო იმასაც გაუკეთეს ეს ოპერაცი. განსაკუთრებული თაგვია პირველი ცხოველი რომელიც ამდეხანს დარჩა ჭკვიანი ოპერაცის მერე. მერა ვიცოდი რო განსაკუთრებული თაგვი იყო. ეგ სუსხვა ამბავია. ჩვეულებრივ თგვს აბათ გაუსწრებდი ლაბირინთიდან გამოსვლაში. იქნება ელჯერნონს როდესმე მოუგო. ბიჭოს რამაგარი იქნება. ექიმა სტრაუსმა თქვა ჯერჯერობით ისე ჩანს რო ელჯერნონი მუდმივათ ჭკვიანი იქნება და ეგ კარგი ნიშანია იმიტორო ორივეს ერთ ნაირი ოპერაცი ჩაგვიტარეს.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>21 მარტი</strong></h3>
<p> დღეს საცხობში მაგრათ ვიმხიარულედ. ჯო კარპმა თქვა ე ნახეთ სად გაუკეთებიად ჩარლისთვის ოპერაცი რა გიქნეს ჩარლი ტვინი ხოარ ჩაგიდეს მაგ გოგრაში. დავაპირე რო ჩემ აჭკვიანებაზე მეთქვა მარა გამახსენდა რო პეროფესორმა ნიმურმათქვა არაო. ფრენკ რეილიმ მითხრა რაიყო ჩარლი თავით კარი გაიტანე. მაგაზე გამეცინა. ეგენი ჩემი მეგობრები არიან ყველას ძაან მოვწონვარ.</p>
<p> სამსახურში საქმეებს უნდა დავეწიო. დალაგებით არავის დაულაგებია ჩემ მაგივრათ ეგ ჩეიმ სამუშაოა მარა დამტარებლათ რასაც ადრე მე ვშვებოდი ახალი ბიჭი ყავთ ერნი. მისტერ დონერმათქვა ცოტა ხანი არ დავითხოვთ რო ასვენების საშუალება მოქცეთ და ბევრი არ იმუშაო. მეუთხარი რო კარგათ ვარ და შემილია შეკვეთებიც ვატარო და დალაგებაც გავაგძელო როგორც ადრე ვშვებოდი არა მსტერ დონერმა თქვა იმ ბიჭს დავიტოვეფთო.</p>
<p> მეუთხარი აბა მე სად უნდა წავიდე. მისტერ დონერმა მხარზეხელი მომიტყაპნა და თქვა ჩარლი რანდენი შლის ხარ. მეუთხარი ოზდათორმეტი შედეგ დაბადებისდღეზე ოზდაცამეტის გავხდები. აქ რამდენი ხანია რაც ხარ იცი. მეუთხარი არვიცი. იმან თქვა აქ ჩვიდმეტი წლიწწინ მოხვედი. წენი ცხონებული ბძა ჰერმანი ჩემი უახლოესი მეგობარი იყო. იმან მოგიყვანა აქდა მთხოვა დამესაქმებინე და მომეხედა შენთვის როგორც წემეძლო. 2 შლის მერე რო გარდაიცვალა და დედაშენმა უორენი თავწესაფარში რო მიგაბარა შენი თავი სამუწაო ადგილზე საცხოვრების გამოყოფის პირობით გამოვაწვებინე. ჩვიდმეტი შელი გავიდა მასმერე ჩარლი. საცხობის ბიზნესი კი დიდი ვერაფერი სახარბიელო რამეა მარა მითქვამს და ისევ ვიტყვი აქ სამსახური ცხოვრების ბოლომდე გექნება. ასერო ნუღელავ შენ ადგილზე არავის მოვიყვან. უორენის თავშესაფარწი დაბრუნება აღარასოდეს აღარ მოგიწევს.</p>
<p> არ ვღელავ უბრალოდ ვერ გავიგე ერმინ რატო უნდა იმუშაოს დამტარებლათ როცა მე სუ კარგა დამქონდა შეკვეთები. იმა თქვა ბიჭს ფული ჭირდება ჩარლი და შეგირდათ დავტოვეფ რო მცხობელობა შევასწავლო. შეგილია მაგის თანა შემწე იყო და შეკვეთების დატარებაში დაეხმარო თუ დაჭირდება.</p>
<p> ადრე არასოდეს არ ვყოფილვარ თანა წემშე. ერნი ძაან ჭკვიანია მარა საცხობში სხვებს დიდათ არ მოწონთ. ეგენი ყველანი ჩემი მეგობრებია და ბევრს ვხუმროფთ და ვიცინით ერთათ.</p>
<p> ზოგჯერ ვინმე იტყვის ხოლმე ნახე ფრენკმა ან ჯომ ან გიმპიმ რა ჩარლი გორდონი ჩააარა. არვიცი ეგრე რატო ამბობენ ხოლმე მარა როცა მაგას ამბობენ სუ იცინიან და მეც ვიცინი. დღესდილით გიმპიმ უფროსი მცხობელი როა და ფეხი ტკივა და კოჭლობს ჩემი სახელი ახსენა ერნის რო უყვირა იმიტორო ერნიმ დაბადებისდღის ტორტი დაკარგა. იმან თქვა ერნი რა ოხრობა გჭირს რა ჩარლი გორდონი დაგემართა. რვიცი ეგრე რატო თქვა. მეხო შეკვეთა არასოდეს არ დამიკარგავს.</p>
<p> მისტერ დონერს ვკითხე მეც შეილება თუარა რო მცხობელის წეგირდობა ვისწავლო ერნივით. მეუთხარი ვისშავლი შანს თუ მომცემთ მეთქი.</p>
<p> მისტერ დონერმა დითხანს უცნაურათ მიყურა ალბათ იმიტორო საერთოდ ამდენს არ ვლაპარაკოფ ხოლმე. ფრენკმა გაიგო რაც ვთქვი და სუ იცინოდ და იცინოდა სანამ მისტერ დონერმა არ უთხრა მოკეტე და შენს ღუმელს მიხედეო. მერე მისერ დონერმა მითხრა მაგისთვის ბევრიდროა საჭირო ჩარლი. მცხობელის სამუშაო ძაან მნიწევნელოვანი და რთულია. ეგ შენი საფიქრალი არარი.</p>
<p> ნეტა შემეძლოს მაგასაც და სხვებსაც რო უთხრა ჩენ ნამდვილ ოპერაციზე. ნეტა ოპერაიმ უკვე იმოქმედოს რო ისეთივე ჭკვიანი გავხდე როგორებიც სხვები არიან.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>24 მარტი</strong></h3>
<p> პეროფესორმა ნიმურმა და ექიმა სტრაუსმა დღეს ღამით ჩემ ოთახში მომაკითხეს რო გაეგოთ ლაბორატორიაში რატო არ დავდივარ. მეუთხარი რო აღარ მინდა ელჯერნონთან შეჯიბრება. პეროფესორმა ნიმურმა მითხრა შეგილია ცოტახანი აღარ შეეჯიბრო მარა ლაბორატორიაში მაინც უდა მოხვიდეო. საჩუქარი მომიტანა მარა სულ საჩუქარი არ იყო უფრო მათხოვა. იმან თქვა სასშავლო მანქანაა ტელევიზორივით მუწაობსო. ლაპარაკოფს და სურათებს გიჩვენეფს და ძილის წინ უნდა ჩართო ხოლმეო. მეუთხარი ეგ რა ხუმრობაა. რატო უნდა ჩავრთო ტელევიზერი ძილისშინ. მარა პეროფრსორმა ნიმურმა მითხრა რო თუ მინდა ჭკვიანი გავხდე ნდა დაუჯერო რასაც ამბოფს. მეუთხარი რა მნიშვნელობააქ მაინც არამგონია ჭკვიანი გავხდე მეთქი.</p>
<p> მერე ექიმი სტრაუსი მოვიდა და მხარზე ხელი დამადო და მითხრა ჩარლი შენ ჯერ არიცი მარა სულ უფროდაუფრო ჭკვიანი ხდები. ცოტახანი ვერ შეამჩნევ როგროც საათზე საათებსი მაჩვენებელი ისრის მოძრაობას ვერამჩნევ. შენშიც ასეხდება ცხვლილებები. ისე ნელა ხდება რო ვერ გძნოფ. მაგრამ ჩვენ შეგვილია დავაკვირდეთ განვითარებას ტესტების შენი ქცევის და საუბრის და მიღწეული შედეგების ანგარიშის შესწავლის საშვალებით. იმანთქვა ჩარლი უნდა ირწმუნო ჩვენი და წენი თავის. ჯერარ ვართ დარწმუნებულები რომ შედეგები პერმინენტული იქნება მარა მალე უეჭველათ ძალიან ჭკვინი ახალგაზრდა კაცი იქნები.</p>
<p> მეუთხარი კარგი და პეროფესორმა ნიმურმა მიჩვენა როგორ უნდა ჩამერთო ტელევიზერი რომელიც ტელევიზერი არ იყო. ვკითხე რას შვებამეთქი. ჯერ გაბრაზდა იმიტორო მინდოდა აეხსნა იმან კიდე მითხრა უბრალოთ აიღედა გააკეთე რასაც გაუბნებიან. მაგრამ ექიმა სტრაუსმა უთხრა რო უნდა აეხსნა ჩემთვის იმიტორო უკვე აუტორიტეტის კითხვის ნიწნის ქვეშ დაყენება დავიშყე. ეგ რას ნიშნავს არ ვიცი მარა პეროფესორმა ნიმურმა ტუჩი კინაღამ მოიჭამა. მერე ძაან ნელა ამისხნა რო ეს მანქანა ჩემ გონებას ძაან ბევრ რაღაცას გაუკეთებდა. ძილისწინ რაღაცეებს მასწავლიდა. ძაან ძილ მორეული რო ვიქნებოდი და ცოტა მერე რო დავიძინებდი. სურათებს კი ვეღარ დავინახავდი მარა ლაპარაკს ხო ძილშიც გავიგებდი. კიდე ღამით რაღაცეებს დამსიზმრებდა და ისეთ რაღაცეებს გამახსენებდა რაც ძაან ადრე მოხდა როცა პატარა ვიყავი.</p>
<p> მეშინია.</p>
<p> ა ხო სუ დამავიწყდა. პეროფესორ ნიმურს ვკითხე როდის შემილია მოზრდილ ჩამორჩენილთა ცენტრში მის კინიანის გაკვეთილებზე სიარული გავაგრძელო მეთქი. იმან მითხრა მის კინიანი მალე უნვერსტეტის კვლევის ცენტრში ივლის შენთვის სპეციალური გაკვეთილების ჩასატარებლათო. მიხარია. ოპერაცის მერე ბევრჯელ არ მინახია მარა კარგი ქალია.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>25 მარტი.</strong></h3>
<p> ამ უცნაურმა ტელევიზერმა მთელიღამე არ დამაძინა. როგორ უნდა დავიძნო როცა მთელიღამე გიჟურ რაღაცეებს ჩამყვირის ყურში. და კიდე რაღაც უცნაურ სურათებს მაჩვენებს. რო მღვიძავს მაშინაც ვერვხვდები რას ნიწნავს და ძილის დროს როგორ უნდა გავიგო. ბერტს ვკითხე მაგაზე და მითხრა ეგარაფერიო. იმან მითხრა შენი ტვინი ძილის წინ სშავლობს რაღაცეებს და ეგ აგეხმარება მის კინიანი რო დაიშყებს სიარულს კვლევით ცენტრში შენთვის გაკვეთლები ჩასატარებლათო. კვლევითი ცენტრი ცხოველების სავანტყოფო კიარა სამეცნიერო ლაბორატორია ყოფილა. არვიცი რა არის მეცენიერება მარტო ის ვიცი რო ამ ექსპეარმინტით მეცენიერბას ვეხმარები.</p>
