როცა აქციის სახელწოდება გავიგე - ჩვენი თავისუფლებისათვის - ვიფიქრე, რუსეთმა ისევ გადმოსწია საზღვარი და ამისთვის შეიკრიბა ეს ახალგაზრდობათქო. მერე წავიკითხე მეორე სახელწოდება - ვცეკვათ და ვიბრძვით ერთად (მართალია იქ ცალ-ცალკე ეწერა, რა საჭირო იყო არ ვიცი, მაგრამ მე ასე დამამახსოვრდა) და მივხვდი რომ არაფერ შუაშია რუსეთი და ოკუპაცია, ეტყობა, რომელიმე მოცეკვავეთა ანსამბლი, აღმოსავლეთის რომელიმე ქვეყანაში დააპატიმრეს და აქედან…

      არ მოვწსრებივარ, არ გადამხდენია, არ მინახავს, მაგრამ ბევრი მსმენია და როგორც წესი, ამ ბევრში ტყუილ-მართალის გარჩევა ძალზედ რთულია (არადა, კაცობრიობის დაცემა ხომ სწორედ ხის ნაყოფის - ცნობადისა კეთილისა და ბოროტისა - გამო იწყება. ჩანს, ვერ შევირგეთ ის ნაყოფი ან მერე დავკარგეთ, უსაშველოდ). თუმცა, თავად ფაქტის შესაფება ალბათ მიღებული შედეგებით შეიძლება, მომდევნო პერიოდის ისტორიით და როგორც ყბადაღებულად იტყვიან ხოლმე - ისტორია თავის…

      თავისუფლების შესახებ მსჯელობისას ხშირად აღნიშნავენ, რომ თავისუფლება ადამიანის უმთავრესი ღირებულებაა და არ არსებობს მასზე დიდი, რომ ესაა ყველაზე მნიშვნელოვანი რაც შეიძლება ადამიანს გააჩნდეს, რომ ის თანაბარდია თავად სიცოცხლისა - „რა ხელს-ჰყრის პატივს ნაზი ბულბული, გალიაშია დატყვევებული?“ და ა.შ. ცხადია, როგორც ყველაფერში ამ საკითხშიც შეიძლება დაეჭვება - მართლაც ასეა თუ არა?! და თავისთავად, რა არის…

      სარკის მთელი იდეა ისაა, რომ კოსმოსი შეგიზღუდოს და შენს მცირე სივრცეში ჩაგკეტოს, ჩაგაქვაოს, ჩაგანარცისოს. მარტო ის გაყურებინოს რაც ჩანხარ და არ მოგცეს საშუალება, დაინახო - ვინ ხარ და რა შეიძლება გახდე. სწორედ, ამ სარკეებში მზირალთა სამყაროდ გადავიქეცით - მთელი დღე ვირტუალურ რეალობაში დაკარგულები, ტელეფონის ეკრანზე თქვენს ან სხვის ანარეკლებს რომ უყურებთ, და ხშირად, ფიზიკური სამყარო უფრო ვირტუალურია, ვიდრე ციფრული.…

      შუაღამე გადასული იყო, როდესაც ერთ მყუდრო ხის ქოხს მიადგნენ. არც სიცოცხლის ნიშანწყალი ჩანდა სადმე და არც სანთელი ბჟუტავდა.

      - ჯერ მე წავალ, ვნახავ რა ხდება - თქვა მიოდმა.

      ტარაკანი და მარია ბუჩქებში ჩიამალნენ, გაიყუსნენ.

      - რა ხდება იქ? - იკითხა თოვლის ქულამ.

      - ჯერ არ ვიცით, ნახავს მიოდი და გვეტყვის.

      სამჯერ შემოუარა მიოდმა ხის ქოხს. შიგნით შეიხედა. მერე შევიდა, მოათვალიერა. უკან…

      გამწარებულები მიჰქროდნენ და ჯერ კიდევ ზამთის სიცივე სახეს უყინავდა. თოვლის ქულა მაინც ფიქრობდა იმ სახლზე, იმ მოტაცებაზე, რომელსაც ტარაკანი ასე საზარელ ფერებში უხატავდა წეღან, როცა არც კი უსმენდა, და ახლაღა მოაგონდა მისი სიტყვები - გაგწრთვნიან, მოგაშინაურბენ, დაგიმონებენ.

- ფრთხილად, ურემი მოდის. - მიოდის შეძახებამ გამოაფხიზლა ფიქრებში წასული თოვლის ქულა.

- აქ ჩავიმალოთ ბუჩქებში. - გადასწია მარიამ ბუჩქებისკენ და სამივენი იქ…

      ზღვასთან ძალიან ახლოს, სულ რაღაც 60 მეტრზე, ქობულეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ბობოყვათში, 1999 წელს დაიწყო და 2009 წელს დასრულდა სამი მღველთმთავრის სახელობის ეკლესიის მშენებლობა. ეს ის მღველთმთავრები არიან, რომელთაც ქრისტეს ეკლესია უწოდებს - მსოფლიოთა დიდთა მოძღვართა…

      მახსოვს, ბავშვობაში, დაძინების წინ, წარმოვიდგენდი თითქოს წყალში ვიძინებდი. უცნაურია, მაგრამ სრული სიცხადით მახსოვს როგორ ვიწექი ბნელ ოთახში, საბნიდან მხოლოდ თავი მიჩანდა და ფეხებს ისე ვამოძრავებდი ლოგინში, როგორც წყალში ცურვისას არის საჭირო. მახსოვს ფიქრებიც და ოცნებებიც - მექნებოდა ერთი კაფსულა-საწოლი, სადაც ვიწვებოდი დილიდან საღამომდე და საღამოდან დილამდე, მექნებოდა საჭმელი და რომელიმე ოკეანეში გადავაგდებინებდი ამ კაფსულას, ვიდრე ფსკერამდე…

      მართალია, დიდი ხანია ვიძახი რომ ფეისბუკის გაუქმებას ვაპირებ, მაგრამ ვერა და ვერ დაადგა ამას საშველი. სამწუხაროდ ფეისბუკის გაუქმება ნიშნავდა ადამიანების დაკარგვას, რომლებიც ასე მიჯაჭვულან იქაურობაზე და აზრადაც არ მოსდით საკუთარი შექმნან. ასევე დიდი ხანია არ მომწონს ყოველივე ის, რასაც ფეისბუკი აკეთებს, რა პროექტებსაც ის ანხორციელებს და ვის მხარდამჭერადაც გვევლინება აწ უკვე ოფიციალურად (ვგულისხმობ ჰომოსექსუალიზმის წახალისებას, მხარდაჭერას და…

     მახსოვს, წინა ცხოვრებაში ვორდპრესელი ვიყავი. როგორც ახალბედა ბლოგერებს სჩვევიათ ხოლმე, ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლეები რომ არიან და უკვე დიადი მოაზროვნეები ჰგონიათ თავი, მეც რაღაცეებს ვპოსტავდი და დროს ამით ვჭამდი და საკუთარი თავით ვტკბებოდი.

     ჰოდა, ახლა ცოტა დრო რომ გავიდა და ცოტა გავიზარდე და საკუთარი თავით ტკბობა და ნააზრევების ფრქვევაც ცოტა მაღალ საფეხურზე რომ ავიდა, ამ გადმოსახედიდან ძველიდროინდელი ბლოგერობა…