ერთი საჩოთირო და საკამათო აზრით მაქვს გონება გატანჯული და გამოვუშვებ, ეგებ თქვენც რამე მსგავსზე გეფიქროთ და სიტყვა შემაწიოთ.

      ხელოვანთა შორის, ყველაზე ამპარტავანნი რომლები არიან?

      აქვე, ჩვენს/თქვენს ყოველდღიურობაში მიმოავლეთ თვალი. ჩემი დაკვირვებით ასეთები არიან პოეტები (შიგადაშიგ მწერლებიც) და მომღერლები. შეიძლება დროის ძალიან ვიწრო მონაკვეთში ვიჭყიტები, და სივრცეც საქართველოს ჰორიზონტებს არ სცდება, მაგრამ არ მგონია სხვა ეპოქაში სხვაგვარად ყოფილიყო (სივრცეს კვლავ ვერ გავცდები მცირედმცოდნეობის გამო).

      დავიწყოთ პოეტებით.

      ერთხელ იყო შემთხვევა, ლექსი მომეჯღაპვნინა. რა თქმა უნდა როგორც ყველა ნარცისი, მეც აღფრთოვანებით ვკითხულობდი მეგობრებში, სოციალურ ქსელებში ვაპიარებდი. მერე ერთ ფილოლოგ ქალბატონს წაუკითხავს სადღაც ბლოგზე, მომწერა - აბა ესა და ეს წინადადება სხვა სიტყვებით დაწერეო. 3 დღე გავიდა და მე ვერაფერი მოვიფიქრე ჩასანაცვლებელი - აიღე "მოხუცი და ზღვა" და ლიტერატურის კითხვა დაიწყეო. დიდი ხნის ამბავს გიყვებით. სიზარმაცემ აქაც თავისი გაიტანა, არც მე წამიკითხავს ჰემინგუეი და შერცხვენილი პირით ვერც იმ ქალბატონთან გავბედე ელექტრონული გაბაასების გაგრძელება. ასე დამთავრდა ჩემი პოეტობა. მაგრამ მახსოვს პირველი განცდა - ჩემი დაწერილი მოთხრობა მოეწონა და შენიშვნა არ მოუცია, ლექსი კი დამიწუნა და მოთხრობის წაკითხვა დამავალა, უცნაურია. განა ლექსების კითხვა არ უნდა დაევალებინა?

      ჰოდა, ამ ახალ პოეტებს რომ ვუყურებ, ასე მგონია მხოლოდ პოეზიას კითხულობენ (საწყის ეტაპზე - გალაკტიონს, ტერენტის, ჰა ჰა ბარათაშვილს, ოთარ ჭილაძეს) და მომდევნო ეტაპზე, როცა რომელიმე პოეზიის საღამოზე 2 ლექსს წაიკითხავენ, თავიანთი ლექსების გარდა აღარაფერს კითხულობენ. შემდეგი საფეხურია საკუთარი ვიდეოების ჩაწერა, საკუთარი მისავათებული, დანაზებული ხმით ტკბობა (ერთი პოეტი გოგონა მიდგას თვალწინ როცა ამას ვწერ), ან ზედმეტად ვაჟკაცური შეძახილით და რა თქმა უნდა მსმენელი აუდიტორიით, რომელიც მინიმუმ რამდენიმე ასეულ ადამიანს მაინც ითვლის. გაგიკვირდებად და დიახ, სწორად წაიკითხეთ - ასეულს. მაგრამ რაა გასაკვირი. ბალღობაში ლექსის თქმას 20-30 კაციან სუფრაზე 2 წუთიანი ტაშისკვრა მოჰყვებოდა და ახლა თუ ლექსს დაწერ და მერე წაიკითხავ კიდეც შინდლერის სიის მუსიკის ფონზე, ასობით ლაიქერ-გამზიარებელ-კომენტატორი ტექსტით - "შეუდარებელი ხარ", რომ გყავდეს, რაა გასაკვირი.

      ამასწინად ხომ გამოვაქვეყნე ნოდარ დუმბაძის პარნასი - ვინ წაიკითხა თორემ კი, იმაზე უკეთ მე ვეღარაფერს ვიტყვი. მოყირჭებამდე არიან ამოსულნი ჩვენი პოეტები. მგონი მართლა სჯერათ რომ პოეტები არიან და რასაც უნდა, როგორც უნდა, სადაც უნდა ისე წერენ და მერე ამბობენ - ხელოვანს თავისუფლება სჭირდებაო.

      აბა მომღერლებზე რა გითხრათ, როცა მეც თავად სადღაც რაღაც მიმღერია და ტაშის ხმა არ მომისმენია, განაწყენებულს ჩამილაპარაკია - უფ, უმღერე ახლა ამათ. თქვე დალოცვილებო, ყოველი მეორე მომღერალია ამ ქვეყანაში და ვისგან ან რისგან ითხოვთ დაფასებას? მე შენ გეტყვი მომღერლობა ისეთი რეპროდუქციულია რომ მეტი არ შეიძლება, მაგრამ მაინც როცა ჩვენს სადღეგრძელოს ფეხზედგომით მიირთმევენ, ისე გავიბღენძებით, თითქოს სამშობლო დავიხსენით მუხრან ბატონისაგან. თუ სიმღერა ითხოვეს - მე რა, შეკვეთებზე კი არ ვმღერიო, ყელი მეღლებაო, ესაო, ისაო და ყვავს რა ჰქონდა ბუს გაჰქონდაო და ამით მთავრდება ყველაფერი. "ჰამლეტ გონაშვილებივით ვმღერით", მაგრამ იმ დალოცვილივით თავმდაბლობისა არაფერი გვცხია.

      მოცეკვავეებზეც ვაპირებდი კბილის გაკრაჭუნებას, მაგრამ სამომავლოდ იყოს - კარგად დავაკვირდები ჯერ მაგათ.

      აი, რაც შეეხება თავმდაბალ ხელოვანებს, ჩემი დაკვირვებით ასეთები პრინციპში არ არსებობენ, ან თუ არსებობენ მხატვრებში უნდა ვეძებოთ, ოღონდ ისეთებში ჯერ რომ გამოფენა არ ჰქონიათ, თორემ გამოფენის მერე მოგჭამა ჭირი.

      თქვენი შეხედულებაც გამიზიარეთ ერთი-ორი, ზედმეტად ხომ არ ვაბნელებ მდგომარეობას?