<p> ამ ტელევიზერის ამბავზე არვიცი რა ვქნ. რაღაც სიგიჟეა. თუ ძილში შეილება დაჭკვიანდე ხალხი სკოლაში რატო დადის. არამგონია მაგით რამე გამოვიდეს. ადრე ძლის წინ ღამის შოუს და შუა ღამის შოუს უყურებდი ხოლმე სუ ძლის შინ მარა მაგისგან ჭკვიანი არ გავმხდარვარ. იქნებ მარტო ფილმები ხდის კაცს ჭკვიანათ. ან ვიქტორინები.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>26 მარტი</strong></h3>
<p> დღისით როგორც ვიმუწაო თუ ეს რაღაცა მთელი ღამე წარამარა მაღვიძეფს. შუა ღამით გამეღვიძა და ვეღარ ვიძნებდი იმიტორო გაიხსენე გაიხსენე გაიხსენეო იმეორებდა. და მემგონი რაღაც გამახსენდა. კარგათ არ მახსოვს მარა მის კინიანზე იყო და სკოლაზე სადაც კითხვა ვისშავლე. და იმაზე იქ როგორ მოვხვდი.</p>
<p> დიდი ხნის წინ ჯო კარპს ვკითხე კითხვა როგორ ისშავლა და მეც შემეძო თუარა რო კითხვა მესშავლა. იმან გაიცინა რაღაც სასაცილოს რო ვამბოფ ეგრე იცინის ხოლმე და თქვა მაგაზე დრო რატო უნდა დაკარგო ჩარლი ტვინი არაგაქ და ახალს ხო არ ჩაგიდებენ მაგ თავში. მაგრამ ფანი ბერდენმა გაიგო რაც ვთქვი და თავის ბიძა შვილს კითხა რომელიც ბიკმანის უნივერსიტეტის სტუდენტია და მერე ბიკმანის უნივერსიტეტის ჩამორჩენილ მოზრდილთა ცენტრზე მითხრა.</p>
<p> ცენტრის სახელი ფურცელზე დაშერა. ფრენკმა გაიცინა და თქვა იმდენსაც ნუიზამ მერე აქაოდა ძალიან გავნათლდიო და ძველ მეგობრებს თავი აღარ გაგვიყადრო. მეუთახრი ნუგეშნია ძველი მეგობრები სუ მეყვარება შერა კითხვას თუ ვისწავლი მაინც. გაიცინა და ჯო კარპიც იცინოდა მარა გიმპი შემოვიდა და ორივეს უთხრა ფუნთუშების ცხობა გააგრძელეთო. ყველანი ჩემი კარგი მეგობრები არიან.</p>
<p> სამსახურის მერე ექვსი კვარტალი ვიარე და სკოლასთან მივედი. ცოტა მეწინოდა. ისე მიხაროდა კითხვას რო ვისშავლიდი რო გზაზე გაზეთი ვიყიდე რო მერე სახში წამეღო და შამეკითხა.</p>
<p> რო მივედი დიდი გძელი დერეფანი იყო და ბევრი ხალხი. წემეწინდა ვინმესთან რამე არასშრი არ მეთქვა და სახში წასვლა დავაპირე. მარა არ ვიცი რატო მოვბრუნდი და ისევ შგნით შევედი. </p>
<p> ვიცადე სანამ თითქმის ყველა არ წავიდა ზოგიერთის გარდა დიდ საათთან რო იდგენ საცხობში რო გვაქ ისეთთან. ერთ ქალს ვკითხე თუ შემელო შერა კითხვა მესშავლა რო ყველაფერი წამეკითხა რაც გაზეთში შერია და გაზეთი ვაჩვენე. ის ქალი მის კინიანი იყო მარა მაშნ ეგ არ ვიცოდი. იმა თქვა თუ ხვალ ისევ მოხვალ და ჩაეწერებით დავიწყებ თქვენთვის წერა კითხვის სშავლებას. მარა უნდა გესმოდეთ რომ კითხვის სშავლას ბევრი დრო შეილება წლები დაჭირდეს. მეუთხარი რო არვიცოდი მაგდენი ხანი თუ ჭირდებოდა მარა მაინც მინდა სშავლათქო. უთხარი რო ხანდახან ხალხს თავს ისე ვაჩვენეფ თითქის კითხვა ვიცი მაგრამ არ ვიცი და მინდა რო ვისშავლო.</p>
<p> იმან ხელი ჩამომარვა და მითხრა მოხარული ვარ რომ გაგიცანით მისტერ გორდონ. მე თქვენი მასშავლებელი ვიქნები. მის კინიანი მქვია. აი სად მივედი და როგორ გავიცანი მის კინიანი. </p>
<p> ფიქრი და გახსენება ძნელია ბოლო დროს სუ ცუდათ მძინავს. ეს ტელევიზორი ძაან ხმაუროფს.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>27 მარტი</strong></h3>
<p> პეროფესორმა ნიმურმა თქვა რო რახან გახსენება დავიწყე და ის სიზმრები მესიზმრება ექიმი სტრაუსის თერაპის სიანსებზე უნდა დავიშყო სიარული. იმან თქვა თერაპის სიანსი ნიშნავს ცუდათ რო ხარ და რო შეხვალ მერე უკედ გამოხდები. მეუთხარი ცუდათ არ ვარ და სუ ბევრს ვლაპარაკოფ და არ მინდა სიანსებზე მარა გამიჯავრდა და მითხრა რო მაინც უნდა ვიარო.</p>
<p> თერაპის დროს ტახტზე უნდა დავშვე. ექიმი სტრაუსი გვერძე სკამზე ზის და მე ვლაპარაკოფ ყველაფერს რაც თავში მომდის. დიდიხანი არაფერს არვამბობდი იმიტორო თავში არაფერიც არ მომდიოდა. მერე საცხობზე უთხარი რაღაცეები და იქ რეებიც ხდება იმაზე. დიდი სისულელეა მაგის კაბინეტში რო დავდივარ და ტახტზე რო ვშვები რო რაღაცეები მოუყვე იმიტორო მიღწეული შედეგების ანგარიშებსი მაინც ყველაფერს ვწერ და იქაც შეულია წაიკითხოს. დღეს ანგარიში მიუტანე და უთხარი თუგინდათ წაიკითხეთ და მე იქამდე ტახტზე წაუძნებთქო. ძაან დაღლილი ვიყავი იმიტორო იმ ტელევიზერმა მთელი ღამე არდამაძინა. მარა იმან მითხრა არა ეგრე არშეილება. უნდა ილაპარაკო. ამიტო ვილაპარაკე მარა მერე შუა სიანსში მაინც ტახტზე ჩამეძინა. </p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>28 მარტი</strong></h3>
<p> თავი მტკივა. ოღონთ ეხლა ტელევიზერის ბრალი არ არი. ექიმა სტრაუსმა მასწავლა როგორ ჩაუწიო ტელევიზერს და ეხლა მძინავსხოლმე. არაფერი არ მესმის. და ისევ აზე არავარ რას ამბოფს. ზოგჯერ დილით უკან ვახვევ ხოლმე რო გავიგო ძილის შინ და ძილის დროს რა ვისშავლე მარა ზოგჯერ სიტყვებსაც ვერვარჩევ. შეილება სხვა ენაა ან რაღაცა. მემგონი ძირითადათ მაინც ამერიკულად ლაპარაკოფს. მარა ძაან ჩქარა.</p>
<p> ექიმ სტრაუს ვკითხე ძილში დაჭკვიანებას რააზრიაქ თუ მე ღვიძილში მინდა ჭკვიანი ვიყო მეთქი. იმან თქვა ეგ ერთიდაიგივეა. შენ ორი გონება გაქვს. ერთი ცნობიერი და მეორე არცნობიერი (ესე იშერება) და ერთ მანეთს არცერთი არეუბნება რას შვებიან. ამიტო ვხედავ სიზმრეფს. თანაც როგორ გიჟურ სიზმრეფს. სუ ეგეთი გიჟური სიზმრები მაქ იმის მერე რაც იმ ტელევიზერში გვიანი გვიანი შუა ღამის კინო სიანსს უყურე.</p>
<p> დამავიშყდა ექიმი სტრაუსისთვის რო მეკითხა ყველას ორი გონება აქ თუ მარტო მე ვარ ეგეთი.</p>
<p>(ექიმა სტრაუსმა რო ლექესიკონი მომცა იქ მოვნახე სიტყვა. არაცნობიერი (ზედს.) მენტალური ოპერაციები რომლებიც ცნობიერებაში ჯერ არ არიან წარმოდგენილნი. მაგ. არაცნობიერ ლტოლვათა ობიექტი) რაღაცეები კიდეა მარა მაინც ვერგავიგე რას ნიშნავს. ეტყობა ეს ლექესიკონი ჩემნაირი სულელებისთვის არ გამოდგება. </p>
<p>თავი კიდე წვეულების გამო მტკივა. ჯო კარპმა და ფრენკმა რეილიმ დამპატიჟეს სამსახურის მერე ჰალ ლორანის ბარწი დასალევათ. არ მიყვარს ვისკი მარა იმათ მითხრეს მაგრა გავერთობით. კარგი დრო გავატარე. ვითამაშეთ. ბარზე ამძვრალი ვცეკვავდი თავზე ჭაღი მეხურა და ყველა იცინოდა. </p>
<p> მერე ჯო კარპმა მითხრა გოგოებს ანახე ტუალეტს როგორ ხეხავ ხოლმე საცხობშიო და იატაკის ჯოხიც მომცა. მე უჩვენე და ყველამ გაიცინა როცა უთხარი რო მისტერ დონერმა თქვა რო საუკეთესო დამლაგებელი და დამტარებელი ვარ ვინც ყოლია იმიტორო მიყვარს ჩემი საქმე და კარგათ ვაკეთებ და არასოდეს არ ვაგვიანებ და არ ვაცდენ. ოპერაცი რო გამიკეთეს მარტო მაშინ გავაცდინე. </p>
<p> მე უთხარი რო მის კიანიანი სუ მეუბნება ჩარლი უნდა ამაყობდე შენი საქმით იმიტორო შენ საქმეს კარგათ აკეთებ.</p>
<p> ყველამ გაიცინა და ფრენკმა თქვა რო მის კინიანი კაი დაცენტრილი ვიღაცა ჩანს რახან ჩარლი ევასება და ჯომ თქვა ჰა ჩარლი ეჩალიჩები ბიჭო. მეუთხარი ეგ არ ვიცი რას ნიწნავსთქო. ბევრი სასმელი დამალევინეს და ჯომ თქვა ვა გათხლეშილი ჩარლი რა მასტია. მემგონი ეგ ნიშნავს რო მოვშონვარ. კარგათ ვერთობით ერთათ. ერთი სული მაქ როდის გავხდები ჩემი საუკეთესო მეგობრეივით ჯო კარპივით და ფრენკ რეილივით ჭკვიანი. </p>
<p> არმახსოვს წვეულება როგორ მორჩა მახსოვს რო მითხრეს გარეთ გაიხედე წვიმა ხოარ მოდისო და რო დავბრუნდი იქ აღარავინ იყო. ალბათ ჩემ მოსაძებნათ წამოვიდენ. გვიანობამდე ვეძებ და ვეძებე. მაგრამ დავიკარგე და ჩემ თავზე გავბრაზდი რო დავიკარგე იმიტორო დარშმუნებული ვარ ელჯერნონი ათასჯერ გაივლიდა იმ ქუჩებს ისე რო არ დაიკარგებოდა.</p>
<p> მერე კარგათ აღარ მახსოვს მარა მისის ფლინმა თქვა რო კეთლმა პოლიციელმა მიმიყვანა სახში.</p>
