ჩემო საპყარ!

      გწერს შენი ბაყდარი

- ოცნება შემიძლია?

- როგორ არ შეგიძლია, ყველა ადამიანი ოცნებების თაიგულია, - ვიცი, ამას შენ მიპასუხებ და შენ მაგიერ ვწერ ამ აზრს, - იცი, რას ვოცნებობ ხოლმე ბრძოლისაგან დაღლილი, როცა სანგარში ვაგდივარ.

- რას ოცნებობ?

- იმას, რომ ტყვიებს კი არ ვისროდე, არამედ კეთილ სიტყვებს. ამდენი წერილების წერამ ამ გაგანია ომში ერთი უცნაური სურვილი გამიჩინა: მწერალი მინდა, რომ ვიყო, ვიფიქრე, ვიფიქრე და იცი, რა ვიფიქრე.

- რა იფიქრე?

- მწერალი ის არის, ვინც იცის, რას წერს!..

- მწერალი ის არის, ვინც იცის, რატო წერს!..

- მწერალი ის არის, ვინც იცის, ვისთვის წერ!..

      ალბათ და უფრო კი:

- მწერალი ის არის, ვინც იცის, ვისთვის, რატო და რას წერს... და რომ ამას უღმერთოდ არ აკეთებს. ვერც იზამს და ვერც გააკეთებს.

- როგორი უნდა იყოს მწერალი?

      იმ მზის სხივს უნდა ჰგავდეს, გაზაფხულზე ნაადრევად მოსულ ყვავილს მოყინულ ფთლებს რომ გაულხობს, გაყინულ ფესვებში გამლხვალ თოვლის თბილ ცრემლებს რო ჩააწვეთებს, საიდანღაც წითელ პეპელას რომ შეისვამს და ყვავილის მხრებზე დასვამს...

      ყვავილებმა კი აუცილებლად უნდა უსმინონ მწერლებს, თორემ ამქვეყნად მწერლებზე ადრე არავინ ჭკნება, თუ მათ არ უსმენენ.

      მე მინდა ვიყო ისეთი მწერალი, თუნდაც ერთ ადამიანს მაინც არ დავუჭკნე საქართველოში.

      გესმის, ჩემო საპყარ? გიკვრის არა? სად მოუვიდა ამ გაბერილთავიან ბაყდარს იმ ავში ასეთი აზრები, მთელს სოფელს რო მზეს უჩრდილავდა და მზეზე გასათბობად გამოსული მოხუცები როგორ ეხვეწებოდნენ, შვილო, შენ დაპატარავებას, თავი ცოტა იქით გასწი, მზეს ნუ გვიჩრდილავ, ძვლები გვინდა გავითბოთო. ეტყობა, ჩემო საპყარ, ღმერთისკენ უფრო ახლოს თუ გასწევ თავს, კარგი აზრები მოგივა. თუ გიტლერის ტყვის გადავურჩი და საქართველოში ჩამოვე, დავსხდეთ მე და შენ, ვისაუბროთ და იქნებ მართლა გამოვიდეს ჩემგან მწერალი.

      ბაყდარი

      ფრონტი

      1944

"ღმერთის შვილები", გოდერძი ჩოხელი