- მოდი, მოდი გამოგათრიო, რა იყო თოვლში გორაობა გიყვარს. თუ აქამდე შენიანები არასოდეს გინახავს? გამარჯობა! ბიჭებო, მოდით აქ, სივრცეში დაკარგული მეგობარი გვყავს.

      ამის თქმა იყო და სანდომიანთვალებიანი ყავისფერის გვერდით, სამი "ბიჭი" გამოჩნდა, ერთი შავი იყო, ერთი ყავისფერი და ერთიც კრემისფერი.

 - ვახ, რა საყვარლად გამოიყურება, სად იპოვე?

 - თოვლიდან გადმოვარდა, მერე გამოძვრა, მერე ჩემს ხმაზე გაიქცა და ახლა კიდევ გამოვაძვრინე თოვლიდან.

 - რა გქვია მეგობარო?

      კანკალებს, მაგრამ ვერ გაუგია შიშისაგან კანკალებს თუ სიცივისაგან. აშკარად მას მიმართეს კითხვით თუ რა ერქვა, მაგრამ არ იცის რა უპასუხოს, ანდა უნდა უპასუხოს საერთოდ? თან ეს მეგობარი რას ნიშანვს? მეგობარი ხომ იმათ ჰყავდათ, თბილ სახლში რომ იყვნენ, კარი რომ ჰქონდა სახლს, რომელიც აუცილებლად უნდა ეპოვა, მაგრამ ახლა როგორ იპოვის ასე შორს, ვეღარც სახლს ხედავს და აღარც ხმა ესმის.

 - არ ვიცი, მე სახელი არ მაქვს.

 - როგორ თუ სახელი არ გაქვს არაფერი დაგარქვეს?

      ნეტავ ვის უნდა დაერქვა სახელი? ან რა საჭიროა ეს სახელი.

      უარის ნიშნად თავი გაუქნია.

 - კარგი, მაშ ჩვენ გაგეცნობით. ეს შენი აღმომჩენი ყავისფერი კოლუმოა, სულ ეს პოულობს ყველას და ყველაფერს და ამიტომ კოლუმბი დავარქვით. მე, როგორც შავს ტარაკანს მეძახიან, ამ ყავისფერს მიოდი ჰქვია და ჩვენი გუნდის ერთადერთი ქალბატონია ოლეანდრის ღიმილი მარია.

 - კოლუმბო, რა დავარქვათ შენს ახალ აღმოჩენას.

 - თოვლის ქულა.