<p> იმღამეს დედაჩემი და მამაჩემი დამესიზმრენ ოღონთ დედაჩემის სახეს ვერ ვხედავდი სუ თეთრი და გადღაბნილი იყო. ვტიროდი იმიტორო დიდ მაღაზიაში ვიყავით დავიკარგე და იმათ ვერ ვპოულობდი და რიგებში წინდაუკან დავრბოდი დიდ სალაროებთან. </p>
<p> მერე კაცი მოვიდა და დიდ მერხებიან ოთახში წამიყვანა კამფეტი მომცა და მითხრა რა გატირებს შენ ხო დიდი ბიჭ ხარ მამა და დედა მოვლენ და გიპოვიანო.</p>
<p> მოკლეთ ესეთი სიზმარი იყო. თავი მტკივა. თავზე კოპი მაქ და გარშემო შავათ და ლურჯათ მაქ სულ დაჟეჟილი. ჯო კარპმა თქვა ალბათ სადმე გცემეს ან პოლიციელმა ჩაგაფარა. პოლიციელები მემგონი ეგეთ რამეებს არ შვებიან ხოლმე. ასეათუისე ვისკის აღარ დავლევ. </p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>29 მარტი</strong></h3>
<p> ელჯერნონს მოვუგე. არც ვიცოდი რო მოუგე სანამ ბერტ სელდენმა არმითხრა. მერე მეორეჯერზე წავაგე იმიტორო სიხარულისგან ავნერვიულდი. მაგრამ მაგის მერე კიდე რვა ჯერ მოუგე. ელჯერნონის ნაირ ჭკვიან თაგვს თუ უგეფ ესეიგი ჭკვიანი ვხდები. მაგრამ რაღაც არ ვგრძნობ თავს ჭკვიანათ. </p>
<p> კიდე მინდოდა შეჯიბრი მარ ბერმა მითხრა რო დღეს გეყოფაო. ელჯერნონი დამაჭერინა ცოტახანი. ელჯერნონი კარგი თაგვია. ბამბასავით ფაფუკი. თვალებს ახამხაებს და რო ახელს შავათ უჩანს. თვალის კიდეები კი ვარდისფერი აქვს.</p>
<p> ბერტს ვკითხე თუ შეილებოდა რო მეჭმია იმიტორო მცხვენოდა რო მოუგე და მინდოდა კეთილათ მოვქცეოდი და დავმეგობრებოდი. ბერტმა თქვა არა ელჯერნონი განსაკუთრებული თაგვია ზუსტათ ისეთი ოპერაცი გაუკეთეს როგორც შენ. პირველი იყო ცხოველებს შორის ვინც ამდენი ხანს დარჩა ჭკვიანი. იმან თქვა ელჯერნონი ისეთი ჭკვიანია რომ ტიხრები ლაბირინთში ყოველ ჯერზე იცვლება და სუ რაღაც ახალი უნდა ისშავლოს ხოლმე იმისთვის რომ საჭმელი მიიღოსო. ამან დამანაღვლიანა. სწავლა რო არ შეძლებოდა ხო ვერაფერსაც ვერ შეჭამდა და მწიერი დარჩებოა. </p>
<p> მე მგონი არ არი კარგი როცა ტესტის გაკეთებას გაიძლებენ რო ჭამო. ბერტს როგორ მოეშონებოდა ერთი მაგას რო უწევდეს ყოველ ჯერზე ტესტის ჩაბარება როცა წია. მემგონი ელჯერნონს დაუმეგობრდები.</p>
<p> ამაზე გამახსენდა. ექიმი სტრაუსი ამბობს რო ყველა სიზმარი და ყველაფერი რასაც ვფიქრობ უნდა ჩავიწერო რომ როცა მის კაბინეტში მივალ მოუყვე. მეუთხარი ჯერ არ ვიცი როგორ უნდა ვიფიქრო მეთქი მაგრამ იმან მითხრა სხვა რაღაცეებს ვგულისხმოფო. დედაშენის და მამაშენის ან მის კინიანთან სწავლის დაწყების შესახებ რაც დაწერე და ყველაფერი რაც ოპერციმდე ხდებოდა და ახლა გაგონდება ფიქრია და ეგ ფიქრები შენს ანგარიშებში გიწერია. </p>
<p> არ ვიცოდი რო ვფიქრობ და ვიხსენებდი. იქნებ ეგ იმას ნიწნავს რო რაღაცა მემართება. თავს სხვანაირად არ ვგრძNობ მაგრამ ისეთი აღელვებული ვარ ღამე არ მძინავს.</p>
<p> ექიმა სტრაუსმა ვარდისფერი აბები მომცა კარგათ რო დავიძინო. მითხრა რო ბევრი უნდა ვიძინო იმიტორო ყველაზე მეტი ცვლილება ჩემს ტვინში მაგ დროს ხდება. ალბათ ეგრე იმიტორო ძა ჰერმანი უმუშევრათ რო დარჩა სუ ეძინა ჩვენთან შემოსასვლელში ძველ ტახტზე. მსუქანი იყო და სამსახურს ვერ შეულობდა იმიტორო სახლებს ღებავდა და რო გასუქდა კიბეზე ასვლა ჩამოსვლა უჭირდა.</p>
<p> ერთხელ დედაჩემს რო უთხარი ძია ჰერმანივით მინდა სახლებზე ვხატოთქო ჩემა დამ ნორმამ თქვა ოჯახში ხელოვანი გვეზრდება ჩარლის სახით. მამაჩემა სახეში გაარტყა და უთხრა ნუ ექცევი შენს ძმას ეგრე საზიზღრათ. არ ვიცი რა არის ხლეოვანი მაგრამ რახან მამამ ნორმას მაგ სიტყვის თქმის გამო გაარტყა ალბათ კარგი რაღაცა არ არი. </p>
<p> სულ განვიცდიდი ნორმას ჩემი წყენინებისთვის რო ცემდენ. ჭკვიანი რო გავხდები უნდა ვნახო.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>30 მარტი</strong></h3>
<p> დღეს საღამოს მის კინიანი მოვიდა ლაბორატორის გვერძე რო სასწავლო ოთახია იქ. გახარებული ჩანდა რო მნახა მაგრამ ნერვიულობდა. უფრო ახალგაზრდა ჩანს ვიდრე მახსოვდა. მე უთხარი რო ძაან ვცდილობ ჭკვიანი გავხდე. იმან მითხრა ჩარლი შენში ეჭვიც არ მეპარება როგორ იბრძოდი წერაკითხვა ყველაზე უკეთ რომ გესწავლა. მჯერა რომ გამოგივა. ყველაზე უარეს წემთხვევაში ცოტახანი მაინც. იცოდე სხვა ჩამორჩენილი ადამიანებისთვის ძალიან მნიშვნელოვან რაღაცას აკეთეფ. </p>
<p> ძაან ძნელი წიგნის კითხვა დავიშყეთ. ისეთი ძნელი წიგნი ჯერარ წამიკითხავს. რობიზონ კრუზო ჰქვია. კაცი უკაცრიელ კუნძლზე მოხვდება ძაან ჭვიანი და ბევრ რაღაცეებს იგონებს რო სახლი და საჭმელი ქონდეს და კიდე კარგათ ცურავს. ოღნთ მეცოდება იმიტორო სუ მარტოა და მეგობრები არყავს. მაგრამ მემგონი კიდე ვიღაც არი კუნძლზე იმიტორო წიგნშ რობიზონის სურათია ხელში თავისი უცნაური ქოლგა უჭირავს და ნაფეხურებს უყურეფს. იმედი მაქვს მეგობრებს იპოვის და ესე მარტო აღარ იქნება.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>31 მარტი</strong></h3>
<p> მის კინიანი უკეთ შერას მასწავლის. მეუბნება წეხედე სიტყვას და მერე თვალები დახუჭე და იმეორე სანამ არ დაიმახსოვრებ. შეურაწყოფა ასე იწერება <em>შ ე უ რ ა ც ხ ყ ო ფ ა</em>. სავანტყოფო კიდევ ასე <em>ს ა ა ვ ა დ მ ყ ო ფ ო</em>. სანამ დაჭკვიანებას დავიწყებდი არასწორეთ ვშერდი. ცოტა ავირიე მაგრამ მის კინიანი ამბობს ნუ ღელავ მართლშერა შინაარს არ ცვლისო.</p>
<p></p>
<table style="width: 100%;" align="center">
<tbody><tr><td><div style="font-size: 15px; text-align: left;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/koncerti" title="მიღწეული შედეგების ანგარიში N7 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">◄ წინა ნაწილი</span></a></div>
</td>
<td><div style="font-size: 15px; text-align: right;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/punktuacia" title="მიღწეული შედეგების ანგარიში N9 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">გაგრძელება ►</span></a></div>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
</div> ესტატე და არამგელი (მესამე ნაწილი)tag:www.qwelly.com,2016-08-18:6506411:Topic:11834882016-08-18T08:54:13.918Zთათიაhttps://www.qwelly.com/profile/tatiailura
<p align="center"><img src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064195876?profile=original-da-aramgeli.jpg" title="ესტატე და არამგელი (მეორე ნაწილი)" width="720"></img></p>
<p>◄ <a href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/aramgeli" rel="follow" title="ესტატე და არამგელი"><span style="color: blue;"><strong><em>ნაწილი მეორე</em></strong></span></a></p>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> სოფელი დაითრგუნა... დაიმშა და შიმშილმა ენით აუწერელი ბრძოლები შვა. მოგეხსენებათ ესტატეს ყიჟინმა და…</p>
</div>
<p align="center"><img title="ესტატე და არამგელი (მეორე ნაწილი)" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064195876?profile=original-da-aramgeli.jpg" width="720"/></p>
<p>◄ <a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/aramgeli" title="ესტატე და არამგელი"><span style="color: blue;"><strong><em>ნაწილი მეორე</em></strong></span></a></p>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> სოფელი დაითრგუნა... დაიმშა და შიმშილმა ენით აუწერელი ბრძოლები შვა. მოგეხსენებათ ესტატეს ყიჟინმა და ბრძოლამ მგელი შეადრკო. შესაბამისად ფარა ბოლომდე არ ამოწყდა. რამდენიმე ცხვარი რამდენიმე ოჯახს გადაურჩა. ეს სრული საფუძველი იყო იმათთვის, ვისაც საქონელი დაეხოცა შურით აღვსილიყვნენ და მტრად გადაქცეოდნენ მათ, ვისაც თუნდაც ერთი სული ბატკანი გადაურჩა. და თუ რატომ, ამას საგონებელში ჩავარდნაც ვერ მიგახვედრებთ ჩემო კეთილნო, სათნოონო და ქველნო. უბრალოდ ასეთი ხანა იდგა. და სწორეს ამ "ხანმა უნდობარმა, გზა რომ შეეღება, უხვად მოიტანა სისხლი და ცხედრები". ეს ამბავი კი დაახლოებით ას სამოცი წლის წინ ხდებოდა. ავბედითი ხანის ახსაწერად ოროლა წინადადებასღა დავწერ და ესტატეს დავუბრუნდები.</p>
<p> ასე მაგალითად განადგურებულია, განდევნილია სამშობლოს ერთგული და უფლისმოშიში სამეფო კარი, როგორც ქართლ-კახეთიდან, ასევე იმერეთიდან. გაუქმებულია ქართული ეკლესიის ავტოკეფალია და მმართველობა. ქვეყანაში რუსიფიკაციაა, არმენიზაციაა, ლეკიანობაა, სახადებია, შიდაეროვნული დაპირისპირებებია...თბილისელები, ქართველები და არისტოკრატები დედაქალაქში და სამშობლოში სამსახურს და სარჩოსაც კი ვერ (არ!) სთავაზობენ დედამიწაზე ყველაზე დიდ პოეტს, ყოველშემთხვევაში დედამიწაზე ყველაზე მაგარი ლექსის ავტორს - ნიკოლოზ ბარათაშვილს. ჩემი თუ არა პატარა ესტატესა და დიდი ტატოს ხათრით უმორჩილესად გთხოვთ ეს მოთხრობა თუ წიგნი გვერდზე გადადოთ და ხმამაღლა წაიკითხეთ ერთი, ხუთი, ათი, ოცი წლის წინ უკანასკნელად წანაკითხი მერანი. დედამიწაზე ყველა დროის ყველაზე პოეტური ქმნილება.</p>
</div>
<p align="center"><strong>მერანი</strong></p>
<p><em>მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი,<br/> უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი!<br/> გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,<br/> და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი</em></p>
<p align="center"><em>გაკვეთე ქარი, გააპე წყალი, გარდაიარე კლდენი და ღრენი,<br/> გასწი, გაკურცხლე და შემიმოკლე მოუთმენელსა სავალნი დღენი!<br/> ნუ შეეფარვი, ჩემო მფრინავო, ნუცა სიცხესა, ნუცა ავდარსა,<br/> ნუ შემიბრალებ დაქანცულობით თავგანწირულსა შენსა მხედარსა!</em></p>
<p><em>რაა, მოვშორდე ჩემსა მამულსა, მოვაკლდე სწორთა და მეგობარსა,<br/> ნუღა ვიხილავ ჩემთა მშობელთა და ჩემსა სატრფოს, ტკბილმოუბარსა;<br/> საც დამიღამდეს, იქ გამითენდეს, იქ იყოს ჩემი მიწა სამშობლო,<br/> მხოლოდ ვარსკვლავთა, თანამავალთა, ვამცნო გულისა მე საიდუმლო!</em></p>
<p align="center"><em>კვნესა გულისა, ტრფობის ნაშთი, მივცე ზღვის ღელვას,<br/> და შენს მშვენიერს, აღტაცებულს, გიჟურსა ლტოლვას!<br/> გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,<br/> და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!</em></p>
<p><em>ნუ დავიმარხო ჩემსა მამულში, ჩემთა წინაპართ საფლავებს შორის,<br/> ნუ დამიტიროს სატრფომ გულისა, ნუღა დამეცეს ცრემლი მწუხარის;<br/> შავი ყორანი გამითხრის საფლავს მდელოთა შორის ტიალის მინდვრის,<br/> და ქარისშხალი ძვალთა შთენილთა ზარით, ღრიალით, მიწას მამაყრის!</em></p>
<p align="center"><em>სატრფოს ცრემლის წილ მკვდარსა ოხერსა დამეცემიან ციურნი ცვარნი,<br/> ჩემთა ნათესავთ გლოვისა ნაცვლად მივალალებენ სვავნი მყივარნი!<br/> გასწი, გაფრინდი, ჩემო მერანო, გარდამატარე ბედის სამძღვარი,<br/> თუ აქამომდე არ ემონა მას, არც აწ ემონოს შენი მხედარი!</em></p>
<p><em>დაე მოვკვდე მე უპატრონოდ მისგან, ოხერი!<br/> ვერ შემაშინოს მისმა ბასრმა მოსისხლე მტერი!<br/> გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,<br/> და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!</em></p>
<p align="center"><em>ცუდად ხომ მაინც არ ჩაივლის ეს განწირულის სულის კვეთება,<br/> და გზა უვალი, შენგან თელილი, მერანო ჩემო, მაინც დარჩება;<br/> და ჩემს შემდგომად მოძმესა ჩემსა სიძნელე გზისა გაუადვილდეს,<br/> და შეუპოვრად მას ჰუნე თვისი შავის ბედის წინ გამოუქროლდეს!</em></p>
<p><em>მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი,<br/> უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი!<br/> გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,<br/> და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!</em></p>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p> 24 წლის ბიჭმა, თუ ბავშვმა, თუ ვაჟკაცმა, თუ გენიოსმა დაწერა ეს....</p>
<p> ქართველმა, თავად თავადმა, მეფის შთამომავალმა გვარად ბარათაშვილმა, ყველა დროისა და თაობების საუკეთესო გმირთაგანმა..</p>
<p> ათიოდე წლისაა ამ დროს ჩვენი მართალია პატარა, მაგრამ ნამდვილი გმირი ესტატე. მას და მის ოჯახს არამცთუ რაიმე აღმატებული წარმომავლობა, გვარიც კი არ აქვთ მინიჭებული. მათაც, მათ თანასოფლელებსაც და უმრავლეს გლეხობას საქართველოში, მე-18 საუკუნის დასაწყისში არც ქაღალდისა და არც ეტრატის დოკუმენტი ჰქონიათ. სამწუხაროდ დოკუმენტიც რომ ჰქონოდათ მისი წამკითხველი ასიდან ერთ თუ იქნებოდა, ზოგადად ერში. ამასთანავე ნებისმიერ დოკუმენტზე სანდო იმხანად კაცის, ანუ კაცური კაცის, ანუ კაცურკაცობის კაცის სიტყვა იყო. თურმე იმხანად თბილისში სულ სამოცი-სამოცდაათი ათასი კაცი ცხოვრობდა, გორში-ხუთი. მაგალითისათვის სოფელ თამარაშენში, კარალეთსა ან ატენში ალბათ ასი-ასოცი კომლი და მათგან სამი-ოთხი ე.წ. მჭედლიაანი ან ხუთი-ექვსი ანდრიაანი. მათგან კი ასევე ალბათ თითო ნიკალა და თითო ზაქარია. ესეც შენი პერსონა, სახელით, გვარით, მამის (ან პაპის) სახელით, საცხოვრებელი ადგილით, პროფესიითა და სავარაუდო ასაკითაც კი. ასე მაგალითად, ელიზბარაანთ გოგლა ერედვიდან. აქ რაღა საჭიროა პასპორტი. ჩემს ბავშვობაში მეტსახელად სოფელ ერედვს ქვეყნის მერვედს ეძახდნენ, ერედვი-ქვეყნის მერვედიო. ამავე დროში კი პასპორტს კუტუებთან აიგივებდა სრულიად ქართველი ერი. </p>
<p> ყველაფერი თავდება და ჩერდება, ჩერდება ხანდახან დროც კი. არ თავდება მხოლოდ ცხოვრება. გაგრძელდა იგი ესტატეს სოფლადაც. მის ოჯახს ოდენ ერთი თხა გადაურჩა. იმ ამბის მერე მგელი გაქრა, მაგრამ თითქოს ადამიანთა გულებში ჩასახლდა. ცამდე მართალსა და საქვეყნოდ უდანაშაულო ესტატეს ემდუროდნენ, ეჯიჯღინებოდნენ. თუმცა ყველა არა, ზოგი ეფერებოდა და დამარტოხელებისას ეფერებოდნენ კიდეც, თუმცა მხოლოდ ისინი ვისაც ცხვარი გადაურჩათ, ან კი არც რომ ჰყოლიათ. განერიდებოდა რა მკიცხველებს ჩრდილოეთის დასალიერში მყოფ მოძღვარს ჩურჩულით ეძახოდა - მამაო, მამაო, მამაო. ნურცერთი ნუ მოიკითავთ იმ სასწაულს, რომ პასუხად ამ დროს რამე მოსვლოდა, ზეციდან ხმები ან ცის მანანა, თოვლისფერ მტრედთა ლაღი ამალა. იცოდა სადღაც გული იწვოდა, თითქოსდა არაფერი, ღმერთიც კი, ისე ძალიან არ სწამდა როგორც ის ღრმა რწმენა, რომ მამაო მასზე ფიქრობდა, ლოცულობდა, ნატრობდა. და სწორედაც რომ არ იყო მარტო. თხა, მარჩენალი, სახელად სწორედაც "მარტო". ასევე დედა, ერთგული თბილი, მრავალშვილიანი. ასევე ოთხი და-ძმა, სულმიდამ ერთადმყოფნი. მამაც, ხელფეხდაკოჟრილი.</p>
<p> ჯერ კიდევ ძუძუს ციკანი იყო მას რომ აჩუქეს და შენიაო უთხრეს, "მარტო?"-ო, უკუთხავს პატარა ესტატეს და ასე დაერქვა თხას "მარტო".</p>
<p> არც კი იფიქროთ რომ ეს სახელი მარტის თვეს უკავშირდებოდეს, მოგეხსენებათ კიდეც მაშინ მირკანი ერქვა.</p>
<p> თხას კი ასე ერქვა, მაგრამ ნამდვილად არ იყო მარტო ბიჭუნასი. მეტადრე, ახლა ამ სოფლელთა მარჩენალიც კი გახდა, ვის ცხვრებსაც ვერ "მიუარა" ესტატემ მწყემსობა-მგლობისას. იმ დღიდან ოთხ ოჯახს მიაწოდა თბილი რძე პატარა ჯამით ურძეოდ რომ დარჩითო, თავისი ოჯახის უჩუმრად. ისინიც იღებდნენ, საოცარია და თვლიდნენ რომ ეკუთვნოდათ. საოცარია და ესტატეც თვლიდა რომ ეკუთვნოდათ, უხაროდა როცა ართმევდნენ. მათ გაფართოებულ თვალებსაც ვერ ამჩნევდა, მადლობასაც არ ელოდებოდა.. და მაინც ეტატეს რა ელოდებოდა....</p>
<p align="right"><em><strong>ნუგზარ ვანიშვილი</strong></em></p>
</div>
<p align="right"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/aramgelis" title="ესტატე და არამგელი"><span style="color: blue;"><strong><em>მეოთხე ნაწილი</em></strong></span></a> ►</p> კონცერტივით ოპერაციაtag:www.qwelly.com,2015-08-12:6506411:Topic:10191202015-08-12T13:55:08.582ZBrOliKahttps://www.qwelly.com/profile/BrolikaQiqava
<h1 align="center" style="font-size: 25px; color: black;"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი…</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p></p>
</div>
<h1 style="font-size: 25px; color: black;" align="center"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p><a href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/eljernoni" title="ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი">← დასაწყისი</a></p>
<p align="center"><img title="კონცერტივით ოპერაცია" alt="კონცერტი, ოპერაცია, operation, concert, surgary, Algernon, Daniel_Keyes, IQ, flowers, " src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064174526?profile=original"/></p>
<h2 style="font-size: 22px; color: black;" align="center"><strong>მიღწეული შედეგების ანგარიში N7</strong></h2>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>11 მარტი</strong></h3>
<p> ოპერაცი მტკივნეული არ იყო. ექიმა სტრაუსმა გამიკეთა სანამ მეძინა. არ ვიცი როგორ იმიტორო არ მიყურებია მაგრამ 3 დღე თვალებზედა და თავზე სახვევები მქონდა წემოხვეული და აქამდე მიღწეული შედეგების ანგარიშს ვერ ვწერდი. გამხდარი ექთანი მიყურებდა როგორ ვწერდი და მითხრა მიღწეულს არაშორად შერო და მაჩვენა როგორ უნდა დამეწერა შედეგების ანგარიშიც და მარყიც. უნდა დავიმახსოვრო. ძალიან ცუდათ მახსოვს ხოლმე სწორათ როგორ უნდა დავშერო. ჰოდა ეხლა სახვევები მომხსნეს თვალებიდან და მიღწეული შედეგების ანგარიშის დაწერა წემილია. მარა თავზე კიდე მაქვს სახვევები.</p>
<p> რო შემოვიდენ და მითხრეს ოპერაცის დროაო წემეშინდა. საშოლიდან ამაყენეს და მეორე საშოლზე დამაშვინეს და ბორბლები რო ქონდა და ოთახიდან გამაგორეს დერეფანში. მერე ოთახისკენ. ქირურგიული განყოფილება ეშერა. ძაან გამიკვირდა დიდი მშვანე კედლებიანი ოთახი იყოდა ბევრი ექიმი იჯდა იქ მაღლა და ოპერაცის უყურებდნენ. მერავიცოდი ოპერაცი კონცერტისავით რო იყო.</p>
<p> მაგიდასთან სუ თეთრებწი ჩაცმული კაცი მოვიდა სახეზეც რაღაცა ეკეთა კინოებში როა ისე და რეზინის ხელთათმანები და მითხრა ნუგეშინია ჩარლი ექიმი სტრაუსი ვარ. მე ვუთხარი გაუმარჯოს ექიმო მეშინია. იმან თქვა საშიში არაფერი არარი ჩარლი დაიძინებ და ეგარი. მე ვუთხარი მეც მაგის მეშინია. იმან თავზეხელი მომითათუნა და მერე ორი კაცი იმათაც თეთრი ნიღაბი ეკეთად მოვიდენ და ხელფეხი ისე დამიბეს რო ვერ ვმოძრაობდი და მუცელში თითქოს მომიჭირეს და მეგონა ჩავიკუკავთქო და ყველაფერს კუკუებით მოვსვრითქო მარა არ ჩამიკუკავს მარტო დავსველდი ცოტა. და უნდა მეტირა მაგრამ სახეზე რეზინის რაღაცა დამადეს ჩასასუნთქათ. უცნაური სუნი ქონდა. სუ ექიმი სტრაუსის ხმა მესმოდა ყველას ეუბნებოდა ოპერაცის დროს რას შვებოდა. მარა მე ვერაფერი ვერ გავიგე და ვიფიქრე იქნებ ოპერაცის მერე ჭკვიანი გავხდე და ყველაფერი გავიგო რასაც ამბოფს. ღრმათ ვსუნთქავდი და მერე ჩამეძინა ალბად ძაან დაღლილი ვიყავი და იმიტო.</p>
<p> რო გამეღვიძა ისევ ჩემ საწოლში ვიყავი და ძაან ბნელოდა. ვერაფერს ვხედავდი მარა ლაპარაკი მესმოდა. ექთანი და ბერტი იყვნენ და მე ვთქვი რა ხდება შუქს რატო არ ანთებთ. როდის დაიწყება ოპერაცი. იმათ გაიცინეს და ბერტმა თქვა ჩარლი ოპერაცი მორჩა და სიბნელე იმიტოა რო თვალები შეხვეული გაქ.</p>
<p> რა უცნაურია. რო მეძინა მაშინ გააკეთეს ოპერაცი.</p>
<p> ბერტი ყოველ დღე მოდის სანახავათ სიცხე და წნევა და ეგეთი რამეები რო გაიზომოს და ჩაიწეროს. იმან თქვა ეგ სამეცენიერო მეთოდია. ჩანაშერები უნდა აწარმონ რო გამეორება რო დაჭირდეთ ისევისე გაიმეორონ. ჩემზე კიარა სხვა ჩემნაირ ხალხზე ვინც ჭკვიანი არარი.</p>
<p> ამიტო უნდა ვაკეთო <strike>მიხშეული</strike> მიღწეული შედეგების ანგარიშები. ბერტმა თქვა ეს ექსპეარმინტის ნაწილია და <strike>მიხ</strike> მიღწეული შედეგების ანგარიშების ფოტოასლებს გადაიღებენ რო შეისწავლონ და იცოდენ ჩემ თავწი რა ხდება. ვერ ვხვდები როგორ უნდა მიხვდენ ჩემ თავწი რა ხდება მაგ ანგარიწებით. მე თითონ სუ ვკითხულოფ და ვკითხულოფ ხოლმე თავიდან რო ვნახო რა დავშერე და ვერ ვხვდები ჩემ თავწი რა ხდება და აბა იმათ როგორ უნდა გაიგონ.</p>
<p> მაგრამ ეს მეცენიერებაა და უნა შევეცადო რო სხვებივით ჭკვიანი გავხდე. ჭკვიანი რო გავხდები დამელაპარაკებიან ხოლმე და იმათთან დავჯდები და მოუსმენ როგორც ჯო კარპი და ფრენკი და გიმპი როცა ლაპარაკობენ და კამათობენ მნიშვნელოვან საკითხებზე. რო მუშაობენ ლაპარაკს იწყებენ ხოლნე სხვადასხვა რაღაცეებზე ღმერთზე ან პრეზდენტი ფულს რეებზე ხარჯავს ან კიდე რესუპუბლიკელებზე და დემოკრატეებზე და მერე ყველა აყაყანდება ხოლმე გეგონება ცხუბს იწყებენ და მაშინ მისტერ დონერი მოდის და ეუნება რო ცხოვრება გააგრძელონ თორე პეროფკავშირი კი არა ყველას კინშისკვრით გაყრის.</p>
<p> მეც მინდა ასეთ რაღაცეებზე ლაპარაკი.</p>
<p></p>
<p> ჭკვიანი თუ ხარ შეგილია ბევრი მეგობარი გყავდეს რო დაელაპარაკო და სუ მარტო არ იყო ხოლმე.</p>
<p> პერფესორი ნიმური ამბობს კარგია ანგარიწებში ყველაფერს რო წერ რაც ხდება მარა უფრო მეტი უნდა დავშერო რას ვგრძნობ და ვფიქრობ და რეები მაგონდება. მე უთხარი არვიცი როგორ უნდა ვიფიქრო და გავიხსენო და იმან მითხრა აიღე და ცადე.</p>
<p> თვალებზე რო სახვევები მქონდა სუ ვცდილობდი რო მეფიქრა და გამეხსენებინა მარა არაფერიც არგამოვიდა. არვიცი რაზე უნდა ვიფიქრო და გავიხსენო. შეილება ვკითხავ მეტყვის როგორ უნდა ვიფიქრო ხოლმე ეხლა როცა წეაით ჭკვიანი უნდა გავხდე. რაზე ფიქრობენ ან რეებს იხსენებენ ხოლმე ჭკვიანი ადამიანები. ალბათ ჭკვიანურ რაღაცეებს. ნეტა უკვე ვიცოდე ეგეთები.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>12 მარტი</strong></h3>
<p> ყოველი ანგარიშის დასაწყისწი არ უნდა დავშერო ხოლმე მიღწეული შედეგების ანგარიში მარტო მაწინ როცა ახალ ნაწილს ვიწყებ როცა პეროფესორ ნიმურს ძველი მიაქ. ზევიდან მარტო თარიღი უნდა დავშერო ხოლმე. ეს დროს დაზოგავს. კარგი იდეაა. წემილია ლოგინწი ვიჯდე და ფანჯრიდან ბალახს და ხეებს უყურო. გამხდარ ექთანს ჰილდა ქვია და ძალიან კარგათ მექცევა. საჭმელი მოაქ ხოლმე და ლოგინს მისშორებს და მეუბნება ძაან მამაცურად მოიქეცი შენ თავში რაღაცეების გაკეთების ნება რო მიეციო. მე ჩემ ტვინში ქექვის ნებას არაფრისდიდებით არ მივცემდიო. მეუთხარი ოპერაცი იმიტო გამიკეთეს ჭკვიანი უნდა გამხადონ მეთქი. იმან ტქვა იქნებ არააქვთ უფლება რო ჭკვიანი გაგხადონ ღმერთს რო დომებოდა რო ჭკვიანი ყოფილიყავი ჭკვიანი გაჩდებოდი. როგორც ადამის და ევას ამბავშია ვაშლი რო ჭამეს და რო დაეცნენ. იქნებ პეროფესორი ნიმური და ექიმი სტრაუსი ისეთ რაღაცეებში ერევიან ჩარევა რო არშეილებაო.</p>
<p> ძაან გამხდარია და რო ლაპარაკობს სახე სუ უშითლდება. იმან თქვა ჯობია ღმერთს წევედრო რო მიუტეოს იმათ რაც მე გამიკეთეს. მე ვაშლები არ მიჭამია და ცუდი არაფერი ჩამოდენია. ეხლა მეშინია. იქნებ მართლია და არუნა გამეკეთებინა ოპერაცი და ღმერთს ეგრე არ უნდა. არ მინდა ღმერთი გავაჯავრო.</p>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>13 მარტი</strong></h3>
<p> დღეს სხვა ექთანი მოიყვანეს. ეს ლამაზია. ლუსი ქვია და მიჩვენა როგორ უნდა დავშერო მაგის სახელი ანგარიწში ყვითელი თმა აქ და ცისფერი თვალები. მე ვკითხე ჰილდა სადარი მეთქი და იმან მითხრა ჰილდა სავადმყოფოს ამ ნაშილწი აღარ მუწაობსო. მარტო სამწობიარო პალატაში ბავშვებთან სადაც არააქ მნიშვნელობა ბევრს ილაპარაკეფს თუ ცოტასო.</p>
<p> მერე ვკითხე სამშობიარო რაარი მეთქი იმან მითხრა ბავშვები სადაც ჩნდებიანო მარა რო ვკითხე რგგორ ჩდებიან მეთქი ჰილდასავით გაშითლდა და მითხრა წავედი ვიღაცას სიცხე უნდა გავუზომოო.</p>
<p> მის კინიანი მოვიდა დღეს ჩემს სანახავათ და მითხრა ჩარლი არა ჩვეულებრივათ გამოიყურები. მე უთხარი თავს გარგათ ვგრძნობ მარა ჭკვიანათ ჯერარა. მემეგონა ოპერავია რო მორჩებოდა და თვალებიდან სახვევებს რო მომხსნიდენ ჭკვიანი ვიქნებოდი და ბევრი რაღაცა მეცოდინებოდა და მნიშვნელოვანი რაღაცეების კითხვა და მაგაზე ლაბარაკი შემეძლებოდა სხვებისათვის.</p>
<p> იმან თქვა ეგრე არგამოვა ჩარლი. ეგ ნელნელა ხდება და ბევრი უნდა იმუწაო რო ჭკვიანი გახდე.</p>
<p> მერავიცოდი რო ეგრე იყო. თუ მაინც ბევრი უნდა ვიმუშაო ოპერაცის გაკეთება რათ მინდოდა. იმან მითხრა კარჰად არ ვიცი მარა ოპერაცი მგონი იმისთვის გაგიკეთეს რო ბევრს რო იმუშავებ რო ჭკვიანი გახდე ყველაფერი კარგად დაგამახსოვრდება და ისე აღარ იქნება ადრე რო გჭირდა ხოლმე დამახსოვრება.</p>
<p> მე ვუთხარი ეგ რაღაც ცუდათ მხდის იმიტორო მემეგონა ეგრევე ჭკვიანი გავხდებოდი და საცხობში მივიდოდი და ბიჭებს ვაჩვენებდი როგორი ჭკვიანი ვარ და ვილაპარაკებდი იმათან რაღაცეებზე და იქნებ სულაც მცხობელის თანაწემშე გავმხდარიყავი. მერე მამა და დედას მოვძებნიდი. ძაან გაუკვირდებოდათ და გაუხარდებოდათ ჭკვიანი რო გავხდი იმიტორო დედაჩემს სუ უნდოდა რო ჭკვიანი ვყოფილიყავი. და ტუ ნახავენ რო ჭკვიანი ვარ ალბათ აღარ გამგზავნიან სხვაგან. მეუთხარი მის კინიანს რო ძაან ვეცდები რო ჭკვიანი გავხდე რაც ძალიდაღონემაქ. იმან ხელზე ხელი მომითათუნა და მითხრა ეჭვიც არ მეპარება. მე შენი მჯერა ჩარლი.</p>
<p></p>
<table style="width: 100%;" align="center">
<tbody><tr><td><div style="font-size: 15px; text-align: left;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/kurdglisfexa" title="ანგარიწი N6 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">◄ წინა ნაწილი</span></a></div>
</td>
<td><div style="font-size: 15px; text-align: right;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/swavla" title="ჭკვიანი სტუდენტები და სწავლა ძილში | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">გაგრძელება ►</span></a></div>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p></p>
<p></p>
</div> კურდღლისფეხა და ერთპენიანიtag:www.qwelly.com,2015-08-11:6506411:Topic:10185942015-08-11T10:21:32.306Zლიკაhttps://www.qwelly.com/profile/220wbsiem8bg7
<h1 align="center" style="font-size: 25px; color: black;"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი…</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p></p>
</div>
<h1 style="font-size: 25px; color: black;" align="center"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p><a href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/eljernoni" title="ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი">← დასაწყისი</a></p>
<p align="center"><img title="კურდღლისფეხა და ერთპენიანი" alt="Algernon, Daniel_Keyes, IQ, flowers, flowers for Algernon, literature, qwelly, rabbit foot, one penny, ელჯერნონი, კურდღლისფეხა, ერთპენიანი, განვითარება, განუვითარებელი, დანიელ კიზი, ლიტერატურა, ქველი, ყვავილები ელჯერნონისთვის, ცნობილი ავტორი, სამოზდარვიანი აიქუ, ექსპერიმენტი, ნებართვა" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064174628?profile=original"/></p>
<h2 style="font-size: 22px; color: black;" align="center"><strong>მიხწეული შედეგების ანგარიწი N6</strong></h2>
<p> მეწინია. ბევრი ადამიანები უნივერსიტეტში რო მუშაობენ და სამედიცინო ფუკულტეტის ბევრი სტუდენტი მოიდა და შარმატება მისურვა. გამომცდელმა ბერტმა ყვავილები მომიტანა მითხრა პსიქოლოგიური დეპარტამენტის ხალხმა გამოგიგზავნაო. იღბალი მისურვა. იმედია იღბლიანი ვარ. კურდღლისფეხი, იღბლიანი ერთ პენიანი და ნალი თან მაქ. ექიმა სტრაუსმა მითხრა ნუხარ ეგეთი ცრუ მორშმუნე ჩარლი. ჩვენხო მეცნიერებასთან გვაქ საქმე. არ ვიცი რა არი მეცენიერება მარა ყველა ამას იმეორებს. იქნებ რაღაც ისეთია იღბალი რო მოაქ. მოკლეთ ერთ ხელში ჩემი კურდღლის ფეხი მაქ და მეორეში იღბლიანი ერთპენიანი. გახვრეტილი როა. პენიანზე ვამბოფ. ნეტა ნალის შაღებაც წემეძლოს მარა მძიმეა და ვერ მიმაქ და ქურთუკის ჯიბეში ვტოვეფ.</p>
<p> ჯო კარპმა საცხობში რო მუწაობს მისტერ დონერის და საცხობის სხვა თანამწრომლების გამოგზავნილი წოკოლადის ტორტი მომიტანა მალე გამოჯამთელებას მისურვებენ. საცხობში გონიათ რო ავათავარ პეროფესორმა ნიმურმა მითხრა ეგრე უთხარიო ოპერაციზე და დაჭკვიანებაზე არაფერი არ შამოგცდესო. სანამარ ჩატარდება ჯერ საიდუმლოა ვაიდა არგამოვიდეს ან რამე მოხდესო.</p>
<p> მერე მის კინიანი მოვიდა ჩემ სანახავათ ჟურნალები მომიტანა რო წავიკითხო ხოლმე რაღაც აღელვებული და წეწინებული ჩანდა. ჩემ მაგიდაზე ყვავილები გაასჭორა და ნივთები ლამაზათ და კოხტათ დააწყო ისე არეულდარეული არა მე რო ვშვები. და თავის ქვეწ ბალიწი გამისშორა. ძაან მოვშონვარ იმიტორო მოზდილთა ცენტრის ზოგი მოსშავლისგან განსხვავებიდ ბეჯითათ ვცდილოფ ყველაფერი ვისწავლო. ვიცი რო უნა რო ჭკვიანი გავხთე.</p>
<p> მერე პეროფესორმა ნიმურმა თქვა მეტი მნახველები აღარშეილება უნა დაისვენო. პეროფესორ ნიმურს ვკითხე ოპერაცის მერე ელჯერნონს მოუგეფ და იმან მითხრა შეილება. ოპერაცი თუ კარგათ ჩაივლის თაგვს უჩვენეფ რო მაგასავით ჭკვიანი შემილია ვიყო მაგაზე უფრო ჭკვიანიც. მერე უკეთესათ კითხვა და სიტყვების სწორეთ შერა წემეძლება ბევრი რაღაცა მეცოდინება და სხვებივით ვიქნები. როგორ გაოცდება ყველა. თუ ოპერაცი კარგათ ჩაივლის და ჭკვიანი გავხთები იქნებ დედა და მამა და ჩემიდა ვიპოვო და იმათაც ვაჩვენო. როგორ გაუკვირდებათ მაგათსავით და ჩემი დასავით ჭკვიანი თუ გავხდები.</p>
<p> პეროფესორმა ნიმურმა თქვა თუ კარგათ ჩაივლის და შედეგები პერმანტული იქნება შეილება სხვა ჩემნაირი ხალხიც ჭკვიანი გახადონ. შეილება მთელი მსოფლიოში. და თქვა რო ეს იმას ნიშნავს რო მეცნიერებისთვის რაღაც დიდს ვაკეთეფ და ცნობილი გავხდები და ჩემი სახელი შიგნებწი ეშერება. მარა ჩემთვის სულერთია ცნობილი ვიქნები თუარა. მარტო ის მინდა რო სხვებივით ჭკვიანი ვიყო რო ბევრი მეგობარი მყავდეს ვისაც მოვეშონები.</p>
<p> დღეს საჭმელი არაფერი მოუციათ. არ ვიცი ჭამა ჭკვიანად გახდომასთან რაშუაშია. მშია. პეროფესორმა ნიმურმა ჩემი წოკოლადის ტორტი წაიღო. ეს პეროფესორი ნიმური სუფთა ჯაჯღანაა. ექიმა სტრაუსმა მითხრა ოპერაციის მერე დაგიბრუნეფთო. ოპერაციმდე არაფრის ჭამა არშეილება. ყველიც კი არშეილებაო.</p>
<p></p>
<table style="width: 100%;" align="center">
<tbody><tr><td><div style="font-size: 15px; text-align: left;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/iq" title="ანგარიწი N5 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">◄ წინა ნაწილი</span></a></div>
</td>
<td><div style="font-size: 15px; text-align: right;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/koncerti" title="ანგარიში N7 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">გაგრძელება ►</span></a></div>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p></p>
<p></p>
</div> სამოზდარვიანი აიქუtag:www.qwelly.com,2015-08-10:6506411:Topic:10183602015-08-10T10:16:00.244Zლიკაhttps://www.qwelly.com/profile/220wbsiem8bg7
<h1 align="center" style="font-size: 25px; color: black;"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი…</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p></p>
</div>
<h1 style="font-size: 25px; color: black;" align="center"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p><a href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/eljernoni" title="ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი">← დასაწყისი</a></p>
<p align="center"><img title="სამოზდარვიანი აიქუ" alt="Algernon, Daniel_Keyes, IQ, flowers, flowers for Algernon, literature, qwelly, funtusha, ელჯერნონი, შეჯიბრი, განვითარება, განუვითარებელი, დანიელ კიზი, ლიტერატურა, ქველი, ყვავილები ელჯერნონისთვის, ცნობილი ავტორი, სამოზდარვიანი აიქუ, ექსპერიმენტი, ნებართვა" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064174624?profile=original" width="700"/></p>
<h2 style="font-size: 22px; color: black;" align="center"><strong>მიღშეული შედეგების ანგარიწი N5</strong></h2>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>6 მარტი</strong></h3>
<p> ჩემიდა ნორმა იპოვეს დედაჩემთან ერთად ცხოვრობს ბრუკლინში და იმან მიცა ოპერაცის ნებადართვა. ასერო გამომიყენებენ. ისეთ გახარებული ვარ რო ძლივს ვშერ. მარა პეროფესორ ნიმურის კაბინეტში ვიჯექი ექიმი სტრაუსი და ბერტ სელდენი წემოვიდენ. პეროფესორი ნიმური ნერვიულობდა ჩემ გამოყენებაზე არა ექიმა სტრაუსმა უთხრა რო აქამდე ვინც გამოცდიათ ჯერ ჯერობით საუკეთესო ვარ. ბერტმა უთხრა რო მის კინიანმა ყველაზე მეტი რეკუმენდაცია გამიშია მათშორის ვისაც ჩამორჩენილი მოზდილების ცენტრში ასშავლიდა. მე რო დავდივარ იქ.</p>
<p> ექიმა სტრაუსმა თქვა რო ჩემწი არი რაღაც ძალიან კარგი. ძალიან მოდი ვირებულიაო. არც ვიცოდი რო ეგეთი რამე მჭირს. კარგათ გავხდი რო თქვა სამოზდარვიანი აიქუს მქონე ყველა პაციენტს კი არააქ ეგო. არვიცი ეგ რაარი და საიდან მაქ მარა ელჯერნონსაც ქონია. ელჯერნონი ყველის ნაჭრით არი მოდი ვირებული ყუთწი რო დებენ ხოლმე. მარა მარტო ეგ არუნა იყოს იმიტორო ამკვირაში ყველი საერთოდ არ მიჭამია.</p>
<p> პეროფესორი ნიმური ღელავდა რო ჩემი აიქუ ძაან მაღლა აიშევა იმ ძაან დაბლიდან ეხა რო მაქ და ცუდათ გავხდებოდი. მერე ექიმა სტრაუსმა პეროფესორ ნიმურს რაღაცა ისეთი უთხრა რო ვერ გავიგე ამიტო ავდექი და სანამ აპარაკობდენ რვეულში რაღაცეები ჩავშერე ჩემი მიხწეული შედეგების ანგარიწისთვის.</p>
<p> იმან თქვა ჰაროლდ პეროფესორ ნიმურს პაროლდი ქვია ვიცი რომ შენი პირველი ახალი ყაიდის ინტელექ***სიტყვა ვერ გავიგე *** სუპერმენის როლში ჩარლი არწარმოგედგინა მაგრამ ასეთი დაბალი მენტ*** მქონე პაციენტები უმეტესად კონფლ*** და არაკოლაბორ*** არიან როგორცწესი უხალისოები და აპათიუ *** და მათთან კავშირის დამყარება ძნელია. ჩარლის კარგი ხასიათი აქ ინტერესიანი და ხათრიანია.</p>
<p> მერე პეროფესორმა ნიმურმა ტქვა გახსოვდეთ ესიქნება პირველი ადამიანი რომლის ინტელ*** მაჩვენებელი ქირურგიული ჩარევის შედეგათ გაუმჯობესდება. ექიმა სტრაუსმა თქვა მეც მაგას ვამბოფ. სად ვიპოვოთ მეორე ესეთ ჩამორჩენილ მოზდილს ასეთი მოდი ვირებული რო იქნება რო ისწავლოს. ნახეთ რა კარგად ისწავლა წერაკითხვა თავისი დაბალი გონებრივი ასაკის კვალობაზე. ეს გრანდიოზ*** მიხწევაა.</p>
<p> ყველა სიტყვა ვეგავიგე თან ძაან ჩქარა ლაპარაკობდენ მარა მემგონი ექიმი სტრაუსი და ბერტი ჩემ მხარეზე იყვნენ და პეროფესორი ნიმური არა.</p>
<p> ბერი იმეორებდა ელის კინიანი თვლის რომ მას სწავლის უკიდეგ*** წყურვილი აქვს. პირდაპირ იხვეშებოდა გამომიყენეთო. მართლა ეგრე იყო იმიტორო მინდოდა რო ჭკვიანი გავმხთარიყავი. ექიმი სტრაუსი ადგა გაიარგამოიარა დათქვა ჩემიაზრით ჩარლი უნა გამოვიყენოთ. ბერტმა თავიდაუქმია. პეროფესორმა ნიმურმა თავი მოიფხანა და ცერათითი ცხივრზე მოისვა და თქვა ალბათ მართალიხარ. კარგი გამოვიყენოთ ჩარლი. მაგრამ უნა აუხსნათ რომ ექსპერიმენტს შეილება უამრავი გაუთვალისშინებელი რამე მოყვეს.</p>
<p> ესრო თქვა ისე გამიხარდადა ისეთი ბედნიერი ვიყავი რო წამოვხტი და ხელი ჩამოვართვი იმიტორო ესე კარგათ მექცეოდა. მგონი შეეშინდა.</p>
<p> იმან თქვა ჩარლი ამას დიდიხანია ვცდით მაგრამ მხოლოთ ელჯერნონის ნაირ ცხოველებზე. დარწმუნებული ვართ არავითარი ფისიკური საფრთხე არ გემუქრება მაგრამ სხვა საკითხებია რომლებზეც ექსპეარმინტამდე ვერაფერს გეტყვით. მინდა რო გესმოდეს ექსპეარმინტი შეიძლება ჩავარდეს და არცარაფერი წეიცვალოს. ან შეილება დროებით გამართლოს და მერე უფრო არეს მდგომარეობაში აღმოჩდე ვიდრე ახლახარ. გესმის ეს რასნიშნავს. ასერო მოხდეს შენი უკან გაგზავნა მოგვიშევს უორენის სახელმწიფო თავშესაფარში.</p>
<p> მე უთხარი ეგ არ მანაღვლებს იმიტორო არაფრისაც არმეშინია. ღონიერი ვარ და სუ კარქათ ვიქცევი კიდე კურდღლის ფეხი თილისმა მაქ და სარკე არასოდეს გამიტეხია. ერთხელ თეფშები დამივარდა მარა ეგ არითვლება. ეგ ცუდის ნიწანი არარი.</p>
<p> მერე ექიმა სტრაუსმა თქვა ჩარლი ეს ექსპეარმინტი რო ჩაფლავდეს მეცენიერებაში მაინც უდიდეს შვლილს წეიტან. ამ ესპეარმინტმა ცხოველებზე გამართლა მაგრამ ადამიანებზე ჯერარავის გამოუცდია. პირველი შენიქნები.</p>
<p> მე უთხარი მადლობა ექიმო როგორც მის კინიანი ამბოფს არ ინანებთ რო მეორე ჩანსი მომეცით. მართლა ეგრე ვფიქროფ. ოპერაცის მერე ვეცდები რო ჭკვიანი გავხდე. ძაან მაგრათ ვეცდები.</p>
<p></p>
<table style="width: 100%;" align="center">
<tbody><tr><td><div style="font-size: 15px; text-align: left;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/shejibri" title="ანგარიში N4 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">◄ წინა ნაწილი</span></a></div>
</td>
<td><div style="font-size: 15px; text-align: right;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/kurdglisfexa" title="ანგარიში N6 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">გაგრძელება ►</span></a></div>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p></p>
<p></p>
</div> შეჯიბრი ლაბირინთის ჭკვიან თაგვთანtag:www.qwelly.com,2015-08-09:6506411:Topic:10180902015-08-09T12:09:44.399Zლიკაhttps://www.qwelly.com/profile/220wbsiem8bg7
<h1 align="center" style="font-size: 25px; color: black;"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი…</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p></p>
</div>
<h1 style="font-size: 25px; color: black;" align="center"><strong>ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი</strong></h1>
<div style="font-size: 15px; color: black;"><p><a href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/eljernoni" title="ყვავილები ელჯერნონისთვის - დანიელ კიზი">← დასაწყისი</a></p>
<p align="center"><img title="შეჯიბრი ლაბირინთის ჭკვიან თაგვთან" alt="Algernon, Daniel_Keyes, IQ, flowers, flowers for Algernon, literature, qwelly, tagvi, chkviani, mouse, labyrinth, ლაბირინთის თაგვი, გაცნობა, ელჯერნონი, შეჯიბრი, განვითარება, განუვითარებელი, დანიელ კიზი, დანიელ_კიზი, ლიტერატურა, ქველი, ყვავილები ელჯერნონისთვის, ყვავილები_ელჯერნონისთვის, ცნობილი ავტორი" src="http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2064174390?profile=original" width="700"/></p>
<h2 style="font-size: 22px; color: black;" align="center"><strong>მიხწეული წედეგების ანგარიწი N4</strong></h2>
<h3 style="font-size: 18px; color: black;"><strong>6 მრტი</strong></h3>
<p> დღეს კიდე ჩამიტარეს უცნაური ტესტები რო გაიგონ გამოვდგები თუარა. ისევ იმ ადგილას ოღონთ სხვა გამოსაცდელი ოთახი იყო. კეთილმა ქალმა ჩამიტარა და იმან მითხრა რა ქვია. მე უთხარი როგორ იწერება რო მიხწეული წედეგების ანგარიწწი ჩავშერო. <em>თემატური აპერცეპციის</em> ტესტი. პირველი ორი სიტყვა არ ვიცი რას ნიშნავს მარა ტესტი ვიცი რა არის. ტესტი უნა ჩააბარო თორე ცუდი ნიშნები გექნება.</p>
<p> ტესტი ადვილი ჩანდა იმიტორო სურთებს ვხედავდი. ოღოთ ეხლა არ უნდოდა რო მეთქვა რა ჩანდა. მე უთხარი გუშინ ბერტს უნდოდა რო მეთქვა მელანწი რა არი. იმან მითხრა ეგ არაფერი ეს ტესტი სხვა რამეზეა. ეხა ამბები უნდა მოიგონო სურათებზე რო ხალხია იმათზე.</p>
<p> მე უთხარი იმათ ამბები როგორ უნა მოვყვე ვისაც არ ვიცნობ. იმან თქვა შარმოიდგინე მარა მე უთხარი ეგ ხო ტყუილის თქმა გამოვა. ტყუილებს აღარასოდეს აღარ ვიტყვი იმიტორო პატარა რო ვიყავი ვიტყუებოდი ხოლმე და მერე სუ მცემდენ. საფულეში ჩემი და ნორმას და ძია ჰერმანის სურათი მაქ იმან სამსახური მიშოვა დონერის საცხობში დამლაგებლათ სანამ მოკვტებოდა.</p>
<p> მე უთხარი თუგინდა მაგათზე მოგიყვები ამბებს იმიტორო ძია ჰერმანთან ერთად დითხან ვცხოვრობდი მარა იმ ქალს მაგათი ამბები არ უნდოდა. იმან თქვა რო ეს ტესტი და ის მეორე შაჰის ტესტი პიროვნების გასაგებათ არი. მე გავიცინე. უთხარი ეგ როგორ უნა გაიგო ქაღალდებზე დაღვრილი მელანით და იმ ხალხის ფოტოებით ვისაც არ იცნობ. ის კიდე გაბრაზდა და სურათები წაიღო. არ მენაღვლება.</p>
<p> მემგონი ეგ ტესტიც ვერ ჩავაბარე.</p>
<p> მერე ნახატები დაუხატე მარა ხატვა დიდათ არ მეხერხება. მერე მეორე გამომცდელი ბერტი მოვიდა. თეთრები ეცვა. მაგას ბერტ სელდენი ქვია და ბიჯმანის უნივერსიტეტის მეორე სართულზე სხვა ოთახში წამიყვანა კარზე რო ფსიქოლოგიის ლაბორატორია აშერია. ბერტმა თქვა ფსიქოლოგია გონებას ნიწნავს და ლაბორატორია ის ადგილია სადაც ექსპეარმინტებს აკეთებენ. მემეგონა იქ საღეჭ რეზინებს აკეთებდენ<sup>1</sup> მარა მემგონი თავსატეხებს და თამაწებს აკეთებენ იმიტორო ეგენი გავაკეთეთ.</p>
<p> თავსატეხი კარქათ არ გამომივიდა იმიტორო სუ დამტვრეული იყო და ნახატები ერთმანეთწი ვერ ჯდებოდა. ერთი თამაში იყო ქაღალდი ზედ იყო ბევრი ხაზი და უჯრები და ერთ მხარეს "წასასვლელი" ეწერა მეორე მხარეს "გასასვლელი". იმან თქვა ეს ლაბირინთია და ფანქარი უნდა აიღო და წასასვლელი რო შერია გასასვლელი რო შერია იქამდე ისე უნდა იარო ხაზები არ გადაკვეთო.</p>
<p> ლაბირინთი ვერ გავიგე და ბევრი ქაღალდი გავაფუჭეთ. მერე ბერტმა თქვა მოიცა ახლა რარაცას გაჩვენებ წამო ექსპეარმინტულ ლაბორატორიაში იქნებ გაიგო. მე5ე სართულზე ავედით სხვა ოთახი იყო შიგნით იყო ბევრი გალიები და ბევრი ცხოველები მაიმუნები და თაგვები. ძველი ნაგვის სუნი ქონდა. სხვა ხალხიც იყო თეთრები ეცვათ ცხოველებს ეთამაშებოდნენ და ვიფიქრე ცხოველების მაღაზიაათქო მარა მყიდველები არ ჰყავდათ. ბერტმა თეთრითაგვი გალიიდან ამოიყვანა და მაჩვენა. იმან თქვა ეს არის ელჯერნონი და ამას ლაბირინთი ძაან კარქათ გამოსდის. მე უთხარი აბა მანახე როგორ შვება.</p>
<p> იმან ელჯერნონი დიდი მაგიდისავით ყუთში ჩასვა სუ წესახვევები და გამოსახვევები და კედლები ქონდა და იმ ქაღალდივით "შესასვლელი" და "გასასვლელი" ეშერა. მარა მაგიდას წუწა ეხურა და ბერტმა საათი ამოიღო და გამოსაშევი კარი გაშია და თქვა ელჯერნონ წავიდა და თაგვმა ორსამჯერ მიყნოსმოყნოსა და გაიქცა. ჯერ პირ და პირ მირბოდა მერე წინ რო ვეღარ მიდიოდა იქ დაბრუნდა საიდანაც დაიშყო და ერთი წუთი აგრე იდგა და ულვაშებს აცმაცუნებდა მერე სხვაგან გაუხვია და გაიქცა.</p>
<p> იმას გავდა რაც ბერტს უნდოდა მე რო გამეკეთებინა ოღონდ ქაღალდზე დამეხაზა. მე ვიცინოდი იმიტორო მეგონა რო თაგვისთვის ეგ ძნელი რაღაცა იყო. მარა ელჯერნონმა გააგრძელა სირბილი და სუ სწორ ადგილებში უხვევდა მერე იქ გამოვიდა სადაც გასასვლელი ეშერა და დაიშრიპინა. ბერტმა თქვა რო ესეიგი უხაროდა რო სწორათ გააკეთა.</p>
<p> მე ვთქვი ბიჭოს ეს რა ჭკვიანი თაგვია. ბერტმა მითხრა შეეჯიბრები ელკერნონს. მე უთხარი კი და იმან თქვა სხვანაირი ლაბრინთიც მაქ დაფაზე დახატული და ელეკტრო ჯოხი ფანქრის მაგივრათ. იმან თქვა ელჯერნონის ლაბირინთს გადავაკეთებ ისე რო ერთნაირი ყოს და ერთიდაიგივე რო აკეთოთ.</p>
<p> ფიცრები სუ გაწიგამოწია ელჯერნონის მაგიდაწი იმიტორო მოძრაობენ და სუ სხვანაირად შეგიძლია გადააკეთო. მერე შუშა დაახურა რო ელჯერნონი ვერ გადაახტებოდა კედლებს რო გამოსასვლელთან მისულიყო. მერე მე მომცა ელეკტრო ჯოხი და მანახა როგორ უნა დამედო და გამეყოლებინა ხაზებისთვის და არშეილებოდა რო ხაზისთვის მომეწორებინა უნა მივყოლოდი ხაზებს თორე დენი დამარტყავდა.</p>
<p> საათი ამოიღო და დამალვას ცთილობდა ამიტო ვეცადე რო არ შემეხედა იმისთვის და ვნერვიულობდი.</p>
<p> რო თქვა შავიდა ვეცადე წავსულიყავი მარა არ ვიცოდი საით უნა წავსულიყავი. გზა არვიცოდი. მერე მაგიდის ყუთიდან ელჯერნონის შრიპინი და ფხაკუნი გავიგე ალბათ უკვე დარბოდა. დავიწყე მოძრაობა მარა არასშორად მივდიოდი გავიჭედე და ცოტა დენმა დამარტყა თითებზე და წესასვლელთან დავბრუნდი მარა სხვა მხარეს რო მივდიოდი სუ ვიჭედებოდი და დენი მარტყავდა. მე მტკენია და არაფერი უბრალოთ ცოტა შევხტი და ბერტმა თქვა ეს იმისთვის რო ნახო რო არასწორეთ მიდიხარ. დაფის შუაში ვიყავი რო გავიგე რო ელჯერნონმა ისევ ბედნიერათ დაიწრიპინა და ესეიგი იმან მოიგო შეჯიბრი.</p>
<p> მერე კიდე ათ ჯერ რო შევეჯიბრეთ სუ ელჯერნონი იგებდა იმიტორო მე არ ვიცოდი სწორი ხაზები რო სადაც გასასვლელი ეწერა მივსულიყავი. არ მწყენია იმიტორო ელჯერნონს უყურე და ვისწავლე როგორ უნა გამოვიდე ლაბირინთიდან დიდი ხანიც რო დამჭირდეს.</p>
<p> მერავიცოდი თაგვები რო ეგეთი ჭკვიანები არიან.</p>
<hr size="1" width="33%"/><p>1. სიტყვების თამაშია - "Spearmint" - საღეჭი რეზინი, რომელსაც ამერიკული კომპანია "რიგლი" 1893 წლიდან დღმდე აწარმოებს.</p>
<p></p>
<table style="width: 100%;" align="center">
<tbody><tr><td><div style="font-size: 15px; text-align: left;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/funtusha" title="ანგარიში N3 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">◄ წინა ნაწილი</span></a></div>
</td>
<td><div style="font-size: 15px; text-align: right;"><a rel="follow" href="http://www.qwelly.com/group/literature/forum/topics/iq" title="ანგარიში N5 | ყვავილები ელჯერნონისთვის | დანიელ კიზი | Qwelly"><span style="color: blue;">გაგრძელება ►</span></a></div>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p></p>
<p></p>
</div>